Σαν… εχθές ακούστηκε από το στόμα του Προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, ότι η πόλη που θα αναλάβει την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν η Αθήνα. Πέρασαν 20 χρόνια από εκείνη την ημέρα, όταν στην Λωζάνη οι φωνές χαράς της Γιάννας Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη ακούστηκαν ως εδώ. Από εκείνη την ημέρα έως και σήμερα συνέβησαν πολλά, καλά και κακά, όμορφα και άσχημα, σημαντικά και….σημαντικότερα! Η Γιάννα αγκαλιαζόταν με τον άντρα της Θεόδωρο Αγγελόπουλο ενώ από πίσω πανηγύριζε ο Γεώργιος Παπανδρέου – Υπουργός Εξωτερικών τότε- που απαίτησε από την Αγγελοπούλου να βρίσκεται εκεί ως μέλος της επιτροπής. Το αίτημα του δεν έγινε δεκτό ούτε όταν το ζήτησε και από τον τότε πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη (κρίμα το παιδί). Παρ’ όλα αυτά, η μέρα αυτή κρίνεται ως σημείο αναφοράς, διότι όχι μόνο η Αθήνα κέρδισε πόλεις όπως Ρώμη, Στοκχόλμη , Κειπ Τάουν κλπ. , αλλά στην ουσία ήταν μια μέρα που οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα επέστρεφαν στην χώρα που τους ”γέννησε” ! Χαμός στην Ελβετία (μέχρι και λιποθυμία του Παύλου Γερακάρη είχαμε) , χαμός και εδώ στην Ελλάδα με τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλήθεια, πόσο καλό μας έκανε η διοργάνωση τους ;
Εθνική περηφάνια , εθνική…κατάντια!
Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι χαρήκαμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ακόμη και οι μικρότεροι ηλικιακά, αντιλαμβανόταν ότι πρόκειται για κάτι πολύ σπουδαίο και σημαντικό. Όλη η Ελλάδα μιλούσε για την επιτυχία της Λωζάνης και μετρούσαν αντίστροφα για την έναρξη των αγώνων. Για να συνέβαινε , βέβαια, αυτό θα έπρεπε να γίνει μια σειρά διαδικασιών. Υποδομές, εγκαταστάσεις, γήπεδα, αψεγάδιαστη οργάνωση. Η Ελλάδα είχε μπει πλέον σε ρυθμούς…Ολυμπιακών Αγώνων και όφειλε να προετοιμαστεί με το πλέον κατάλληλο τρόπο για την επιστροφή τους. Τα ποσά που δαπανήθηκαν ήταν πολλά και ήταν ικανά για να ξεκινήσουν οι…μουρμούρες περί πολυέξοδων αγώνων μόνο και μόνο για το θεαθήναι! Τα παράπονα μεγάλωσαν κυρίως μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων και συνεχίζονται έως και σήμερα για το κατά πόσο έπαιξαν ρόλο η διοργάνωση του 2004 στην σημερινή και πολύχρονη κρίση! Από την μία η Ελλάδα κατακτούσε το βάθρο και ο ελληνικός ύμνος ηχούσε παντού και από την άλλη υπέρογκα ποσά δινόντουσαν στον Ισπανό αρχιτέκτονα Καλατράβα για την περιβόητη στέγη του ΟΑΚΑ. Γενικώς ένα κλίμα περίεργο αλλά και κοινό, μιας και ” Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας κατέστρεψαν” αλλά και ” Τι να μας πουν τα αγγλάκια και τα κινεζάκια για Ολυμπιακούς Αγώνες” όταν στην συνέχεια ανέλαβαν οι επόμενες χώρες την διεξαγωγή τους. Περήφανοι μεν , οργισμένοι δε! Αν και δυστυχώς τα κέρδη ή οι ζημιές μετά από ένα τέτοιο γεγονός δεν συγκεντρώνονται μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά και στον πολιτικό, στον κοινωνικό και κυρίως στον πολιτιστικό!
Προσοχή αδιέξοδο!!
Δυστυχώς,είκοσι χρόνια μετά από την σημαντική αυτή ανακοίνωση το σκηνικό των Ολυμπιακών Αγώνων έχει αποσυναρμολογηθεί με τον πλέον χειρότερο τρόπο. Κτίρια και εγκαταστάσεις σε εγκατάλειψη, αφού δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ ή ελάχιστα μετά το τέλος των αγώνων, με αποτέλεσμα να παραμείνουν ανεκμετάλλευτα. Κοινωνικά ο κόσμος διχάστηκε, αφού η νοοτροπία εθνικής υπερηφάνειας αντικαταστάθηκε από πολλαπλές γνώμες οικονομικού αδιεξόδου και πλήρης σπατάλης. Πολιτικά, οι ευθύνες για το κόστος των αγώνων έμοιαζε με…ωρολογιακή βόμβα που κανείς δεν ήθελε να κρατήσει στα χέρια του υπό τον φόβο της έκρηξης! Το σημαντικότερο βέβαια είναι πως τα εγκληματικά λάθη των διοργανωτών, πολιτικών και μη, είναι η μηδαμινή μετέπειτα προσφορά των αγώνων. Ακόμη κι αν δεν υπήρξαν οικονομικά οφέλη- κι αν υπήρξαν ήταν βραχυπρόθεσμα- δεν υπήρξαν όμως, ούτε κοινωνικά ή πολιτιστικά οφέλη σε μεγάλο βαθμό. Τα γήπεδα άδειασαν,τα νέα παιδιά δεν ασχολήθηκαν με νέα αθλήματα , σαν αυτά που έβλεπαν στους Ολυμπιακούς και δεν προωθήθηκε σε καμία περίπτωση ο αθλητισμός όπως θα περίμεναν πολλοί. Δεν είναι μόνο τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την φιλοξενία αυτού του σπουδαίου γεγονότος. Είναι που όσα δημιουργήθηκαν, πλέον καταστρέφονται μπροστά στα μάτια μας. Η εθνική μας περηφάνια περνά στη ιστορία,για μια πραγματικά εντυπωσιακή και εκκωφαντική διοργάνωση. Το παρελθόν όμως υπάρχει σαν ανάμνηση. Το παρόν συμβαίνει τώρα, την ώρα που βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο στο ζήτημα ” Αθήνα 2004”. Κλάψαμε, χαρήκαμε, συγκινηθήκαμε αλλά μήπως όταν έσβησε η φλόγα των αγώνων , ”έσβησαν” και οι ίδιοι οι αγώνες ;
