Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα δεν ήταν λογοτεχνικό, δεν ήταν ιστορικό, δε μιλούσε για κάποια μάχη ή για περίεργες φιλοσοφικές έννοιες, αφορούσε μια απλή έννοια, καθημερινή και γνώριμη, την αγάπη. Έγραφε, λοιπόν, στο εξώφυλλο, ότι μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή του ανθρώπου είναι να έχει τη δυνατότητα να αγαπάει και να αγαπιέται. Με την πρώτη ματιά συμφώνησα χαμογελώντας και κουνώντας καταφατικά το κεφάλι. Δεν άλλαξα, όμως, σελίδα αμέσως, στάθηκα εκεί κι ως άτομο που θέτει συνεχώς ερωτήματα σκέφτηκα «τι είναι, όμως, πιο σπουδαίο, να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;».
Σημαντικά και απαραίτητα και τα δύο, γι’ αυτό τον λόγο η απάντηση είναι δύσκολη. Ποιος δε θέλει ν’ αγαπιέται; Όλοι μας το θέλουμε. Από την άλλη, όμως, εγώ θεωρώ πιο σπουδαίο εκείνον που μπορεί να δώσει αγάπη. Οποιαδήποτε μορφή αγάπης, από εκείνη που δίνουμε στα συγγενικά μας πρόσωπα, μέχρι στους ανθρώπους που ερωτευόμαστε. Αν μπορείς ν’ αγαπάς κάποιον, αυτό συνεπάγεται ότι πρώτα έχεις αγαπήσει εσένα, έτσι μου είπε κάποτε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Αν μέσα σου αισθάνεσαι πλήρης, ξέρεις ποιος είσαι. Δε φοβάσαι να δώσεις ένα κομμάτι σου, γιατί όταν αγαπάς δίνεσαι κι εσύ ο ίδιος.
Αν έχεις γνωριστεί με τον εαυτό σου, δε φοβάσαι να προσθέσεις μέσα σου κι άλλους ή άλλον. Μπορεί η αγάπη που δεχόμαστε να γεμίζει κάθε κύτταρο του κορμιού μας και του εγωισμού μας, αλλά σίγουρα αισθανόμαστε ακόμα πιο όμορφα όταν βλέπουμε ότι η αγάπη μας προστατεύει, σκορπάει χαμόγελα κι ευτυχία. Άλλωστε, αν ψάξει κανείς στο σεντούκι με τα ποιήματα που έχει διαβάσει, οι περισσότεροι ποιητές μιλούν κατά κύριο λόγο για την αγάπη που ένιωσαν κι έδωσαν απλόχερα, όχι για εκείνη που πήραν. Μιλούν για ανεκπλήρωτες αγάπες που ο ένας αγάπησε και ο άλλος αδιαφόρησε κι όχι τόσο για αμοιβαίες. Η αγάπη εμπνέει ακόμα κι αν δεν έχει ανταπόδοση. Άλλωστε, η ευτυχία μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα μόλις καταφέρεις να αγαπήσεις ολοκληρωτικά, όχι ν’ αγαπηθείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αγάπη της μάνας, που σε αγαπάει από την πρώτη στιγμή και εξαιτίας αυτού, αισθάνεται πληρότητα πριν καν εσύ την αγαπήσεις.
Βεβαία, όταν κάποιος αγαπάει και αγαπιέται συμβαίνει κάτι απίστευτο, τα αμοιβαία συναισθήματα είναι εκείνα που μπορούν να σε απογειώσουν. Αλλά ποιος αγαπάει για ν’ αγαπηθεί; Αυτό γίνεται αυτόματα, δεν το ελέγχεις. Ίσως να ερωτευτείς για να σ’ ερωτευτούν, άλλωστε ο έρωτας για να τραφεί και να δυναμώσει θέλει ανταπόδοση, διαφορετικά κάποια στιγμή χάνεται. Η αγάπη, όμως, δεν περιμένει επιστροφή, ζει και χωρίς αυτή. Έτσι είναι η φύση της, δε ζητάει ανταλλάγματα, μπορεί να ζήσει και βουβά, ακόμα και για πάντα.
Κλείνω, λοιπόν, μην έχοντας καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Δεν έχω βρει άμεση απάντηση στο ερώτημα μου ή τουλάχιστον, όχι διατυπωμένη. Για ‘μένα, η αγάπη μπορεί να υπάρξει και χωρίς ανταπόδοση, κι αν είσαι ικανός να αγαπήσεις, σίγουρα θα αγαπηθείς. Όποιος έχει μάθει την τέχνη της αγάπης, είναι σίγουρο ότι δε θα χαθεί. Τα συμπεράσματα δικά σας!
