Ποια είναι η γνώμη σου για την συγκατοίκηση;
Σήμερα το πρωί εκεί που συμμάζευα το σπίτι, άρχισα να σκέφτομαι διαφορά πράγματα αναφορικά με την συγκατοίκηση. Ειδικά την ώρα που σιδέρωνα, το θέμα έγινε χειρότερο. Άρχισα να νιώθω, κάπως τυχερή που έχω να σιδερώσω μόνο τα δικά μου ρούχα και όχι και κάποιου άλλου. Σκεφτόμουν, ότι είμαι τυχερή που μένω μόνη μου, και ότι μου φτάνει ο σκύλος και το χάος που προκαλεί στο σπίτι! Σκεφτόμουν, πως αν ένας άνθρωπος και ένας σκύλος κάνουν τόσο χαμό σε ένα σπίτι, σκέψου πως θα ήταν αν έμενε και κάποιος άλλος μαζί μας. Άστο! Μόνο στην ιδέα με πιάνει άγχος! Άγχος, χωρίς καν να υπάρχει στο εγγύς μέλλον η προοπτική της συγκατοίκησης. Ευτυχώς να λες! Άφησε με στην ησυχία μου! Δεν είμαι εγώ για τέτοια.
Νομίζω πως έκανα αρκετά σαφές το θέμα της συζήτησης μας. Σήμερα ήταν λες και όλοι πήγαιναν γυρεύοντας. Να…ακόμα και στην σχολή, εκεί που συζητούσα με μια συμφοιτήτριά μου, εκείνη ξεκίνησε να μου λέει σχετικά με την συγκατοίκηση της με το αγόρι της. Εγώ εκείνη στην στιγμή, αγχώθηκα. Λες και θα μείνω εγώ μαζί του ένα πράγμα. Άρχισα να την ρωτάω διαφορά πράγματα γύρω από το ζήτημα της συμβίωσης. Μου φαίνεται βλέπεις λίγο περίεργο, το πώς μπορεί μια κοπέλα να επιζητά την συγκατοίκηση με την σχέση της. Μου φαίνεται πολύ δεσμευτικό. Κοίτα, προφανώς και θα σου πω την δική μου άποψη! Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν υπάρχουν και άλλες απόψεις που μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με την δική μου. Εδώ είσαστε εξάλλου για να συζητήσουμε. Ποτέ μου, δεν επέβαλα την γνώμη μου για κάτι.
Έχω κάτσει πολλές φορές με τον εαυτό μου, προκειμένου να δω αν εγώ έχω κάποιο πρόβλημα, που το θέμα “συγκατοίκηση” μου προκαλεί μια ανησυχία. Έχω κοιτάξει στο ασυνείδητο, έχω κοιτάξει στο προ-συνειδητό μου, αλλά τελικώς μόνο το συνειδητό μου κάτι πάει να μου πει, αλλά και αυτό δεν μου τα λέει και πολύ καλά. Σαν να μου τα μασάει ένα πράγμα… Άκου…εγώ το πήρα απόφαση, θα την βρούμε μαζί την άκρη, γιατί μόνη μου δεν υπάρχει σωτηρία. Μπορώ να σου βρω άπειρους λόγους, για τους οποίους δεν πρέπει να προχωρήσει αυτή η συγκατοίκηση. Βρε παιδί μου πες, ότι δεν έχεις όρεξη να δεις κανέναν. Πώς θα αποφύγεις τον άνθρωπό σου από την στιγμή που μένετε στο ίδιο σπίτι; Μπορείς; Εε..δεν μπορείς.
Υπάρχουν και εκείνες οι μέρες, που δεν έχεις όρεξη να δεις κανέναν και θες να μείνεις μόνος σου, αλλά όπως καταλαβαίνεις όταν μένεις μαζί με κάποιον άλλο, αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Πως μπορείς να πεις στον άλλον, ότι θες τον χώρο σου, χωρίς όμως να τον κάνεις να νιώσει άσχημα ή άβολα; Υπάρχει κατάλληλος τρόπος να πεις κάτι τέτοιο;
Ίσως αυτός είναι ο πιο σημαντικός, ίσως και ο μοναδικός λόγος, που μου δημιουργεί τόσο άγχος. Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Δεν αντέχω! Με πνίγει η σκέψη και μόνο! Είναι αυτό που λέμε: “το πολύ μαζί βλάπτει”! Κάποιος μπορεί να μου πει, ότι δεν έχω βρει τον κατάλληλο, για αυτό και δεν μου περνάει από το μυαλό το ενδεχόμενο της συγκατοίκησης. Δεν νομίζω πως έχει να κάνει τόσο με τον άλλο, όσο με την σχέση που έχεις εσύ με τον εαυτό σου. Είμαι σίγουρη, πως τώρα σε μπέρδεψα εντελώς, όμως θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.
