Εδώ και κάποιες μέρες η “σκοτεινή” πτυχή μου, έχει αρχίσει να επιστρέφει. Είχε καιρό να με επισκεφτεί είναι η αλήθεια και δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε και πολύ, όμως αφού αποφάσισε να περάσει για να με επισκεφτεί θα την αφήσω να κάτσει για λίγο. Για λίγο μόνο το υπόσχομαι. Δεν θα την αφήσω για πολύ, διότι όσο και αν την αγαπάω, δεν μπορώ να πω ότι μου κάνει καλό η παρουσία της. Μου φέρνει στην μνήμη περιόδους της ζωής μου που προσπαθώ να ξεχάσω. Όχι μόνο να ξεχάσω, αλλά και να μην ζήσω ξανά.
Κάθε φορά που αποφασίζει να με επισκεφτεί, τα πόδια μου τρέμουν και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά. Είναι αυτό το συναίσθημα που έχεις κάθε φορά που έρχεται απρόσκλητος κάποιος ανεπιθύμητος συγγενής. Ακούω αυτή την φωνούλα μέσα μου να μου λέει «Ωχχ…πάλι εσύ; Τώρα βρήκες να έρθεις; Θα μείνεις πολύ;» και άλλα τέτοια ωραία. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές δεν έρχεται μόνος του. Έχει και παρέα!! Και αυτό είναι το χειρότερο. Βλέπεις, βαριέται τις μοναχικές μετακινήσεις, γι’αυτό συνήθως φέρνει και φίλους μαζί του. Μιας που τον συμπαθώ και πολύ, μου φέρνει και την παρέα του.
Ωστόσο, με τα χρόνια κάπως έχω αρχίσει και την ανέχομαι. Η σχέση μας έχει περάσει από πολλές φουρτούνες. Έχω περάσει πολλά χρόνια της ζωής μου μαζί της. Μπορώ να πω, πως είχε μετακομίσει στο σπίτι μου ή αλλιώς στην ζωή μου. Η συμβίωση μαζί της ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου. Ναι το ξέρω, περπατάω πάνω σε αυτή την γη μόνο είκοσι χρόνια, αλλά πίστεψέ με, αυτή η σχέση ήταν τοξική και είναι ακόμα δηλαδή.
Υπήρχαν μέρες που το να σηκωθώ από το κρεβάτι φάνταζε άθλος. Προτιμούσα να κάθομαι στο κρεβάτι και να κοιμάμαι. Ο ύπνος, ήταν τόσο λυτρωτικός. Γλίτωνα από όλα αυτά που ταλάνιζαν μυαλό μου. Όσες ώρες και αν κοιμόμουν, ποτέ δεν ήταν αρκετές. Ήταν λες και κάποιος μου ρουφούσε όλη την ενέργεια. Άντε να το εξηγήσεις τώρα αυτό στους γύρω σου. Και να τους πεις τι; Λες και ξέρεις τι ακριβώς σου συμβαίνει. Το πιθανότερο είναι να σε πουν υπερβολικό ή το κλασικό «πες μου τι σου λείπει, όλα τα έχεις». Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Δεν έχει να κάνει με το αν σου λείπει κάτι ή όχι. Με το αν τα έχεις όλα λυμένα ή όχι.
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που μου φταίει εκείνη την στιγμή, αλλά δεν μπορώ να το εντοπίσω. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου, εκεί που είμαι καλά, στο επόμενο λεπτό να θέλω να βάλω τα κλάματα. Έτσι, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Για παράδειγμα, πριν από λίγες μέρες, είχα πάει να επισκεφτώ έναν φίλο μου, και μπορώ να πω πως ήμουν πολύ χαρούμενη που θα τον έβλεπα, μόλις έφτασα στο σπίτι του, μετά από λίγο με έπιασε μια μελαγχολία και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Ξεκίνησαν να μου φταίνε όλα και ένιωθα πως οι τοίχοι άρχισαν να στενεύουν, με σκοπό να με κλείσουν στο εσωτερικό τους. Εκείνος γύρισε και με ρώτησε αν είμαι καλά, εγώ απάντησα ένα «ναι βρε, όλα καλά μην ανησυχείς, απλώς είμαι λίγο κουρασμένη από το ταξίδι».
