Ίσως να είστε εξοικειωμένοι με την ιστορία του Πίτερ Παν, του αγοριού που ζει σε ένα μαγικό μέρος που ονομάζεται Χώρα του Ποτέ και δεν χρειάζεται να μεγαλώσει ποτέ. Ωστόσο, ο Πίτερ Παν δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τη Γουέντι που τον υποστηρίζει και τον ενισχύει. Ο Πήτερ Παν απέφευγε τις ευθύνες της ενηλικίωσης με όλα όσα είχε και τα άτομα με σύνδρομο Πίτερ Παν τείνουν να κάνουν το ίδιο.
Το σύνδρομο Πίτερ Παν
Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν το σύνδρομο Peter Pan: το αιώνιο παιδί που αρνήθηκε να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες του. Από πού προέρχεται όμως ο όρος «σύνδρομο Πίτερ Παν»!; Πήρε το όνομά του από το αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ και ο όρος «σύνδρομο του Πίτερ Παν» εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο του ψυχαναλυτή Dan Kiley το 1983 The Syndrome Peter Pan: Men Who Have Never Grown Up . Ο όρος περιγράφει το φαινόμενο των ενηλίκων που γερνούν σωματικά αλλά όχι συναισθηματικά (Kalkan, Batık, Kaya & Turan, 2021).
Ο ρόλος της Γουέντι
Η Wendy Darling, εμφανίζεται δίπλα στον Peter Pan και υποδύεται έναν αντιθετικό χαρακτήρα. Συχνά αποκαλείται «μητέρα», αναλαμβάνοντας τον ρόλο μιας ενήλικης ή κάποιου πιο ώριμου. Η Wendy αντιπροσωπεύει όλες τις ανασφαλείς γυναίκες που εμπλέκονται σε μία άνιση σχέση με το αντίθετο φύλο, που κάνουν τα πάντα για να μην μείνουν μόνες.
Γυναίκες σαν αυτές έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και θυσιάζουν συνεχώς τις προσωπικές τους ανάγκες φροντίζοντας έναν (ή οποιονδήποτε) ανώριμο άντρα. Θυσιάζουν τις ανάγκες τους με τόση αφοσίωση, με σκοπό να ελέγχουν τον σύντροφό τους, δηλώνοντας έτσι πόσο ουσιαστικοί είναι σε αυτή τη σχέση (Lesnik-Oberstein, 2019).
Ο ψυχολόγος Dan Kiley, ο οποίος όρισε το «Σύνδρομο του Πίτερ Παν» το 1983, χρησιμοποίησε επίσης τον όρο «Σύνδρομο Γουέντι» για να περιγράψει τις γυναίκες που συμπεριφέρονται σαν μητέρες με τους συντρόφους τους ή τους κοντινούς τους ανθρώπους.
Η Humbelina Robles τονίζει ότι «η Wendy είναι η γυναίκα πίσω από τον Peter Pan. Πρέπει να υπάρχει κάποιος που να ασχολείται με αυτά που δεν κάνει ο Πήτερ Παν για να υπάρξει ο Πήτερ Παν».
Το σύνδρομο της Γουέντι
Η Healthline περιγράφει τους ανθρώπους που πάσχουν από το σύνδρομο Wendy, όπως τους βλέπουμε συχνά «να παίρνουν αποφάσεις, να τακτοποιούν τα χάλια και να προσφέρουν μονόπλευρη συναισθηματική υποστήριξη». Τα άτομα με σύνδρομο Wendy κάνουν ό,τι χρειάζονται οι άλλοι για να βρουν εξωτερική αναγνώριση και εκτίμηση επειδή έχουν κακή εικόνα για τον εαυτό τους και πολλά παρά τα δικά τους συναισθήματα. Αυτά που βρίσκονται να ταλαντεύονται στους πόλους, που κυμαίνονται από το μίσος και τον θυμό μέχρι το άκρο της αγάπης και της άνευ όρων πίστης, υπονοώντας μια γνωστική ασυμφωνία με τη δική τους εσωτερική αξιολόγηση (LOGAR, 2018).
Τα άτομα με σύνδρομο The Wendy, φοβούνται δύο πράγματα. Αρχικά ότι οι άλλοι άνθρωποι θα πάψουν να τα χρειάζονται και θα μείνουν ολομόναχοι. Η ιδέα να μην έχουν κανέναν να τους φροντίζει τους τρομάζει, γιατί αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο νιώθουν χρήσιμοι και δείχνουν την αγάπη τους. Ταυτόχρονα, αυτό τους βοηθά να βλέπουν τον εαυτό τους ως πολύτιμο και απαραίτητο (Massie, 2019).
Η ερευνήτρια από το UGR αναφέρει ότι η Wendy «παίρνει κάθε απόφαση και αναλαμβάνει τις ευθύνες του συντρόφου της, δικαιολογώντας έτσι την αναξιοπιστία του. Μπορούμε να βρούμε ανθρώπους της Γουέντι ακόμα και μέσα στην άμεση οικογένεια: τις υπερπροστατευτικές μητέρες».
Όταν υπάρχει αγάπη και σεβασμός στις σχέσεις δεν συναντάμε τέτοια σύνδρομα και μάλιστα δεν τα παρατηρούμε καν.
Αν κάποιος αισθάνεται παγιδευμένος σε τέτοιες σχέσεις με το σύνδρομο Peter Pan/Wendy, ίσως θα έπρεπε να καθίσει και να σκεφτεί αν αξίζει ή όχι να θυσιάσει όλες τις προσωπικές και συναισθηματικές ανάγκες μόνο και μόνο για να νιώσει ότι ανήκει σε μία σχέση. Μία σχέση που στην πραγματικότητα είναι ανεκπλήρωτη τόσο συναισθηματικά όσο και επιφανειακά.
«Αυτοί που φέρνουν τον ήλιο στη ζωή των άλλων, φωτίζουν εξίσου τη δική τους ύπαρξη». ~ James Barrie
Advertising
Βιβλιογραφικές Αναφορές
Kalkan, M., Batık, M. V., Kaya, L., & Turan, M. (2021). Peter Pan Syndrome “Men Who Don’t Grow”: Developing a Scale. Men and Masculinities, 24(2), 245-257. Doi: https://doi.org/10.1177%2F1097184X19874854
Lesnik-Oberstein, K. (2019). The Case of The Case of Peter Pan or the Impossibility of Children’s Fiction: Deconstruction, Psychoanalysis, Childhood, Animality. Oxford Literary Review, 41(2), 238-257. Doi: https://doi.org/10.3366/olr.2019.0281
LOGAR, Š. (2018). THE ROLE OF WOMEN INFICTIONAL TERRORIST ORGANISATIONS. Engendering Difference: Sexism, Power and Politics, 205. E-book, Ανακτήθηκε στα 25 Απρίλη 2022
Massie, J. (2019). Medical conditions revealed in fairy tales, folklore and literature. Journal of Paediatrics and Child Health, 55(11), 1295-1298. Doi: https://doi.org/10.1111/jpc.14615
