«Το για πάντα και το ποτέ»
Και τώρα τί; Για πες μου! Σε ακούω! Τι έχεις πάλι να μου πεις; Βρήκες πάλι κάποια δικαιολογία για την απουσία σου; Εε; Για πες μου…Εδώ είμαι και περιμένω να σε ακούσω. Πες κάτι. Μην με κοιτάς. Πες μου ακόμα και την πιο γελοία δικαιολογία, αφού έτσι και αλλιώς ξέρεις πως θα σε συγχωρήσω. Ξέρεις πως θα στο δικαιολογήσω και αυτό. Πάντα αυτό δεν κάνω; Έλα τώρα, μην το αρνηθείς…μεταξύ κατεργαρεών ειλικρίνεια που λένε. Η απορία μου είναι, πως καταφέρνω κάθε φορά να μένω και να νιώθω μόνη μου; Θα μου πεις…μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε. Άρα…και μόνοι μας πορευόμαστε. Λογικό μου φαίνεται το συμπέρασμα που απορρέει από τις προκείμενες. Όμως το αν είναι έγκυρο ή άκυρο, ακόμα το ψάχνω.
Θα μου πεις, ότι δεν κάνω και άλλη δουλειά από το να σκέφτομαι και να ψάχνω απαντήσεις στα ερωτήματα που ταλανίζουν το υπέροχο και πολύπλοκο μυαλουδάκι μου. Συγγνώμη, αλλά αυτή είμαι και δεν έχω σκοπό να αλλάξω για κανέναν. Πόσο μάλλον για εσένα. Είμαι σκληρή και το ξέρω,αλλά δεν έχω σκοπό να αλλάξω για κάποιον, που σήμερα είναι στην ζωή μου και αύριο μπορεί να μην είναι. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Αν πας σε έναν σταθμό τραίνου και κάτσεις εκεί για κάμποση ώρα, θα παρατηρήσεις, ότι οι συρμοι έρχονται και φεύγουν, άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από αυτούς. Εε…κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις ζωές μας. Ελάχιστοι είναι αυτοί, οι οποίοι μένουν στις ζωές μας για πάντα. Μεγάλη κουβέντα το για πάντα να ξέρεις. Μεγάλη και βαριά.
Αχχ…τι κεφάλαιο με κάνεις τώρα να ανοίξω. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό να ξέρεις, όμως αφού το έφερε η κουβέντα, θα το ανοίξω. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε λέξεις με τόσο μεγάλη βαρύτητα. Όπως για παράδειγμα το για πάντα και το ποτέ. Γιατί να πεις σε κάποιον θα σ’ αγαπώ για πάντα; Αφού συνήθως το για πάντα δεν κρατάει πολύ. Δεν είναι προτιμότερο να λες ένα απλό σ’ αγαπώ ή ένα θα σ’ αγαπώ για όσο μπορώ ή κάτι τέτοιο; Τί το θες το για πάντα; Αφού δεν σου βγαίνει. Δεν είναι όλοι για πάντα. Πολλά για πάντα έχουν σβήσει την επόμενη μέρα. Αφού τίποτα δεν κρατάει για πάντα, γιατί να κρατάνε οι υποσχέσεις και τα λόγια; Εδώ σε θέλω. Περιμένω να μου απαντήσεις σε αυτή την απλή ερώτηση. Δώσε μου ένα λογικό επιχείρημα, με το οποίο θα μπορέσεις να με πείσεις έστω και λίγο, και εγώ σου υπόσχομαι πως θα το δεχτώ.Αντε λοιπόν, τι περιμένεις;
Ωραία, δεν πειράζει, ας πάμε παρακάτω, μέχρι να σκεφτείς κάτι, προκειμένου να με πείσεις. Ας μιλήσουμε λίγο για το ποτέ. Εγώ ποτέ δεν θα στο έκανα αυτό. Εγώ ποτέ το ένα,ποτέ το άλλο, αλλά στο τέλος τι γίνεται; Όσες φορές έχω πει στην ζωή μου, εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό ή εγώ δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ αυτό… στο τέλος κατέληγα να το κάνω. Το ποτέ, επιβεβαιώνει την παροιμία, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες. Εκτός αυτού, στο τέλος θα στο χτυπήσουν κιόλας, δηλαδή θα σου πουν, ότι εσύ δεν είχες πει ότι αυτό δεν θα το έκανες ποτέ; Τώρα τι άλλαξε; Και θα έχουν απόλυτο δίκιο να ξέρεις. Θα έχουν δίκιο, διότι έφτασες σε σημείο να διαψεύσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Εσύ τους έδωσες το δικαίωμα να σου χτυπήσουν τις υποσχέσεις και όλα τα ποτέ που είχες πεις, αλλά στο τέλος έκανες τα ακριβώς αντίθετα. Δεν θέλω να μιλήσω για όλα εκείνα τα ποτέ…δεν θα στο έκανα εγώ αυτό ή τα…εγώ δεν θα σε πληγώσω ποτέ που έχω ακούσει, αλλά στο τέλος ξέρεις τι συμβαίνει; Εκείνοι είναι συνήθως, είναι αυτοί που θα σε απογοητεύσουν.
