Συμπρωτεύουσα, καμάρι του Βορρά, στολίδι του Θερμαϊκού, πες την όπως θες. Για ΄μένα η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ αυτό…
Εσύ φίλε μου βλέπεις Λευκό Πύργο, ιστορία, κάστρα και βυζαντινές εκκλησίες. Εγώ βλέπω στην πόλη αυτή μόνο νύχτες και μισοσκότεινα δωμάτια. Η δική μου πόλη… Αυτή που ξεκίναγε γωνία Αγίας Σοφίας κι Αγίας Θεοδώρας νωρίς το βράδυ, και τέλειωνε σε κάποιο ανάστατο κρεβάτι το χάραμα.
«Πλασάρισμα». Αυτό συνέβαινε ενδιάμεσα. Πλάσαρα αυτό που είχα, γιατί δεν είχα επ’ ουδενί το άλλο, το κυριότερο: την εμφάνιση. Ματιές, προσέγγιση, κουβέντα… Ή κάποια «ξεκάρφωτη» ατάκα, μήπως κι ο πάγος σπάσει. Ύστερα η κουβέντα… Πνιγμένη στον καπνό και τα ποτά που εξαφάνιζα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Λέξεις που κι ο ίδιος απορούσα πώς τις ξεστόμιζα. Έξοδος…
Οι δρόμοι… 2 ζευγάρια βήματα ν’ αντηχούν ανάμεσα στη νεκρική σιωπή. Λέξεις π’ ανακατεύονταν με τον βόμβο κάποιων περαστικών αυτοκινήτων. Μία πόρνη που πουλάει τα συναισθήματά της έναντι λίγων στιγμών…
Η γλώσσα σε λίγο άλλαζε ρόλο. Από όργανο ομιλίας, γινόταν μέσο γεύσης. Η ανάσα της στη δική σου και τούμπαλιν… Την τύφλα μου δεν ήξερα μαλάκα μου. Δε γνώριζα αν ήταν αληθινό φιλί, ή κάποια παρόρμηση που θα χαθεί το χάραμα μαζί με τα ξερατά μου απ’ το πολύ ποτό στο δρόμο…
Κι η τελική ανηφόρα. Καμάρα, κάπου πίσω απ’ την Καμάρα, κοντά στο σπίτι του Κεμάλ, ή σ΄ένα στενό στην Αντιγονιδών. Κάπου στο μέσο την ησυχία έσκιζε ο γδούπος από ένα κεπέγκι. Ήταν 2 κορμιά που ενώνονταν, ή ένα χαμένο κορμί που ‘βγαζε τ΄άντερά του χτυπώντας τα αδέξια με το κεφάλι…
Πατώματα και μυρωδιές. Αυτό υπήρχε… Αυτό έμεινε σαν ανάμνηση, σαν ένα άθλιο βυζαντινό ψηφιδωτό. Το φως δεν άναβε ποτέ. Σανίδι ή μωσαϊκό, πλακάκια σπάνια. Ένα πεταμένο σουτιέν, σκόρπια συγγράμματα και τετράδια. Αποφορά και δυσωδία από άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη ή τ’ αποφάγια που χαλάσαν στον τενεκέ… Κι έπειτα τσαλάκωμα. Αγκομαχητά, πνιχτές κραυγές, κι ένας δύστροπος γείτονας να σου χτυπάει τον τοίχο… Κι εγώ, εκεί, να μη θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο…
Χάραμα… Κάπου στο Μπιτ Παζάρ. Να με χτυπάει η δροσιά πριν επιστρέψω στη γωνιά μου… Μεθυσμένος, κατάκοπος και βρώμικος… Κοιτώ τα στενά, και στο μυαλό μου ΄ρχονται τα διηγήματα του Σκαμπαρδώνη… Έχω Φτάσει στο Μπιτ Παζάρ. «Μπιτ Παζάρ», «το ψειροπάζαρο»… Ή μάλλον καλύτερα, μια ψείρα, εγώ, που προσπαθεί να πουληθεί στο πιο άγριο παζάρι. Στο παζάρι του εφήμερου…
Τα χρόνια πέρασαν. Άλλαξα άρδην. Όμως η Θεσσαλονίκη ποτέ για μένα δε θα ΄ναι η ιστορία της, αλλά αυτές οι δικές μου ιστορίες που χαράχτηκαν στη μνήμη και στην ψυχή μου, κάποιες νύχτες πριν χρόνια…
