Όλα ξεκίνησαν με ένα γραπτό μήνυμα: “Η ζωή είναι όμορφη”. Τόσο απλά. Κάτι τελείως κοινότυπο, αλλά κάτι που με έβαλε σε σκέψεις για το πόσο όμορφη είναι τελικά.
Τη στιγμή εκείνη, μελετούσα ένα κείμενο για τους αστερισμούς. Βρισκόμουν στο κεφάλαιο για αυτόν του Σκορπιού, ο οποίος ονομάστηκε έτσι από το ομώνυμο ζωντανό, που βάσει ενός μύθου, θεωρείται αίτιος για την λάθος πορεία των αλόγων του άρματος του Ήλιου, το οποίο την ημέρα εκείνη οδηγούσε ο Φαέθων, με καταστροφικά γι’ αυτόν αποτελέσματα.
Επίσης, θυμήθηκα και τον άλλο μύθο, στον οποίο η θεά Άρτεμις, στέλνει τον σκορπιό να σκοτώσει τον Ωρίωνα, επειδή εκείνος την εγκατέλειψε αφού ερωτεύτηκε την Ηώ. Όπως και να ΄χει, ο σκορπιός αντιπροσωπεύει τη συμφορά, κι έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά κάποιο τρόπο και ο αστερισμός του θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τη δυσκολία, ίσως και τη συμφορά…
Κάτι παρόμοιο είναι και η ζωή… Γεμάτη από δυσκολίες και συμφορές πλέον. Σαν να βρίσκεται πάντα στον αστερισμό του Σκορπιού…
Θα σας απογοητεύσω λίγο αγαπητοί αναγνώστες, αλλά η ζωή δεν είναι πάντα χαρούμενη, και οι ιστορίες της δεν έχουν πάντα όμορφο τέλος. Είναι ρεαλισμός. Ωμός, άγριος, βάρβαρος. Δεν είναι ένα χολλυγουντιανό κλισέ, αλλά ένα μυθιστόρημα της γαλλικής λογοτεχνίας. “Άγριες” και “σκύλες” νύχτες, άνθρωποι του περιθωρίου, φτώχεια και αγωνία. Ο φόβος της τράπεζας, της εφορίας. των κατασχέσεων. Ένα μυθιστόρημα του Κολλάρ ή του Ζενέβ, δίχως καθωσπρεπισμούς και μάσκες, θα σας πείσει για όλα αυτά…
Ζούμε πάνω σε ένα τέλμα, αλλά συνεχίζουμε να φοράμε τη μάσκα μας πριν βγούμε από το σπίτι. Νόμος σε έναν κόσμο (επί)πλαστο, φτιαγμένο από τον καταναλωτισμό για να δείχνει πως περνάμε καλά. Η αλήθεια όμως είναι άλλη: Η ζωή έχει γίνει επιβίωση, ή για να είμαι πιο ακριβής, ΑΓΩΝΑΣ για επιβίωση. Παλεύουμε κάθε ημέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, με τους δαίμονές μας, αλλά και με τους δαίμονες των άλλων. Ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό…
Αλλά, η προπαγάνδα του συστήματος μας αυθυποβάλλει. “Περνάμε καλά” μας ψιθυρίζει στ’ αυτί… Όμως περνάμε όντως καλά άνθρωποι; Μπορεί ναι, αν τα έχουμε γράψει όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, με το να βρισκόμαστε σε μια συνεχή απραξία και αεργία. Μπορεί όμως και όχι, αν κοιτάμε τη ζωή και την πραγματικότητα κατάματα, πράγμα που γίνεται εμφανές τη στιγμή που κοιτάζουμε τα μουντά πρόσωπα των περαστικών… Όλοι πάνε κάπου, όλους κάτι τους βασανίζει. Εκκρεμότητες, επιβίωση, και μια καρδιά κι ένα στομάχι που δε λένε με τίποτε να γεμίσουν, ενώ ταυτόχρονα η αρπακτική διάθεση μίας ΔΕΚΟ πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας…
“Γιατί σ’ εμένα;” μπορεί να αναρωτηθεί κανείς μας τις στιγμές που αναλογίζεται τα προβλήματά του… “Αμ δεν είσαι μόνο εσύ φίλε μου…” θα μπορούσε να απαντήσει η αόρατη φωνή της πραγματικότητας… Είναι μια ολόκληρη γειτονία, μια ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη χώρα… Η ζωή ωμή, και τα όνειρα εκτελεσμένα… Κι εμείς, σαν φαντάροι σ’ ένα στρατόπεδο, να μετράμε αντίστροφα τις μέρες που θα τελειώσουν όλα αυτά τα άσχημα, αλλά να μη γνωρίζουμε τον αριθμό που θα μπεί δίπλα στο “…και σήμερα”, την ημέρα δηλαδή που θα είμαστε πραγματικά καλά…
Το μόνο που σώζει την ανθρωπότητα και γλυκαίνει τη μιζέρια και τη μαυρίλα της ζωής είναι οι στιγμές. Αυτές οι μικρές, όμορφες στιγμές, που μας κάνουν να χαμογελάμε… Όμορφες παρενθέσεις δηλαδή μέσα στον καθημερινό μας αγώνα… Το μόνο που ελπίζουμε; Να ‘ναι αυτές οι παρενθέσεις περισσότερες…
Έτσι είναι λοιπόν… Η ζωή βρίσκεται κάτω από τον αστερισμό της μυθολογικής συμφοράς… Κι εμείς δέσμιοί της…
Όσο για ‘σένα που μου είχες γράψει πως η ζωή είναι όμορφη, θα κλείσω το κείμενο αυτό οξύμωρα: θα σου απαντήσω με μία ερώτηση… Είσαι ευχαριστημένη με τη δουλειά σου; Είσαι ευχαριστημένη με το να βρίσκεσαι τόσο μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους; Είσαι ευχαριστημένη με το να κοιτάζεις μόνη σου τη θάλασσα και τον αστερισμό του Σκορπιού;
Σύνταξη κειμένου: Γρηγόρης Καραγιαννίδης
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
