Η αμφιταλάντευση ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω!
Τρέχουνε τόσα μέσα στο μυαλό μου…τόσα που δεν μπορώ να τα βάλω σε μια τάξη. Δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Επικρατεί ένα χάος! Έχω προγραμματίσει με εξαιρετική λεπτομέρεια την καθημερινότητά μου. Έχω ένα πλάνο στο μυαλό μου, με τις ημέρες της εβδομάδας, με τις ώρες και με τα πράγματα που έχω κάνω, κι απορώ πώς μου έχει ξεφύγει και δεν έχω προγραμματίσει ακόμα και τις ανάσες που πρέπει να παίρνω. Δεν έχω αφήσει τίποτα στην τύχη του. Βέβαια… εδώ που τα λέμε, έχω αφήσει εκτός πλάνου ένα πολύ βασικό πράγμα. Ξεχνάω να ζω! Θα μου πεις πώς γίνεται αυτό;
Άκου…τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η ζωή μου είναι προγραμματισμένη, γύρω από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις που έχω. Πίστεψέ με, από υποχρεώσεις άλλο τίποτα! Είναι κάπως δύσκολο, όταν όλα πρέπει να περάσουν από τα δικά σου χέρια και μόνο, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Μπορώ να πω ότι από την μία μου αρέσει, γιατί δεν κάθομαι και έχω πράγματα να κάνω μέσα στην μέρα μου, από την άλλη όμως θέλω να κάνω περισσότερα πράγματα για μένα. Από την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ, τρέχω πίσω από ένα “πρέπει” και όπως γνωρίζεις, η σχέση μου με το τρέξιμο δεν είναι και η καλύτερη. Έτσι μέσα σε όλον αυτόν τον παραλογισμό, σκέφτομαι το… πού πήγαν τα θέλω μου; Γιατί ξαφνικά τόσα πρέπει; Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος;
Ίσως φταίει το γεγονός, ότι μου αρέσει να έχω ένα πρόγραμμα, έτσι ώστε να μην χάνομαι. Να ξέρω τι έχω να κάνω και τι όχι. Είναι δύσκολη η ανεξαρτησία, διότι απαιτεί ανάληψη ευθυνών! Πολλοί την αποζητούν, λίγοι είναι ομως αυτοί που την αντέχουν! Αλλά εγώ χάνω το μέτρο! Το παρακάνω. Αγχώνομαι όταν βγαίνω εκτός προγράμματος έστω και λίγο. Αγχώνομαι όταν προκύπτει κάτι, το οποίο δεν είχα προγραμματίσει. Νιώθω πως πρέπει να τρέξω περισσότερο! Να αυξήσω τους ρυθμούς μου, ώστε να είμαι καλή και εντάξει σε όλα. Να είμαι καλή ως προς την σχολή μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, ως προς το σπίτι μου, τις υποχρεώσεις, αλλά και ως προς εμένα. Ειδικά αυτό το τελευταίο…πολλές φορές το ξεχνάω. Ξεχνάω ότι πρέπει να κάνω πράγματα και για μένα. Να πω στον εαυτό μου “ωραία και τώρα πες μου τι θα ήθελες να κάνω για να σε ευχαριστήσω ;”. Γιατί θέλω όντως να τον ευχαριστήσω! Το προσπαθεί πολύ, με όλα!
