Η πρωτομαγιά έχει αποτυπωθεί στο DNA μου με αισθήματα ευφορίας και πρωτόγνωρης χαράς, διότι σηματοδοτούσε τον τριήμερο εορτασμό, πανήγυρι, συναυλίες, πλήθος λουλουδιών και την αρχή της επιβεβαιωμένης άνοιξης! Περπατώντας και χαζεύοντας, ένα τσούρμο εφήβων, διασχίζαμε τρεις δήμους, με στάσεις που άγγιζαν δίωρα απολαυστικού καφέ,μπύρας και τσιγάρων, σ’ ένα ατελείωτο πανηγύρι, γιορτής και συνάντησης τόσο διαφορετικών ανθρώπων, σε μια ευθεία χιλιομέτρων, γεμάτη ενθουσιασμό και ανυπομονησία!
Η ατμόσφαιρα του πανηγυριού, ανάμεσα σε πάγκους με τιγρέ και κάθε είδους παρακμιακό και σέξι εσώρουχο, μαλλί της γριάς, καλαμπόκι, λουκουμάδες, παπατζίδες, πλανόδιους καλλιτέχνες κοσμημάτων και καντίνες με βρώμικο ως και ληγμένο λουκάνικο σάντουιτς, κάθε είδους πραμάτεια, και φυσικά, οι ροκ συναυλίες στην πλατεία της Ν.Χαλκηδόνας, με σημάδεψαν ανεξίτηλα.
Τραγούδησα και είδα από κοντά τον Β. Παπακωνσταντίνου, τον Λ.Μαχαιρίστα, τους Πυξ Λαξ, Κατσιμίχα, Δ.Τσακνή, Λάκη Παπαδόπουλο και άλλους τραγουδιστές και συγκροτήματα που η μνήμη και η ένταση της στιγμών, δεν με βοήθησαν να συγκρατήσω.
Σε αυτές τις μαζώξεις φίλων και αγνώστων, όταν όλοι μαζί απλά τραγουδάγαμε και κτυπιόμασταν αγκαλιασμένοι, και ενίοτε ποδοπατημένοι, συνειδητοποίησα τι σημαίνει ομαδικό πνεύμα, τι σημαίνει να νιώθεις δύναμη! Αντιλήφθηκα την λέξη λαός! Ήταν ίσως η κοινή μοίρα που μας ένωνε, η ταπεινή καταγωγή από οικογένειες, εργατών και χαμηλόμισθων υπαλλήλων, σκληρά εργαζόμενων γονιών, και η προσπάθεια τους να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Η προσπάθεια τους, να βελτιώσουν το παρόν και το μέλλον μας, να μας αφήσουν εκτός από «ένα κεραμίδι να βάλουμε το κεφάλι μας», και μια καλύτερη ζωή.
Τότε θαρρώ, ενδόμυχα πιστέψαμε πως η δική μας γενιά θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα από τους γονείς μας, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε ίχνος από την σημασία της εργατικής πρωτομαγιάς, και των δεδομένων που βρήκαμε και απαξιωτικά πετάξαμε με την υπεροψία της αιώνιας, και ορμητικής νιότης!
Δεν γνωρίζαμε πως σε μια μακρινή πόλη με το όνομα Σικάγο, το έτος 1886, τα εργατικά συνδικάτα διεκδίκησαν οχτώ ώρες εργασίας, και καλύτερες συνθήκες ζωής!
Δεν γνωρίζαμε τους αγώνες των καπνεργατών στην Δράμα.
Δεν γνωρίζαμε πως στα έτη που θα ακολουθούσαν, η φύση της εργασίας θα άλλαζε μορφή, και νέα επαγγέλματα που δεν χώραγε ο νους τότε, θα αποτελούσαν το μέλλον μας!
Δεν γνωρίζαμε πως και η δική μας χώρα θα ζούσε οικονομική κρίση, θα υπόγραφε πόσες συμφωνίες δανεισμού, οι μισθοί και τα εργατικά δικαιώματα θα μειώνονταν στο βωμό της ανάπτυξης και της επιχειρηματικότητας.