Έχω βαρεθεί (αν και είμαι μικρή ακόμα), να ακούω όλες αυτές τις μεγάλες λέξεις, που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο όταν πιστεύουμε πραγματικά στα λεγόμενα μας, και μόνο όταν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα βρεθούμε εκτεθειμένοι στα μάτια των γύρω μας. Θα σεβαστώ το να μου πεις, ξέρεις κάτι; Μέχρι εδώ μπορώ. Θες; Έχει καλώς. Δεν θες; Δεν πειράζει, θα πάμε τις ζωές μας παρακάτω και ίσως τα ξαναπούμε υπό άλλες συνθήκες και βάσεις. Αυτό είναι κάτι το οποίο εγώ ως άνθρωπος θα το εκτιμούσα και θα το προτιμούσα, σε σχέση με τις ανυπόστατες υποσχέσεις. Θέλω να ξέρω βρε άνθρωπε, το που βαδίζω στην ζωή μου. Δεν μπορώ να παίζω. Δεν έχω χρόνο για αυτά. Η στάση ζωής που έχω επιλέξει είναι, ότι πιο εύκολα καίω από την τσέπη μου χαρτονομίσματα, παρά από τον χρόνο μου δέκα λεπτά που λέει και ο Anser. Η ζωή είναι πολύ μικρή για ν’ αναλώνεσαι σε ανούσια πράγματα. Μπροστά στην ζωή μας που κυλάει και χάνεται στον ορίζοντα, τίποτα δεν έχει αξία. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είναι απλώς μια περίεργη ώρα και δεν ξέρω πως ακριβώς πρέπει να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, για αυτό θέλω να δείξεις όσο γίνεται μια μικρή κατανόηση.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι στην ζωή μου κάνω κύκλους. Κύκλους! Ξεκινάω και τελειώνω πάντα από κει, από όπου ξεκίνησα. Θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και θαύμα, όμως είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι πολύ κακό, το να κάνεις στην ζωή σου πάντα τις ίδιες λάθος επιλογές. Είναι λάθος και κακό για εσένα. Κάτι με γοητεύει στις λάθος αποφάσεις. Βλέπω το λάθος και θέλω να πέσω με τα μούτρα πάνω του. Όλοι οι δικοί μου, ζουν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα μάθω από τα λάθη μου και ότι δεν θα τα ξανακάνω, όμως η ζωή έχει άλλη άποψη. Η ζωή ή εσύ; Ποιος φταίει για τις δικές σου λάθος αποφάσεις; Εσύ ή μήπως οι δικοί σου άνθρωποι; Ούτε σε αυτό δεν μπορείς να μου απαντήσεις , όμως που θα πάει κάποια στιγμή ίσως και να μεγαλώσεις. Ίσως να μεγαλώσεις και να βάλεις μυαλό, αν και πιστεύω πως αυτό δεν θα γίνει σύντομα. Ίσως και ποτέ θα τολμούσα να πω. Θεωρώ πως αν οι άνθρωποι γνώριζαν από την αρχή, ότι κάτι είναι λάθος ότι δεν θα το έκαναν. Ωστόσο, μπορεί να φταίει το γεγονός, ότι το λάθος είναι πιο “γοητευτικό ” από ότι το σωστό και το αγαθό.
