Πάντα προσμένεις για κάτι στην ζωή σου. Δεν το κάνεις εσκεμμένα όμως συμβαίνει. Με αυτόν τον τρόπο όμως βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία τόσο χρονοβόρα αλλά και ατελείωτη. Έτσι κάνεις μια λίστα με τις προσμονές σου η οποία ξεκινάει κάπως έτσι:
Προσμένεις για κάτι καλύτερο. Λες πώς δεν είσαι ευχαριστημένος με την ζωή σου και απλώς περιμένεις τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Προσμένεις το αύριο πιστεύοντας πως θα είναι καλύτερο από το σήμερα. Ξεχνάς το σήμερα. Δεν ζεις πραγματικά και περιμένεις για αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ γιατί όταν ξημερώσει είναι ήδη το σήμερα.
Προσμένεις το καλοκαίρι γιατί ξέρεις πως όταν έρθει τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Ξέρεις πως τα καλοκαίρια πάντα γίνεται κάτι μαγικό και όλα αλλάζουν. Ξέρεις πως όλα τα ωραία συμβαίνουν εκεί που δε τα περιμένεις. Έτσι λοιπόν ζεις μέσα στην προσμονή και την άγνοια.
Προσμένεις ένα ταξίδι ώστε να σε ενώσει με το άτομο που διακαώς θέλεις να συναντήσεις. Μια άφιξη, μια αναχώρηση.
Προσμένεις ένα τραγούδι ώστε να σε ταξιδέψει πάλι πίσω σε εκείνη την στιγμή με την οποία το συνέδεσες.
Προσμένεις ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα. Ξέρεις πως τίποτα δε είναι τυχαίο και πως όλα γίνονται την κατάλληλη στιγμή.
Προσμένεις μια στιγμή. Μια στιγμή που σε σύγκριση με τον χρόνο είναι τόσο αμελητέα. Μα τόσο σημαντική που ο χρόνος γίνεται αμελητέος.
Προσμένεις ένα άτομο. Ένα άτομο που δεν ξέρεις πραγματικά αλλά όταν το συναντήσεις θα ξέρεις πως είναι το κατάλληλο. Όταν το συναντήσεις θα έχεις την αίσθηση πως το γνωρίζεις χρόνια για αυτό δεν θα σε νοιάζει ο χρόνος που πέρασες μακριά του.
Τελικά αντιλαμβάνεσαι πώς προσμένεις κάτι άγνωστο. Τελικά η ζωή απαρτίζεται από διαφορετικές στιγμές και μπορεί να μετατραπεί σε μια στιγμή από προσμονές.
Αλήθεια πως είσαι σίγουρος ότι θα αξίζει όλη αυτή η αναμονή;
