Καλούμαστε να συμφωνήσουμε σε μια βασική παραδοχή. Η σκέψη μας θα ήταν φρόνιμο να χαρακτηρίζεται από τον μινιμαλισμό, αν όχι, να ταυτίζεται μαζί του. Κάνουμε λόγο για στάση ζωής, φιλοσοφία, νοοτροπία. Σύμφωνα με την οποία εξαλείφουμε κάθε τι που κινείται στην σφαίρα του μη αναγκαίο κρατώντας μόνο τα ουσιώδη, αφήνοντάς τα, να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή μας.
Πρόκειται για καλλιτεχνικό όρο, ο ορισμός του οποίου αποδόθηκε για να προσδώσει στην τέχνη ένα προσωνύμιο άκρως χαρακτηριστικό και συνάμα καθοριστικό για τα επόμενα χρόνια με μεγάλη αποδοχή σε διαφορετικές εκφάνσεις της ιδίας της ζωής. Αποτυπώνεται λοιπόν μέσω του καλλιτεχνικού ρεύματος αυτού, η τέχνη στην πιο γυμνή της μορφή. Κυριαρχούν μόνο τα ελάχιστα βασικά συστατικά, μέσω των οποίων αναδεικνύεται όπως: χρώμα, σχήμα, υφή, γραμμή.
Τι εννοούμε όμως μινιμαλιστική στάση ζωής; Είναι ιδεολογία. Βασίζεται στην φράση: «ζω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι άρα, είμαι οι λογισμοί μου». Εάν δηλαδή οι λογισμοί μου είναι αρνητικοί, δημιουργούν ένα χαοτικό και αποθαρρυντικό μοτίβο ζωής. Αρνητικοί λογισμοί σημαίνει παγιδευμένοι με φόβους και ανασφάλειες και τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, θα μπορούσαν να κρύβουν το χειρότερο σενάριο ζωής για σένα. Κατ′ αυτόν τον τρόπο η σκέψη αποκρυσταλλώνεται ταχύτατα σε πράξη, η πράξη μετατρέπεται σε συνήθεια και η συνήθεια παγιώνεται σε τρόπο ζωής. Πώς λοιπόν μπορώ να ζω την ζωή που επιθυμώ εάν δεν μπορώ να επιβληθώ στο μυαλό μου; να βάλω όριο στις σκέψεις μου; να μάθω να τις καθοδηγώ;
Από μια απλή σκέψη, είναι εφικτό να δομηθεί μια ολόκληρη συμπεριφορά. Είμαι αναμφίβολα αυτό που σκέφτομαι.Όμως αυτό που σκέφτομαι γιατί το σκέφτομαι; Οι διαστάσεις που αξίζει να δοθούν σε αυτό το σημείο είναι: από που προέρχεται αυτή η σκέψη; ποια ανασφάλεια εξυπηρετεί; ποιο ερέθισμα του παρελθόντος προερχόμενο από τον οικογενειακό περιβάλλον έχει δράσει αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια του στο νου μας; με τι δικαιολογίες κάθε φορά ενισχύω τους φόβους αυτούς μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στο αδιέξοδο του φαύλου κύκλου των άλογων και ασυνάρτητων σκέψεων; αμέσως αμέσως εκδηλώνονται συναισθήματα όπως: αποποίηση ευθυνών, νοσηρότητα, ραθυμία απέναντι στην ίδια την ζωή, έλλειψη αποφασιστικότητας και συνείδησης και ένα έκδηλο αρνητισμό απέναντι στην οποιαδήποτε αλλαγή. Επί της ουσίας, δεν ζεις απλά υπάρχεις.
