Δεν σε κατηγορώ για τα πολλά που δεν μπόρεσες να δώσεις. Αλλά για τα λίγα που μπορούσες και δεν έδωσες… Είναι το μόνο που μπορώ να σου προσάψω. Κάποιοι άνθρωποι θέλουν τα πάντα. Εγώ δεν ήθελα τίποτα πάρα μόνο ένα χαμόγελο σου. Και ούτε αυτό το λίγο δεν μπορούσες να μου δώσεις.
Υπήρξαν τόσες νύχτες που βασανιζόμουν με σκέψεις. Σκέψεις για σένα. Κατηγορίες προς το πρόσωπό μου. Αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος και σε φόβιζα. Μήπως ήμουν απαιτητική ή γκρινιάρα; Μήπως ζητούσα πολλά και σε πίεζα με αυτή μου τη συμπεριφορά; Ή μήπως ήμουν αχάριστη; Τόσα αναπάντητα γιατί… Βλέπεις προσπαθούσα να σε δικαιολογήσω. Δεν έβλεπα το αυτονόητο. Και το αυτονόητο ήταν ότι στον κόσμο του επιφανειακού εγώ σε αγάπησα βαθιά.
Θα πονέσω, θα κλάψω, μα όχι θα παραμείνω ο εαυτός μου. Θα μείνω το ίδιο γλυκιά και καλή που ήμουν πάντα. Δεν θα αφήσω εσένα και καμιά συνθήκη να με αλλάξει. Λένε πως όσο σε πουλάνε τόσο η αξία σου θα ανεβαίνει. Μην περνάς τον εαυτό σου για νικητή. Ο κερδισμένος της υπόθεσης είμαι εγώ. Με πούλησες και όμως τώρα αξίζω ακόμα πιο πολλά παρ’ ότι πριν. Σου το ορκίζομαι πως θα παραμείνω ο εαυτός μου. Γιατί ξέρω πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Γιατί ξέρω πως, αφού εγώ μπορώ να δώσω πολλά, υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που μπορούν να δώσουν ακόμα περισσότερα.
Απλά εσύ δεν ήσουν γι’ αυτό. Και δεν σε κατηγορώ. Όταν έχεις μάθει στα λίγα πως να μπορέσεις να διαχειριστείς την τόση έντασης της στιγμής; Πώς να αντέξεις έναν άνθρωπο σίφουνα στο πέρασμα του; Δεν σε κατηγορώ. Γιατί εγώ ήμουν ένας τέτοιος άνθρωπος για σένα. Έδινα, έδινα και ξανά έδινα χωρίς αντάλλαγμα. Μέσα από την καρδιά μου. Χωρίς να νιώθω ότι αδειάζω. Τόσο μεγάλα ήταν και είναι τα αποθέματα αγάπης που έχω μέσα μου.
Βλέπεις εγώ έχω μάθει πόσο σημαντική είναι η αγάπη. Ότι μόνο αυτό χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Και στην έδινα απλόχερα. Όμως εσύ αγάπη μου τρόμαζες. Δεν είχες αποθέματα να τη χωρέσεις. Γιατί ήσουν μαθημένος στα ανούσια, μικρά πράγματα. Έμενα κατηγορώ μόνο. Που συνεχίζω να μην απορώ με τον κόσμο. Αναρωτιέμαι μόνο πώς κάτι που τόσο πολύ αγάπησα πλέον έχει φθαρεί. Δεν μπόρεσες να με διαχειριστείς. Δεν κατάφερες να με κερδίσεις, γιατί φοβόσουν το πολύ. Σε τρόμαζε.
Όμως τι φταίω και εγώ; Δεν είμαι άνθρωπος που ερωτεύεται σιωπηλά. Λατρεύω την καταιγίδα. Αγαπώ άγρια, δυνατά, χωρίς περιορισμούς. Η καρδιά δεν αντέχει να την τυραννάνε. Θα δεις θα έρθει μια στιγμή που τα συναισθήματα σου θα σε τιμωρήσουν για όλη την καταπίεση που δέχτηκαν. Και τότε θα έρθει η στιγμή της αλήθειας. Που όλα τα καμώματα σου θα βγουν στην επιφάνεια και θα έρθεις αντιμέτωπος με έναν βαρύ απολογισμό. Τι πήρες…. Τι έδωσες… Τι αρνήθηκες… Και εκεί μόνο χαμένος μπορείς να βγεις.
Γιατί μέχρι εκεί μπορούσες. Δεν ήσουν για πολλά. Το μόνο που άξιζε ήταν η στιγμή που σε απομυθοποίησα. Για εκείνη τη στιγμή που ένιωσα αληθινά ελεύθερη… Για εκείνη τη στιγμή που ανέπνευσε και πάλι η ψυχή μου. Και χάρη σε σένα έμαθα πως κάποιοι είναι φτιαγμένοι για το λίγο.