Αν με ρωτούσες πριν από ένα χρόνο ή και πιο πριν, αν ήθελα να μείνω μαζί με κάποιον, θα σου έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη, “όσο δεν φαντάζεσαι”! Έλεγα, πως θα ήταν ωραία, αν εμένα μαζί με την σχέση μου. Πως θα τον φρόντιζα, θα περνούσαμε χρόνο μαζί, και όλα θα ήταν όλα τόσο ρόδινα, όπως στις ταινίες. Όμως, η πραγματικότητα διαφέρει αρκετά από τις ταινίες. Αυτό το τόσο ρομαντικό σκηνικό, άντε να κρατήσει τις πρώτες μέρες. Μετά; Μετά τι γίνεται; Μετά θα αρχίσουν τα: ” Έχεις μαγειρέψει τίποτα; Έβαλες πλυντήριο; Σιδέρωσες; Έκανες καμια δουλειά ή την έβγαλες στο Netflix όλη μέρα;”.
Και κάπως έτσι, έχεις ήδη αρχίσει να ψάχνεις πιθανούς τρόπους διαφυγής. Νιώθεις πως η ιδανική συγκατοίκηση που είχες σκεφτεί, είναι ιδανική μόνο μέσα στα πλαίσια της φαντασίας σου. Κακό, αλλά υποθέτω και αληθινό. Επειδή είστε καλά μαζί, τις λίγες ώρες της ημέρες που βρίσκεστε, και αυτό όχι πάντα, δεν σημαίνει πως θα πάει καλά και επί μονίμου βάσεως. Εγώ προσωπικά, δεν νομίζω πως θα άντεχα να βγάλω καραντίνα μαζί με κάποιον κλεισμένη στο ίδιο σπίτι, όλη μέρα, κάθε μέρα. Πως να το κάνουμε βρε παιδί μου, δεν το αντέχω! Είναι περίεργος ο κόσμος και εγώ περίεργο παιδί και άμα σου αρέσει!
Δεν σε έπεισε αυτό το επιχείρημα; Έχω και άλλο! Πες πως θες να βγεις έξω με τους φίλους σου, ενώ ο άλλος θέλει να μείνει σπίτι. Εσύ τι κάνεις; Βγαίνεις και τον αφήνεις μόνο του ή κάθεσαι και εσύ σπίτι μαζί του; Για απάντησε μου σε αυτό! Ξαφνικά, σταματάς να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και τις δικές σου ανάγκες, και αρχίζεις να σκέφτεσαι το τι θέλει και ο άλλος. Πράγμα που αυτόματα σε περιορίζει κάπως. Είναι αλλιώς το να παίρνεις αποφάσεις μόνο για εσένα και αλλιώς το να πρέπει να τα βάλατε κάτω με τον άλλον, ώστε να αποφασίσετε από κοινού το τί έχετε σκοπό να κάνετε.
Αυτό, το πως να το θέσω ευγενικά…το στυλ της παντρεμένης γυναίκας δεν μου πάει. Δεν είμαι σε αυτή τη φάση ζωής. Κάποτε δεν άντεχα να μείνω μόνη μου, ούτε για δέκα λεπτά, που λέει ο λόγος. Δεν μου άρεσε και τόσο η παρέα που μου έκανε ο εαυτός μου. Έτσι, τότε μου είχε μπει στο μυαλό η ιδέα της συγκατοίκησης. Ήθελα να υπάρχει “φασαρία” στο σπίτι. Ήθελα κάποιον, να μου γεμίζει την μέρα. Κάποιον που να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου. Κάποιον που θα κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα στο χώρο, για να μην είμαι μόνη μου. Τότε, ήθελα πολύ να ζω σαν παντρεμένη γυναίκα. Τότε! Τότε, που δεν είχα βρει το θάρρος να τα βρω με τον εαυτό μου! Τώρα, έχω ανακαλύψει το πόσο ωραίο είναι το να μένεις και μόνος σου. Το να μην έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου, να σε ζαλίζει με το αν έχεις μαγειρέψει. Με το να τσακώνεστε για την ακαταστασία στο σπίτι, επειδή δεν πρόλαβες να συμμαζέψεις ή επειδή δεν είχες την όρεξη να το κάνεις. Δεν χρειάζεται να απολογηθείς σε κανέναν, επειδή ξύπνησες το πρωί χωρίς όρεξη και νιώθεις την ανάγκη να μείνεις μόνος σου. Σπίτι σου είναι και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Ίσως τελικά η συγκατοίκηση με τον εαυτό σου, να έχει και τα καλά της! Να σου πω και κάτι; Δεν είμαστε όλοι για γάμους και παιδιά!