Εδώ που τα λέμε, από ελεύθερο χρόνο δεν έχω και πολύ, αλλά ακόμα και όταν έχω καταλήγει να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, με το κινητό στο χέρι, ανοιχτό σε κάποια συνομιλία. Ανοιχτό σε κάποιον, που μάλλον θα περιμένει κάποια απάντηση στο μήνυμά του, όμως θα πρέπει να περιμένει μεχρι το πρωί. Μάλλον…θα ήταν και αυτό εκτός προγράμματος! Παιδιά μου,όλα και όλα…το πρόγραμμα πάνω απ’ όλα! Δεν σπατάλησα τσάμπα τόση φαιά ουσία για να το φτιάξω! Τουλάχιστον, έχω σταματήσει να ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου, έχοντας αυτό το άγχος ότι κάτι έχω ξεχάσει. Αυτό που τα πας; Φαντάσου να πεταγόμουν κιόλας μέσα στον ύπνο μου…άστο…δράμα κανονικό θα ήταν. Έχει και τα θετικά του το να καταλήγεις πτώμα στο τέλος της μέρας. Δεν σου μένει χρόνος να σκέφτεσαι βλακειες. Βασικά, άμα θες βρίσκεις πάντα χρόνο για αυτές, αλλά δεν θες…
Θα σου πω όμως την πικρή μου αλήθεια.Υπάρχουν στιγμές που με κουράζει πολύ όλο αυτό. Με κουράζει η πιστή ακολούθηση ενός προγράμματος, που δεν αφήνει περιθώρια ούτε και για μια άσκοπη ανάσα που λέει λόγος, διότι μπορεί να θεωρηθεί ως χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Ως γνωστόν ο χρόνος είναι χρήμα! Όμως, όπως σου έχω ξαναπεί, πιο εύκολα καίω τα χαρτονομίσματά μου, παρά να χαραμίσω απο τον χρόνο μου δέκα λεπτά! Μπορεί να χάσω κάτι πολύ σημαντικό σε αυτά τα δέκα λεπτά. Μπορεί να μου στερήσει χρόνο από κάτι πραγματικά ωφέλιμο για μένα! Γκρινιάζω πολύ και το ξέρω, όμως αν δεν τα πω σε εσένα, τότε που θα τα πω; Εσύ με καταλαβαίνεις καλύτερα απ’ όλους. Μ’ ακούς, να σου μιλάω με τις ώρες, χωρίς να διαμαρτυρεσαι καθόλου! Σπάνιο αυτό στις μέρες μας!
Έχω βάλει ως στόχο μου, να αρχίσω να αντικαθιστώ κάποια από τα “πρέπει” μου, με “θέλω”. Δεν είναι όλα στην ζωή “πρέπει”. Υπάρχουν και τα θέλω. Ίσως και πίσω από κάθε πρέπει να βρίσκεται και ένα θέλω. Ίσως πρέπει να εστιάζουμε περισσότερο στην θετική πλευρά των πραγμάτων, και όχι τόσο στην αρνητική. Ψάξε να βρεις λίγο τα “θέλω” σου, μέσα στα βολεμένα “πρέπει”, που αναγράφονται στο πρόγραμμά σου. Αν δεν υπάρχουν πολλά θέλω, βγάλε μερικά από τα πρέπει. Άρχισε να λες “θέλω να κάνω αυτό” και όχι “πρέπει να κάνω αυτό”. Ακούγεται καλύτερο δεν νομίζεις; Μπορεί να αλλάξει ο τρόπος και η διάθεση με την οποία τα πραγματοποιείς. Δεν υπάρχει λόγος να πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που αντέχει, διότι κάποια στιγμή θα τα “παίξει” και μετά θα έχουμε άλλα προβλήματα. Να για παράδειγμα αυτό που σου είπα πριν από λίγο στο τηλέφωνο. Θυμάσαι;
Έχουν αρχίσει πάλι να κλείνουν τα μάτια μου, και το σώμα μου έχει αρχίσει σιγά σιγά να αφήνεται στα χέρια του Μορφέα, ο οποίος μου τόνισε, πως ό,τι ήταν να κάνω για σήμερα το έκανα. Φτάνει για σήμερα και αύριο μέρα είναι! Ό,τι ήταν να κάνω το έκανα. Ό,τι ήταν να πω; Το είπα; Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αν έλεγα όλα όσα σκεφτόμουν εκεί που έπρεπε ή τουλάχιστον αν μοιραζόμουν σε τακτική βάση έστω τα μισά από αυτά που “τρέχουν ” μέσα στο μυαλό μου, ίσως και να μην σου έγραφα τώρα. Ενώ τώρα εκτός από εμένα, βασανίζω και εσένα! Έτσι βρε παιδί μου, για να μοιραστεί κάπως αυτό το βάρος που μου επιφέρουν οι σκέψεις μου. Είναι και πολλές που να πάρει η ευχή! Κάθε φορά που εκφράζω μια, δημιουργούνται και άλλες! Που θα πάει πια αυτή η κατάσταση;