Κόντρα σε μια κοινωνία στην οποία θεριεύει ο καταναλωτισμός και μοιραία όλα καταλήγουν στην γεμάτη δυσανεξία αίσθηση του ανικανοποίητου πως είναι δυνατόν να μην οχυρώσουμε την σκέψη μας; Μαζεύουμε, αγοράζουμε, αποθηκεύουμε διαρκώς, δίχως να φιλτράρουμε, να ξεκαθαρίζουμε, να διαχωρίζουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την σκέψη μας, με αποτέλεσμα η κρίση μας να περνάει κρίση. Ανοίγεται λοιπόν ένας πόλεμος, πνευματικός, ίσως και ο πιο δαπανηρός της γενιάς μας. Αναμφίβολα, αφού μαχόμαστε απέναντι στην αλαζονεία της υπερβολής, στην ανεξέλεγκτη και ενίοτε επιτηδευμένη έκθεση και στην γοητευτική βαρύτητα με την οποία σε καθίζουν πάντα οι ρηχοί λογισμοί. Βασιλεύει η ανισορροπία και κυριαρχεί η στασιμότητα, σε μια ζυγαριά που συνεχώς παλαντζάρει χωρίς να μπορεί να ισορροπήσει. Αποπροσανατολίζει η βαβούρα. Το μυαλό βαλτώνει και η σκέψη θολώνει. Υπολειτουργεί.
Αξίζει να επισημανθούν εδώ δύο πράγματα: ο χρόνος για τον οποίο μια συνήθεια χρειάζεται για να εδραιωθεί είναι από 21 ημέρες καθώς επίσης το 92% των φόβων που τρέφουμε στο κεφάλι μας δεν θα γίνουν ποτέ. Η κατεύθυνση που οφείλω επιτακτικά να ακολουθήσω είναι μια: αλλάζω τον τρόπο σκέψης μου. Αλλάζω δηλαδή τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, αλλάζω τον τρόπο που νοιώθω (τον τρόπο που μεταφράζω δηλαδή τα μηνύματα που μεταφέρει το σώμα στον εγκέφαλο άρα συναισθήματα). Τέλος αλλάζω τα πράγματα που κάνω κάθε μέρα στην καθημερινή μου ρουτίνα. Δεν μπαίνω στον λαβύρινθο της υπερανάλυσης και της αέναης επεξήγησης. Απλοποιώ. Να μάθω στο μυαλό μου να κινείται εργονομικά και συνάμα λειτουργικά. Αν δεν δώσω βάρος στο να διαμορφώσω έναν τρόπο σκέψης υγιή και καθόλα βλοσηρό πως μπορώ να ελπίζω στο να μάθω επιτέλους να ζω την ζωή μου απολαμβάνοντάς την;
Ας εναρμονιστούμε στο παρών, με όπλο την καθαρή και εύλογη σκέψη. Μια σκέψη που θα μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για συμπεριφορικές πράξεις που με την σειρά τους θα μας οδηγήσουν σε μια νέα πραγματικότητα που συνειδητά θα έχουμε επιλέξει να ζούμε. Ειλικρίνεια με τον εαυτό μας, διάθεση για αυτοκριτική, θετική προδιάθεση απέναντι στην αλλαγή προς το φως, αποδοχή της αχίλλειας πτέρνας μας, πάντα με σεβασμό στο συναίσθημα μας. Έτσι δομείται η σκέψη και διαμορφώνονται οι αξίες μας.
Θα ήθελα να κλείσω αυτό το άρθρο παραθέτοντας τα λόγια ενός Ινδουιστή μοναχού εν ονόματι Σβάμι Βιβεκαναντα «Το πως βιώνουμε τον κόσμο είναι απόρροια της διανοητικής μας συμπεριφοράς. Οι σκέψεις μας τον κάνουν όμορφο ή άσχημο. Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται μες το μυαλό μας. Μάθε να βλέπεις τα πράγματα φωτισμένα σωστά. Καταρχήν, πρέπει να έχεις πίστη στον κόσμο, πως κάθε τι κρύβει ένα νόημα. Πως όλα στον κόσμο είναι καλά, άγια και όμορφα. Αν δεις κάτι κακό, σκέψου πως δεν το βλέπεις υπό το σωστό πρίσμα. Ρίξε την ευθύνη στον εαυτό σου».
