Ημέρα Πρώτη
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα και υψηλά γύρω μου έχτισαν τείχη».
Κωνσταντίνος Καβάφης, Τείχη
Γύρω μου ένα ερημικό τοπίο και στο μυαλό μου το Τρίτο Πέταγμα. Το Τρίτο, διότι ήξερα ότι το πρώτο θα ήταν απλώς η προσπάθεια και το δεύτερο δε θα διέφερε σε τίποτα. Πρέπει να πέσεις, για να επιτύχεις τη διαφορά. Αυτό σκόπευα κι εγώ να κάνω, να πέσω. Ήταν η πρώτη προσπάθεια αποσύνδεσής μου από τα δεσμά που είχαν πλέξει για μένα. Όλα τα γιατί και τα δεν μπορώ, πέταξαν μακριά από το μυαλό μου και ευχόμουν να μπορώ να πετάξω μαζί τους.
Ένα μικρό πτηνό, έτσι σκεφτόμουν για μένα κοιτάζοντας τα ασήμαντα καφέ φτερά μου. Με δικαιολογούσα όμως, γιατί προσπαθούσα για πρώτη φορά. Ανάσανα τον αέρα, που ήταν τώρα καθαρότερος από άλλοτε. Φαίνεται ότι η αρρώστια τους, έκανε και ένα καλό στο περιβάλλον μας. Μη σκέφτεσαι έτσι! Δε θα τους δώσεις άλλη ευκαιρία. Αιχμάλωτο με είχαν κάνει η ηττοπάθεια μου και η δειλία μου, όχι οι πράξεις τους. Ναι, τυπικά τους ανήκα, όπως ανήκε στους ανθρώπους και καθετί ζωντανό. Άτυπα, ανήκα στον εαυτό μου.
Αδύναμος και μικρός όπως ήμουν, έκανα στην αρχή μικρά πηδηματάκια. Έπαιζα με την ιδέα του να μην ξεκινήσω καν κάτι που δεν με βόλευε. Με το ένα μου μάτι διέκρινα τον μακρινό ορίζοντα, κάτι που έσπαζε τους ατέρμονους κύκλους που έκαναν γύρω από τον εαυτό τους. Με το άλλο μου μάτι διέκρινα την μικρή μαύρη αράχνη, που υπομονετικά ύφαινε τον ιστό της. Αν μπορούσα θα την έτρωγα, για να βάλω τέλος στην άμοιρη ζωή της. Αλλά, ήθελα να το δει με τα ίδια της τα μάτια πως όση υπομονή και αν κάνει, ο άνθρωπος είναι ένα είδος που δεν σώζεται.
Άνοιξα τα φτερά μου. Ο αέρας με γαργάλησε. Έχασα την αυτοσυγκέντρωσή μου και έπεσα.
Ημέρα Δεύτερη
«Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη»·
Κωνσταντίνος Καβάφης, Τείχη
Αν κάποια μέρα σας έλεγαν ότι δεν μπορείτε να κάνετε κάτι θα τους πιστεύατε; Όχι. Αν για συνεχόμενα χρόνια σας ρούφαγαν κάθε ελπίδα πιπιλίζοντας το μυαλό σας ότι δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, θα το δεχόσασταν; Με μεγάλη πιθανότητα, ναι. Ξεχάσαμε πώς να πετάμε και μείναμε εδώ, στο τώρα τους, στο σήμερα δίχως αύριο.
Σκάλισα με τα νύχια μου το πάτωμα και πόνεσε μέσα μου ό,τι είχα και δεν είχα. Έχω ξεχάσει πώς είναι… Στο μυαλό μου πετάχτηκε γυμνή η φρίκη στα μάτια όλων όσων έχασαν τη φωλιά τους τον περασμένο χειμώνα. Μας πήρανε τα πάντα και υπομέναμε και επιμέναμε και μας τόξευαν με βέλη ειδήσεων για το τι προοριζόμαστε, για το τι είναι καλό για εμάς, για το πόσα πέτυχαν, για το σε πόσα αποτύχαμε…
Ήθελα να σκοτώσω αυτήν την αράχνη. Με γέμιζε οργή η παρουσία και η ηρεμία της.
Άνοιξα τα φτερά μου, κάπως απογοητευμένος, κάπως ευάλωτος. Έπεσα.
Ημέρα Τρίτη
«Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμον έξω».
Κωνσταντίνος Καβάφης, Τα τείχη
Το Τρίτο Πέταγμα. Ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Εγώ δεν έδινα άλλη ευκαιρία σε αυτούς και η τύχη δεν έδινε άλλη ευκαιρία σε εμένα. Δεν με πείραζε πλέον η αράχνη. Ας κάνει ό,τι θέλει και αυτή. Θα έρθει μια μέρα σε όλους μας που η οργή θα γίνει αδιαφορία και θα λυτρωθούμε. Απλώς και τότε, ας μην ξεχάσουμε τον στόχο μας, το Τρίτο Πέταγμα.
Αισθάνθηκα τα λεπτά πούπουλά μου να κινούνται ρυθμικά με τον άνεμο. Δεν με άγχωνε. Δεν είχα να χάσω κάτι άλλο, παρά μόνο την ανάγκη του να προσπαθώ. Αν κάποιοι με στολές και αξιώματα σου έβγαζαν τα ρούχα, σου έδιναν να τρως κονσέρβες και σε έβαζαν άπλυτο να κοιμηθείς σε ένα κλουβί, θα ξέχναγες τη φύση σου; Πολύ πιθανόν ναι. Το θέμα είναι: για πόσο;
Γράπωσα με τα νύχια μου το σκληρό κλαδί πάνω στο οποίο καθόμουν. Ελαφρώς ένιωσα στα πόδια μου το κρακ και το παράπονό του. Τίναξα τα φτερά μου όμως και πέταξα μακριά. Ποιος σας είπε ποτέ ότι δεν ήμουν αετός;
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό:
Κωνσταντίνος Καβάφης, Τα Τείχη, αναρτήθηκε από: latistor.blogspot.com (Τελευταία Πρόσβαση: 2/4/2020)
Σπουργίτια, τα χαμίνια των πόλεων, αναρτήθηκε από www.iart.gr (Τελευταία Πρόσβαση: 2/4/2020)
Αετός, ο βασιλιάς των ουρανών, αναρτήθηκε από: simerini.sigmalive.com (Τελευταία Πρόσβαση: 2/4/2020)
