Το ροκ είναι ένα είδος μουσικής το οποίο έχει ως κύριο στόχο τη δημιουργία ανησυχίας και να θίξει ζητήματα της εποχής, οικονομικά πολιτικά και ούτω καθεξής. Σου δημιουργεί ανησυχίες με απώτερο σκοπό να σε παρακινήσει και να λύσεις τα προβλήματα σού αλλά και τα προβλήματα όλης της ανθρωπότητας. Αυτό το καθιστά πραγματικά ένα ιδιάζων είδος μουσικής.
Οι ροκάδες της σύγχρονης εποχής είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, αποτελούν μειονότητα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της μουσικής πενίας που έχει ξεκινήσει να επικρατεί από το 2000 και ύστερα. Οπότε ποίο είναι το παράπονο ενός ροκά στη σύγχρονη εποχή; Το άρθρο γράφεται μαζί με έναν φίλο μου ροκά ο οποίος θα μας βοηθήσει στο να προβάλλουμε τα παράπονα αυτής της κοινωνικής ομάδας εν έτι 2018.
Βασίλης Παπακωνσταντίνου τέρμα στα ηχεία, άσε τους γείτονες να φωνάζουν, ξεκινάμε!
Το ροκ είναι αντισυμβατικό από τη φύση του, οπότε ο ροκάς δε μπορεί να πάει με το ρεύμα της εποχής. Η πεμπτουσία του ροκ είναι η ελευθερία. Η αίσθηση ότι ο κόσμος δε σε αγγίζει, ούτε εσένα ούτε τη μουσική σου. Ακούστε τον..
« Το ροκ με θρέφει, με καλύπτει. Κάθε φορά που θα ακούσω τον Σιδηρόπουλο να ρωτάει ποιος με γεμίζει με ενοχές, τον Άσιμο να μου λέει πως θα νικήσουμε, τον Παπακωντσνατίνου να μου λέει κράτα ρε φίλε γερά,τον Αγγελάκα να λέει πως ο χαμένος τα παίρνει όλα, τον Γκάλλαχερ να μου λέει πως δεν είναι ακόμα αργά, τον Κομπέιν να μου λέει πως είμαι δεκτός όπως είμαι, τον Κρίς Ντε Μπέργκ να μου λέει πως η επανάσταση δεν αργεί και πολλοί άλλοι να μου λένε άλλα τόσα, κατακλύζομαι από συναισθήματα. Παίρνω ελπίδα και κουράγιο, να ξυπνάω κάθε πρωί και να πολεμάω για τη ζωή μου. Κάθε φορά που τους ακούω νιώθω ότι δεν είμαι μόνος, ότι δε μπορώ να μείνω μόνος .
Νευριάζω το λοιπόν όταν βλέπω ότι στην παρέα μου είμαι ο μόνος ροκάς. Ψάχνω απεγνωσμένα άτομα με τις ίδιες ανησυχίες. Νευριάζω με τη γενιά μου που νιώθουν ικανοποιημένοι με κάθε σκουπίδι που τους πλασάρουν οι πλέον εμπορικές δισκογραφικές και διαπληκτίζομαι όταν ακούω να υποστηρίζουν με σθένος την άποψη ότι ο κάθε ελαφρολαϊκός νεόφερτος «καλλιτέχνης» μιλάει στη ψυχή μας. Ενώ συνάμα καταχαντακώνουν καλλιτέχνες που βρίσκονται σε ένα μουσικό υπόβαθρο για δεκαετίες. Δεν αντέχω να ακούω συνεχώς τα σκυλάδικα σε κάθε μαγαζί στο οποίο πηγαίνω. Για αυτό το λόγο συχνά αρκούμαι στο να αράζω σε πλατείες με μπύρες ακούγοντας την μουσική που εγώ λαχταρώ. Δυστυχώς έχω αναγκαστεί και εγώ να «αμαρτήσω» και έχω χορέψει σκυλάδικα με βαριά καρδιά για λίγα γούστα.
Μια παράκληση σε όσους το διαβάσουν αυτό. Πειραματιστείτε. Ακούστε διαφορετικές μουσικές με ανοιχτό μυαλό και δε θα το μετανιώσετε. Τι διάολο ρε πούστη μου; Σας καλύπτει ο «σκυλάς»; Εκφράζει αυτός τα προβλήματα του κόσμου; Δεν έχετε ανησυχίες πλέον; »
Αυτό λοιπόν, είναι το παράπονο ενός ροκά!
