Σκέψεις, γράμματα, λέξεις, παράγραφοι, άρθρα… Και στο τέλος η ανάγνωση… Αυτό συμβαίνει με τη στήλη αυτή αγαπητοί αναγνώστες, όπως και με κάθε στήλη οποιασδήποτε ιστοσελίδας ή εντύπου… Εμείς σκεφτόμαστε και εσείς μας διαβάζετε! Ποίος είναι όμως ο σκοπός και ποιο το κίνητρο ενός αρθρογράφου για να γράψει ένα κείμενο…;
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη στήλη αυτή… Τα αψυχολόγητα… Μία στήλη που εξωτερικεύουμε τις σκέψεις μας πάνω στο θέμα της ψυχής, του εσωτερικού μας κόσμου…
Σκέψεις επί σκέψεων λοιπόν, γράμματα επί γραμμάτων… Και το πιο περίεργο; Γράμματα δίχως παραλήπτη… Πρακτικά βέβαια παραλήπτης υπάρχει, αλλά στη ζωή μας είναι πλέον νοητός. Για το λόγο ότι δε τολμούμε να του στείλουμε κάποιο από από αυτά, δε τολμούμε δηλαδή να του εκφράσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με τα λόγια… Έτσι καταφεύγουμε στα γραπτά…
Οι λόγοι είναι πολλοί. Είτε ο παραλήπτης “είναι αλλού”, είτε θα ερχόμασταν ή θα τον φέρναμε σε δύσκολη θέση αν του τα λέγαμε προφορικά, είτε έχει φύγει από τη ζωή… Οι αιτίες ποικίλουν…
Παραλήπτης λοιπόν άγνωστος… Υπαρκτός ως υπόσταση και ταυτόχρονα ανύπαρκτος.
Έτσι, και η επιστολή παύει να είναι επιστολή. Αποτελεί πλέον ένα είδος εσωτερικού μονολόγου, μία εξωτερίκευση των σκέψεων και συναισθημάτων. Σκέψεις έρωτα, απόγνωσης, χαράς ή λύπης, και πάνω απ’ όλα απουσίας. Γιατί και η ίδια η γραφή από αρχαιοτάτων χρόνων είναι αποτέλεσμα απουσίας. Χάρη σε αυτήν, καταγράφονται όλα αυτά που θέλουμε να πούμε, επειδή ακριβώς δε μπορούμε να τα εκφράσουμε με το στόμα στο άτομο που απευθυνόμαστε.
Παράνοια λοιπόν…!
Η συγγραφή κατ’ ουσίαν αποτελεί προϊόν κάποιου είδους παράνοιας. Μετάνοιας δηλαδή για λόγια που δεν ειπώθηκαν, για καταστάσεις που δε χειριστήκαμε όπως θα έπρεπε, για ανθρώπους που έφυγαν τη ζωή μας, αφήνοντάς μας με την ανάμνησή τους…
Και έτσι το γραπτό αυτό φτάνει στον αναγνώστη… Και ίσως και να γίνεται ένα φετίχ γι αυτόν. Έτσι είναι στην ουσία η σχέση συγγραφέα – αναγνώστη. Ο πρώτος “ξεγυμνώνει” την ψυχή του, καθιστώντας εκούσια ηδονοβλεψία τον δεύτερο. Έναν “ηδονοβλεψία σκέψεων” δηλαδή, ο οποίος μέσα από μία νοητή κλειδαρότρυπα που ο συγγραφέας εσκεμμένα, “εισβάλλει” κατά κάποιον τρόπο στη ζωή του, και ίσως ταυτίζεται με την εικόνα που θα αντικρίσει μέσα από το “πέρασμα” αυτό…
Είναι μία διαδικασία που δίνει ζωή και στους δύο. Ο αναγνώστης λαμβάνει την “πνευματική τροφή” μέσω της ανάγνωσης του γραπτού, και ο συγγραφέας λαμβάνει την ικανοποίηση και το κίνητρο για να καταγράψει και άλλες σκέψεις του…
Αυτή λοιπόν είναι η συγγραφή… Ένα φιλί της ζωής που εναλλάσσεται ανάμεσα σε δύο άτομα. Τον συγγραφέα και τον αναγνώστη. Μία σχέση που δίνει κίνητρο και στους δύο για να συνεχίσουν να ζουν…
