Σε μία κοινωνία που τη κατακλύζει η παραίτηση από τη μάχη της ζωής λόγω των προβλημάτων υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τα παρατούν και διδάσκουν μαθήματα ζωής. Ένα τέτοιο μάθημα είναι και η ιστορίας της Μαρίας από τη Μεσοποταμία που αποφάσισε να μάθει ο κόσμος τι έκανε. Και έπρεπε, θα πω εγώ, να μάθει ο κόσμος τι έκανε. Σε μια κοινωνία που έχει μάθει να προβάλλει οτιδήποτε ”πουλάει” χωρίς ίχνος ουσίας, υπάρχουν κι αυτές οι λίγες ιστορίες της διπλανής πόρτας που μπορούν να σου δώσουν ώθηση να συνεχίσεις το δύσκολο αγώνα σου και να σου δείξουν πως με θέληση και πείσμα όλα ξεπερνιούνται.
Κάπου εδώ να αφήσω τους προλόγους. Είναι φτωχά τα λόγια μου μπροστά στη Μαρία που ήθελε να βροντοφωνάξει αυτό που κατάφερε. Τι κι αν έχει σύνδρομο Down (ή όπως προτιμώ εγώ να ονομάζω τη πάθηση της) ένα παραπάνω χρωμόσωμα και διαβήτη; Tα κατάφερε και είναι πια πρωτοετής φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Φλώρινας. Κι αυτό συμβαίνει στην Ελλαδίτσα μας και όχι σε κάποια χώρα της Δύσης, όπως θα περίμενες να ακούσεις. Σε δικαιολογώ και εγώ ξαφνιάστηκα που η νοοτροπία της Ελλάδας και όλων μας, δεν της έκλεισαν πόρτες. Είτε λόγω έλλειψης παροχών σε ένα άτομο με ιδιαιτερότητες όπως η Μαρία είτε της ελληνικής ”κουλτούρας” που αντί να ενισχύσει τη προσπάθεια τέτοιων ατόμων για ίσες ευκαιρίες, τους κλείνει κάθε διέξοδο.
Αφού είδα με προσήλωση την συνέντευξη της ίδιας και της μητέρας σας, ένιωσα ότι ακόμα υπάρχουν κάποιοι σε τούτου το τόπο που δικαίως ονομάζονται άνθρωποι και δεν είμαστε όλοι σκάρτοι. Ήταν οι καθηγητές και δάσκαλοι της Μαρίας που από το νήπιο μέχρι το λύκειο στήριξαν την ίδια και την οικογένειά της, δίνοντας της έτσι την ευκαιρία της εξέλιξης και της μόρφωσης. Δικαίωμα καθολικό που δεν χωρά ρατσισμούς και προκαταλήψεις.’Αλλά όσο κι αν είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, κάποια άτομα πρέπει να παλέψουν ή πρέπει να σταθούν τυχερά σαν την ηρωίδα μας για να το αποκτήσουν.Ήταν οι γονείς εκείνης της πόλης κάπου στην επαρχία οι οποίοι δεν αποξένωσαν την οικογένεια, δημιουργώντας προβλήματα αλλά αντίθετα επέτρεψαν στα παιδιά τους να αναπτύξουν σχέσεις με τη Μαρία ( μη το θεωρείς αυτονόητο, δεν είναι ). Δεν ξέρω αν αντιμετώπισαν προβλήματα γραφειοκρατικά όπου ενδεχομένως να τους δυσκόλεψαν στη μέχρι τώρα πορεία της (το θεωρώ βέβαια δεδομένο) καθώς δεν αναφέρθηκαν αλλά είχαν τη στήριξη τόσων ανθρώπων σε κάτι που μοιάζει βουνό και θεωρείται κοινωνικό στίγμα.Ο καθένας έδωσε το δικό του λιθαράκι και έφτασε η Μαρία να είναι ισάξιο μέλος της κοινωνίας και όχι παραπεταμένο σε κάποιο ίδρυμα γιατί το ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ, δεν είναι μόνο νίκη δική της και φυσικά της οικογένειας της αλλά και της κοινωνίας. Αυτή της το ”επέτρεψε”, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Δυστυχώς ίσως χωρίς αυτή την ”έγκριση” να ήταν πιο δύσκολα και διαφορετικά τα πράγματα .
Αυτό εμένα με κάνει να καταλάβω ότι ευτυχώς δεν έχουν εκλείψει όλες οι αξίες όσο κι αν ζούμε σε ένα κόσμο που έχουμε μάθει να αλληλοφαγωνόμαστε. Η ανθρωπιά κάπου υπάρχει και αν όλοι μαζί προσπαθούσαμε για κάτι καλύτερο, θα τα καταφέρναμε όπως έγινε στη περίπτωση της Μαρίας. Για αυτό αν καμιά φορά συναντήσεις κάποια Μαρία στο δρόμο σου, μη σκεφτείς τι δεν μπορεί να κάνει αλλά τι μπορεί να κάνει αν τη βοηθήσεις.