Δεν γνωρίζαμε τις ατομικές συμβάσεις και τις εργάσιμες Κυριακές. Τότε όταν δούλευες σερβιτόρος, δεν σε πλήρωναν δυο ευρώ την ώρα νύχτα – ημέρα!
Παλιότερα, όταν τελειώναμε το Λύκειο, για χαρτζιλίκι δουλεύαμε δυο μήνες, εξασφαλίζοντας τις καλοκαιρινές διακοπές μας, και βρίσκαμε δουλειά σχεδόν κατευθείαν μετά την σχολή. Πλέον, περιστασιακά βρίσκεις δουλειά, οι τρίμηνες συμβάσεις είναι το νέο καθεστώς, και ο υπερ – καταναλωτής χωρίς τύψεις επιλέγει την ηλιόλουστη Κυριακή του, μια από τις πολλές εργάσιμες, να ψωνίσει γιατί δεν γνωρίζει πως αλλιώς να γεμίσει με ευτυχία την ζωή του!
Οι εποχές και οι συνθήκες άλλαξαν και θα συνεχίσουν να αλλάζουν, και όσοι αρνούνται να ακολουθήσουν, δεν πράττουν σωστά. Οι ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας και ο μεγάλος κλάδος παροχής υπηρεσιών, μας έχει εξασφαλίσει καλύτερο, πιο ανθρώπινο περιβάλλον εργασίας. Οι μορφές εργασίας και οι ώρες, έχουν αλλάξει. Οι περισσότερες εργασίες παροχής υπηρεσιών, έχουν μετατραπεί σε flexible καταστάσεις με εναλλασσόμενες βάρδιες, και remote εργασία, μια νέα μορφή εργασίας, που ομολογουμένως εξυπηρέτησε και εμάς τους ίδιους.
Είναι όμως η ζωή μας καλύτερη; Τελικά καταφέραμε να ζήσουμε καλύτερα από τους γονείς μας; Τους ξεπεράσαμε ή φάγαμε την σκόνη τους, στρίβοντας στην γωνία προς το καλύτερο;
Δεν ξέρω να σας απαντήσω με σιγουριά. Βλέπω το δικαίωμα της εργασίας να φθίνει, βλέπω πτυχιούχους χωρίς μέλλον, γενιές ανέργων και γεροντάκια που δούλεψαν μια ζωή και δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους! Βιώνουμε καθημερινά την εξαθλίωση της δημόσιας υγείας και παιδείας!
Από την μακρινή όμως όχθη του παρελθόντος, έζησα νεόπλουτους που κατασπατάλησαν επιδεικτικά τον πλούτο τους, δημόσιους υπάλληλους με τρία και τέσσερα σπίτια, σαμπάνιες και λουλούδια στα μπουζούκια και μια «φούσκα» που έσκασε με κρότο! Ένα χρηματιστήριο που έγινε τζόγος, και έκλεισε σπίτια.
Η πρωτομαγιά έμεινε να θυμίζει πως κάποτε σε ένα μακρινό παρελθόν, κάποιοι έχυσαν αίμα και διεκδίκησαν. Διεκδίκησαν για εσένα και εμένα.
Εμείς τι θα γιορτάσουμε φέτος την πρωτομαγιά; Τα δικαιώματα μας, την ιστορική μνήμη, τα λουλούδια, τα μνημόνια, τα αγκάθια της καθημερινότητας ή τις εργάσιμες Κυριακές;
Πόσο θα ήθελα να ήμουν έφηβη, βράδυ πρωτομαγιάς, μπροστά στη σκηνή, να ακούω, σχεδόν να αγγίζω, το δικό μας «αιώνιο έφηβο»Β. Παπακωνσταντίνου, να ανοίγει τα χέρια και να τραγουδά το μέλλον μας.
«φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμένα, χωρίς εμένα»
