«Άστο αργότερα, έχω χρόνο» είναι μια σκέψη που την κάνουμε τόσο συχνά! Και όταν το σκεφτόμαστε, αλήθεια το εννοούμε, θεωρούμε πως έχουμε απεριόριστο χρόνο! Πόσες ζωές αλήθεια έχουμε, στις πόσες ζωές «καιγόμαστε» και πόσες φορές έχουμε γλιτώσει από επικίνδυνες καταστάσεις , απo καταστάσεις που ίσως να «στοίχιζαν» και την ζωή μας;
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι σας έκανε να μην περάσετε εκείνη την ημέρα από τον δρόμο που περνάτε συνήθως, και που αργότερα συνέβη ένα δυστύχημα; Έχετε ποτέ πατήσει φρένο τελευταία στιγμή πριν την σύγκρουση; Πόσες φορές κτυπήσατε άσχημα όταν ήσασταν παιδιά; Τελικά ήμασταν τυχεροί, ή «κάψαμε» ακόμα μια ζωή σε ένα παιχνίδι που δεν ξέρουμε πότε, και με ποιο τρόπο θα τελειώσει; Και εκείνοι που δεν υπήρξαν τυχεροί; Τι γίνεται με εκείνους που αμέριμνοι και κάποιες φορές χωρίς δική τους υπαιτιότητα, βρέθηκαν στον λάθος τόπο την λάθος στιγμή; Γιατί κάποιοι πεθαίνουν τόσο νέοι, παιδιά αθώα, γονείς που αφήνουν ορφανά; Η απάντηση είναι ένα τεράστιο δεν ξέρω…κάποιος, κάπου, κάποτε μου έδωσε μια απάντηση που ίσως κάπως αγγίζει τις προσδοκίες μου. Αυτός που χάνεται είπε, δοκιμάζει τους υπόλοιπους, τους ωθεί να γίνουν καλύτεροι. Σκέφτομαι πως μπορείς να γίνεις καλύτερος, όταν η ζωή σου, αλλάζει από μια απώλεια. Πόσο μάλλον όταν η απώλεια αφορά αθώες ψυχές.
Δυστυχώς δεν είμαι οπαδός της θεωρίας της μετενσάρκωσης Όσο μυστήριο και αν καλύπτει την ιδέα ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε παραπάνω από μια ζωές , θα μείνω στο παρόν και στην υπάρχουσα ζωή, αξιοποιώντάς την όσο καλύτερα μπορώ! Η αναβλητικότητα σαν στάση ζωής ,δεν θα πρέπει να μας κυριεύει, και η σκέψη πως ίσως υπάρχουν πολλές ζωές, πολλές ακόμα ευκαιρίες, πολύς χρόνος, μας δίνει μια τεμπελιά κάποιες φορές μεγάλου και αδικαιολόγητου βαθμού!
Αν όμως μετρούσα ζωές, ομολογώ πως έχω «κάψει» τουλάχιστον δυο! Τι περίεργο ένστικτο η επιβίωση, μετά από τόση έκρηξη αδρεναλίνης σε θέτει σε κατάσταση “safe mode” με τους περισσότερους από εμάς « να την πατάμε». Αυτό θεραπευόμαστε, ή έτσι πιστεύουμε, και διατηρούμαστε σε μια κατάσταση που την μετράμε λίγο παραπάνω, γελώντας στον αυθορμητισμό, ριζώνοντας σε τόπους, και ανθρώπους. Αφήνουμε αργότερα επιθυμίες, όνειρα και στόχους, κάποιοι λένε «βαλτώνουμε» αλλά δεν το πιστεύω! Μια μηχανή δεν μπορεί συνεχώς να δουλεύει, θα πρέπει να σβήσει, να κρυώσει έτσι ώστε να μπορεί να δουλέψει σε υψηλούς ρυθμούς και πάλι! Το ίδιο και ο άνθρωπος!
Υπάρχει όμως μια περιέργεια που δεν μπορεί να καθησυχαστεί εύκολα! Και αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το αντιληφθεί πλήρως το ανθρώπινο μυαλό; Αν η σκέψη μας, η ύπαρξη μας είναι ένα απειροελάχιστο στο σύμπαν, πώς θα μπορούσε να αντιληφθεί την ζωή διαφορετικά, πολύπλευρα;
Ο Θαλής μιλώντας για τον μικρόκοσμο της ύλης αλλά και για παράλληλους κόσμους, μαζί με επιστημονικές θεωρίες όπως η σχετικότητα και η κβαντομηχανική, θα με «ταρακουνήσουν» και θα με αφήσουν περίεργη, να αναζητώ απαντήσεις, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, σε μια άλλη γη, ή σε μια από τις πολλές εκδοχές- αντίγραφα μου, που ίσως ζουν (;) σε αυτή την άλλη γη! Με την θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, αντίγραφα ζουν σε παράλληλους κόσμους και ίσως τα όνειρα, να είναι η ζωή από κάποιο παράλληλο σύμπαν μας. Πολλά τα ερωτήματα και πολλές οι εκδοχές! Αν όντως υπάρχουν αντίγραφα, τότε ποιο είναι το πρωτότυπο; Μήπως αλλάζοντας το παρελθόν αλλάζουμε την παρούσα ζωή σε κάποια άλλη γη; Μήπως οι ζωές τελικά που μας αντιστοιχούν είναι όσες είναι και τα αντίγραφα μας; Μήπως πεθαίνουν μόνο τα αντίγραφα και το πρωτότυπο ζει πάντα, συμμετέχοντας με αυτό τον τρόπο στην εξέλιξη του πολυσύμπαντος; Και αν ναι ποια είναι τα πρωτότυπα, ποια τα αντίγραφα σε ανθρώπους και σύμπαντα;
Πολλές οι σκέψεις, ακόμα τόσοι οι προβληματισμοί που περιμένουν απαντήσεις. Πρωτότυπο ή αντίγραφο, μια ή πολλές ζωές, ένα ή πολλά σύμπαντα ένα θα σας πω. Ζήστε το τώρα! Τώρα είναι ο χρόνος μας, τώρα ο καιρός μας, εδώ τα όνειρα και οι στόχοι μας!