Αυτό το “όλα καλά” θα μας φάει! Ωστόσο, τι να εξηγήσεις από την στιγμή που δεν ξέρεις το γιατί. Προσπαθείς να τα κρύψεις όλα κάτω από το “χαλάκι”, ενώ αυτό σου φωνάζει απεγνωσμένα, πως δεν έχω χώρο για άλλα πράγματα, όμως εσύ συνεχίζεις να τοποθετείς και άλλα. Όσο εσύ βάζεις πράγματα από κάτω, τόσο αυτό φουσκώνει. Φουσκώνει και εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις. Έτσι έχεις μάθει να κρύβεις όλα αυτά που σε βασανίζουν πίσω από ένα ” ναι βρε μην ανησυχείς, όλα καλά είναι”, σε συνδυασμό με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Άσχετο που τα μάτια σου μαρτυρούν, πως τίποτα δεν είναι καλά. Κάποιους ίσως τους πείσεις. Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι που σε ξέρουν καλύτερα και από τον ίδιο τους τον εαυτό, και απλώς κάνουν πως σε πιστεύουν, διότι ξέρουν πως θέλεις τον χρόνο σου.
Κάποιες φορές παρακαλάς με τον τρόπο σου, να σου δώσουν κίνητρο για να βγεις από την μαυρίλα σου, μπας και γλιτώσεις από την κινούμενη άμμο που προσπαθεί να σε τραβήξει στον πάτο. Όμως, όταν σου δίνεται το κίνητρο για να βγεις από κει, εσύ νευριάζεις που δεν σε καταλαβαίνουν, και δεν σε αφήνουν να βουλιάξεις. Είναι σαν τους λες «ασε με να βουλιάξω πρώτα και αν χρειαστώ βοήθεια θα σου πω». Καταλαβαίνω πως θες να βγεις μόνος σου από κει, αλλά είναι λίγο παράλογο να αποζητάς από την μια βοήθεια, αλλά από την άλλη όταν την έχεις να νευριάζεις που σου προσφέρουν αυτό το χέρι βοηθείας απλόχερα. Λες στον εαυτό σου πως θα το κάνεις μόνος, και πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν, αλλά αυτό είναι ψέμα και το γνωρίζουμε καλά και οι δύο.
Ακόμα θυμάμαι εκείνη την φορά που ξύπνησες με δάκρυα στα μάτια και άρχιζες να φωνάζεις πως ήθελες να φύγεις και πως η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Καλοκαίρι ήταν από ότι θυμάμαι. Περίπου τέτοια εποχή. Ένιωθες πως όλα ήταν εναντίον σου. Δεν ήξερες τι ήθελες. Δεν ήξερες ποια ήσουν. Είχες χάσει την μπάλα για τα καλά αυτή την φορά. Βέβαια, δεν ήταν η πρώτη φορά που ξυπνούσες έτσι. Όμως εκείνη την μέρα έτρεξες σε εκείνη την αγκαλιά που σου έδωσε την λύση. Σε εκείνη την αγκαλιά, στην οποία πάντα τρέχεις στα δύσκολα. Σε εκείνη την αγκαλιά, που πάντα θα σε ακούσει. Θα σε ακούσει και θα προσπαθήσει να σε καταλάβει. Μπορεί να μην τα καταφέρνει πάντα, όμως το προσπαθεί και πρέπει να της το αναγνωρίσεις αυτό. Προσπαθεί να σε καταλάβει, διότι δεν ξέρει τι βιώνεις και πως νιώθεις, αλλά είναι εκεί.
Είναι κάποια πράγματα, για το οποία ντρεπόμαστε να μιλήσουμε. Ντρεπόμαστε να μιλήσουμε, για αυτά που βιώνουμε, διότι φοβόμαστε πως θα μας χαρακτηρίσουν ως αδύναμους ή υπερβολικούς ή ακόμα και τρελούς. Κάποια στιγμή είχα γυρίσει και είχα πει στον καλύτερο μου φίλο πως μπορεί να είναι δύσκολη η συμβίωση με τον “ανεπιθύμητο συγγενή”, όμως με έμαθε πως όσες φορές και αν πέσω, θα βρω τον τρόπο και την δύναμη να σηκωθώ. Κάθε φορά που σηκώνομαι, είμαι πιο δυνατή από πριν. Είμαι πιο δυνατή, από όλα αυτά που προσπαθούσαν να με παρασύρουν στον πάτο. Μπορεί να σου πάρει καιρό το να σηκωθείς, αλλά πρέπει να το κάνεις.
Μην κάνεις το λάθος να απομακρύνεις τους ανθρώπους που φωτίζουν τα σκοτάδια σου. Πρέπει να ανοίξεις επιτέλους τις μαύρες κουρτίνες που καλύπτουν τα παράθυρά σου και να αφήσεις το φως να μπει μέσα στο χώρο. Δεν κάνει καλό το πολύ σκοτάδι. Καταλαβαίνω πως το φως είναι το τελευταίο πράγμα που έχεις ανάγκη, αλλά πίστεψε με πρέπει. Για να υπάρξει ισορροπία, χρειάζεσαι και το φως εκτός από το σκοτάδι. Πάλεψε το! Βγες από εκεί! Μην βουλιάζεις! Ήρθε η ώρα να σηκωθείς! Σήκω και θα το παλέψουμε μαζί! Στο υπόσχομαι!
