Στο παρόν άρθρο μου δεν θα αναφερθώ στις συνηθισμένες κλισέ ρομαντικές ιστορίες αλλά θέλω να μοιραστώ ένα περιστατικό που μου συνέβη προχθές το απόγευμα. Ένα γεγονός που έκανε τη σκέψη μου να γυρίσει 3600
Προχθές το απόγευμα λοιπόν είχα προγραμματίσει μια βόλτα στο δρόμο της Ερμού στο κέντρο της Αθήνας για να κάνω μερικά ψώνια που ήθελα. Καθώς προχωρούσα, με σταματάει ένας κύριος γύρω στα 45-50 που πουλούσε κάποια ημερολόγια. Με ένα μεγάλο χαμόγελο του λέω, ότι δεν έχω αρκετά χρήματα για να αγοράσω ένα από τα ημερολόγια του, γιατί τα χρειαζόμουν. Ομολογώ πως ήταν μια συνηθισμένη δικαιολογία για να τον αποφύγω. Εκείνος μου ανταπέδωσε το χαμόγελο και μου είπε, ότι ήταν πρώην ναρκομανής και ότι μόλις είχε βγει από το κέντρο αποτοξίνωσης. Ήθελε απλά και τίμια να ζήσει από την αρχή τη ζωή του. Κοιτώντας με στα ματιά γύρισε και μου είπε «Δεν πειράζει που δεν έχεις να αγοράσεις τα ημερολόγια μου. Φτάνει μόνο που μου χαμογέλασες».
Τον κοίταξα με απορία. Δεν ξέρω γιατί αλλά με άγγιξε αυτό που μου είπε. Ένιωσα μια στροφή μέσα μου. Του ξανά χαμογέλασα και συνέχισα το δρόμο μου. Στο γυρισμό τον είδα να κάθεται εκεί μόνος μέσα στη ζεστή και να περιμένει κάποιον να αγοράσει τα ημερολόγια του. Έκανα να τον προσπεράσω αλλά εκείνος, όταν με είδε, με άρπαξε από το χέρι και μου έδειξε τον κόσμο που τον προσπερνούσε. «Τους βλέπεις; Άνθρωποι ρομπότ. Σε προσπερνάνε σαν να μην υπάρχεις. Αρκετά απορροφημένοι στη μίζερη ρουτίνα τους. Τρέχουν μέσα στο άγχος σαν ρομποτάκια προγραμματισμένα που απλά υπάρχουν. Και ξεχνάνε να ζουν. Σε ευχαριστώ πραγματικά. Γιατί με κοίταξες και μου χαμογέλασες. Και μόνο που μου χαμογέλασες μου αρκεί. Όλοι με κοιτάνε σαν να είμαι κανένας εγκληματίας. Αλλά εσύ μου χαμογέλασες και μου έφτιαξες τη μέρα. Σε ευχαριστώ πολύ». Και με άφησε να φύγω.
Στη διαδρομή για το σπίτι ένιωθα σαν να είχε αλλάξει όλος ο κόσμος μου. Αυτός ο άνθρωπος που εγώ προσπέρασα για να μην του δώσω 2 ευρώ μου έδωσε ένα μάθημα. Αυτός ο άνθρωπος που δεν είχε τίποτα να χάσει πλέον από τη ζωή του ήταν πιο κύριος και από όλους αυτούς που κυκλοφορούν με τα κουστουμάκια τους έξω και αναδεικνύουν τα λεφτάκια τους. Όλοι πλέον είμαστε ρυθμισμένα ρομποτάκια μιας τελειωμένης κοινωνίας. Δουλειά, άγχος, σπίτι, υποχρεώσεις. Και μέσα σε όλα αυτά απλά υπάρχουμε μέχρι να πεθάνουμε. Και τι καταλαβαίνουμε… ξεχνάμε να ζούμε. Ξεχνάμε ότι η ζωή έρχεται και φεύγει τόσο απλά. Βυθισμένοι σε μια μονότονη πραγματικότητα και ρουτίνα, δεν αναγνωρίζουμε ούτε τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Αυτός ο άνθρωπος που δεν είχε τίποτα στον κόσμο του αρκούσε ένα χαμόγελο. Μόνο ένα χαμόγελο. Μια τόσο απλή μικρή πράξη που δεν κοστίζει τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος είχε μάθει μέσα από τις δυσκολίες της ζωής να εκτιμάει και τα πιο απλά πράγματα. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε καθημερινά στο να χαμογελάμε; Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στην οικογένεια μας πλέον; Στους φίλους μας; Στα πράγματα που αγαπάμε; Στον εαυτό μας; Κυκλοφορούμε λες και θα ζούμε για πάντα. Η μαγεία δεν υπάρχει στα χρήματα, στη δουλειά, στις υποχρεώσεις. Αλλά στα χαμογέλα που σκορπάς. Στην αγάπη που δίνεις. Μια καλή ζωή είναι όταν γελάς πολύ, χαμογελάς συχνά και ονειρεύεσαι ασταμάτητα. Τα όνειρα, το χαμόγελο είναι τα μόνα που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει.
Η πιο όμορφη μέρα ξεκινάει με εσένα να χαμογελάς. Να είσαι ευλογημένος για αυτά που έχεις αλλά και για αυτά που δεν έχεις. Είσαι τυχερός για όλα, γιατί άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα μισά. Να θυμάσαι να χαμογελάς και πάνω απ’ ὀλα να θυμάσαι να ΖΕΙΣ.
Σύνταξη κειμένου: Έφη Λάιου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
