Καθώς περπατάω στο δρόμο παρατηρώ. Παρατηρώ τους ανθρώπους που κάθονται στο απέναντι παγκάκι,εκείνους που σκοντάφτουν πάνω μου και προσπερνούν. Χαρακτηριστικό των περισσότερων; Ανέκφραστα πρόσωπα ή σκυθρωπά και μίζερα. Μιζέρια πολύ αγαπητέ μου κυκλοφορεί γύρω μας. Θα μου πεις αλλού ζεις; Ανεργία,πείνα κυκλοφορεί εκεί έξω. Μα όλοι όμως γίνεται να ανήκουν σε αυτή την μερίδα των ανθρώπων. Δέχομαι πως είναι μεγάλο το ποσοστό αλλά δεν νομίζω πως για όλους αυτούς που συναντάω στο δρόμο ευθύνεται η οικονομική κρίση.
Η μεγαλύτερη αιτία του κακού μάλλον είναι η ματαιοδοξία μας, η ανάγκη για όλο και περισσότερα. Δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα ο σημερινός άνθρωπος,πάντα κάτι του λείπει. Λίγο το ένα λίγο το άλλο και μαζεύεται μια λίστα χωρίς σταματημό. Κοιτάζουμε το δάσος αλλά χάνουμε το δέντρο. Μόνο το περιτύλιγμα μας απασχολεί και καθόλου η ουσία της ζωής και οδηγούμαστε να κατσουφιάζουμε κι ας έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να ξυπνάμε το πρωί και να χαμογελάμε. Δεν θα προσπαθήσω εγώ να φανώ καλύτερη από τους άλλους, θα ήταν ψέματα κάτι τέτοιο. Ανήκα κάποτε κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που η ροή της ζωής τους είχε μάθει να ζητάνε πολλά και να μην απολαμβάνουν στο έπακρο αυτά που ήδη είχαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως ένα ξεγυρισμένο χαστούκι από τη ζωή που θα σου δείξει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να απολαμβάνουμε τώρα και όχι μετά,είναι αρκετό για να σε βάλει στη θέση εκείνων που χαίρονται αυτά που έχουν χωρίς να γκρινιάζουν για εκείνα που τους λείπουν.
Ξέρεις πόσο όμορφοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ήρεμοι, με μια γαλήνη να πηγάζει από μέσα τους και σε φωτίζει. Χαίρεσαι να τους κοιτάζεις για να πάρεις κάτι από αυτούς. Τη λέξη γκρίνια δεν τη ξέρουν. Όταν χαμογελούν, λάμπουν ολόκληροι. Δεν έχουν καμία σχέση με τους άλλους που το χαμόγελό τους είναι μια παράσταση. Άνθρωποι αυθεντικοί με τα πάνω τους και τα κάτω τους αλλά ακόμα και σε αυτά χαμογελούν . Αγωνιστές της ζωής και όχι απλοί κομπάρσοι.Αν έστω και μια φορά γνωρίσεις στη ζωή σου ένα τέτοιο άνθρωπο θα δεις την άλλη όψη και θα θελήσεις να αλλάξεις κι εσύ. Θα βαρεθείς εκείνους που μαυρίζουν τα πάντα γύρω σου ακόμα κι αν έξω έχει λιακάδα και θα τους κάνεις στην άκρη για να απολαύσεις επιτέλους τον ήλιο της ζωής. Δεν ξέρω αν το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης είναι τόσο μαγευτικό όσο λένε, αλλά το να ξυπνάς το πρωί και να χαμογελάς ακόμα κι αν το προηγούμενο βράδυ έκλαιγες, είναι σπουδαίο θέαμα και κατόρθωμα για τον εαυτό σου. ” Χωρίς γιατί, κάνω τη μέρα φωτεινή
Βρίσκομαι ακόμα εν ζωή και η επίγνωση αυτή
μου δίνει δύναμη αρκετή, για να βγω εκεί έξω
να ζήσω,να παλέψω και να αντέξω”
Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
