Ο Χάρολντ Λόιντ, γεννημένος στη Νεμπράσκα των Ηνωμένων Πολιτειών τον Απρίλιο του 1893, θεωρήθηκε από πολλούς κριτικούς ως ένας από τους τρεις «ιεράρχες» της κωμωδίας του βωβού κινηματογράφου του Χόλυγουντ, μαζί με τον Μπάστερ Κίτον και τον Τσάρλι Τσάπλιν. Η περσόνα του, σε αντίθεση με τον αθώο στωικισμό του Κίτον και την επαναστατική πονηριά του Τσάπλιν, ενέπνεε μια χαρούμενη αισιοδοξία, που κατά τη δεκαετία του 1920, την περίοδο, δηλαδή, μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, ήταν ακριβώς αυτό που αποζητούσε το σινεφίλ κοινό. Ο χαρακτήρας που τον έκανε διάσημο, με τα στερεωμένα με ζελέ μαλλιά και τα γυαλιά μυωπίας, έμεινε στην ιστορία του σινεμά γνωστός ως «το Αγόρι» και είναι για τον Λόιντ ακριβώς ό,τι είναι και ο «Σαρλό» για τον Τσάπλιν. Η διαφορά του Λόιντ με τους άλλους δύο «γίγαντες» της κωμωδίας ήταν πως, ενώ τόσο ο Τσάπλιν, όσο και ο Κίτον σύντομα ανέλαβαν και τη σκηνοθεσία των ταινιών τους, ο Λόιντ απευθυνόταν πάντα σε άλλους σκηνοθέτες, με έναν από τους πιο σταθερούς του συνεργάτες να είναι ο Χαλ Ρόουτς. Η πιο γνωστή ταινία του Λόιντ σήμερα είναι, μάλλον, το «Safety Last!» (1923), με την εικονική σκηνή στο τέλος, στην οποία ο ηθοποιός κρέμεται από το δείκτη ενός μεγάλου ρολογιού, στην κορυφή ενός ουρανοξύστη, κινδυνεύοντας να πέσει στο κενό.
Οι πρώτες ταινίες του Χάρολντ Λόιντ γυρίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1910 και είναι όλες μικρού μήκους (γύρω στα 10 λεπτά), ενώ οι περισσότερες θεωρούνται «χαμένες». Ο ηθοποιός που έδωσε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία στο Λόιντ, όπως και σε πολλούς άλλους κωμικούς της εποχής, συμπεριλαμβανομένων του Τσάπλιν, του Κίτον, του Μπομπ Χόουπ και της Μέιμπελ Νόρμαντ, ήταν ο Ρόσκο Άρμπουκλ, γνωστός ως Φάττυ Άρμπουκλ. Ταινίες, όπως η σωζόμενη, «Miss Fatty’s Seaside Lovers» (1915), ήταν τα κωμικά σκετς που πυροδότησαν τη λαμπερή καριέρα του Λόιντ και του επέτρεψαν αργότερα να κάνει ακριβότερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια ταινίες που θα είχαν μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό και μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο. Ο ίδιος ο Άρμπουκλ δεν είναι σήμερα το ίδιο γνωστός με τους κωμικούς που προώθησε, κυρίως λόγω του αλκοολισμού του και του σκανδάλου που είχε ξεσπάσει στο Χόλυγουντ το 1921, όταν ο ηθοποιός κατηγορήθηκε για το βιασμό της νεαρής, Βιρτζίνια Ράπε, η οποία, αφού μίλησε στους γιατρούς για το συμβάν, πέθανε μία μέρα αργότερα στο νοσοκομείο από περιτονίτιδα. Οι διαστάσεις που πήρε η υπόθεση στα ΜΜΕ της εποχής και ιδιαίτερα τα σκανδαλοθηρικά περιοδικά, που είχαν μεγάλη πέραση στο κοινό, αρκούσαν για να «πετάξουν» έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς της βιομηχανίας εκτός παιχνιδιού. Ο Λόιντ, παρόλα αυτά, όπως και οι υπόλοιποι πρώην συνεργάτες του Άρμπουκλ, συνέχισαν απτόητοι την καριέρα τους.
Οι ταινίες του Λόιντ χωρίζονται, κατά ένα τρόπο, σε τρεις κατηγορίες, τουλάχιστον όσο αφορά εκείνες στις οποίες πρωταγωνιστεί ως «το Αγόρι». Στην πρώτη κατηγορία είναι οι ταινίες μικρού μήκους του ενός καρουλιού, οι οποίες έχουν διάρκεια περίπου 10 λεπτά. Οι περισσότερες από αυτές είναι σκηνοθετημένες από τον Άλφρεντ Γκούλντινγκ ή τον Γκίλμπερτ Πρατ και σώζονται περίπου οι εννιά στις δέκα. Στη δεύτερη κατηγορία είναι οι ταινίες μικρού μήκους των δύο καρουλιών, με διάρκεια περίπου 25 λεπτά η καθεμία, που στην πλειοψηφία τους έχουν γυριστεί λίγο αργότερα από εκείνες της πρώτης, δηλαδή, στις αρχές της δεκαετίας του 1920 και είναι πιο ευρέως γνωστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «An Eastern Westerner» (1920), όπου το «Αγόρι», γεννημένο σε μία πλούσια οικογένεια, αδυνατεί να βρει πειθαρχία στη ζωή του και ο πατέρας του τον στέλνει στο ράντσο του θείου του, σε μία μικρή δυτική κοινότητα, όπου η ζωή είναι σκληρή και ο νέος αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει το μυαλό του, τόσο για να επιβιώσει ανάμεσα στους καουμπόι, όσο και για να «ρίξει» το κορίτσι που ερωτεύεται. Άλλα παραδείγματα διάσημων ταινιών που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι το «Haunted Spooks» (1920), μια γοτθική ταινία για το Νότο, όπου το «Αγόρι» και η σύντροφός του πρέπει να περάσουν μία νύχτα σε ένα στοιχειωμένο σπίτι για να το διεκδικήσουν, και το «High and Dizzy» (1920), όπου ο Λόιντ υποδύεται ένα νέο γιατρό που ερωτεύεται παράφορα την πρώτη ασθενή του. Οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες είναι σκηνοθετημένες από τον Χαλ Ρόουτς, καμιά φορά με τη βοήθεια του Γκούλντινγκ. Η τρίτη κατηγορία αφορά τις ταινίες μεγάλου μήκους, με πρωταγωνιστή πάντα το χαρακτήρα του «Αγοριού».
Η πιο εμβληματική ταινία μεγάλου μήκους του Χάρολντ Λόιντ είναι σίγουρα το «Safety Last!». Το «Αγόρι», εδώ, έχει το ίδιο όνομα με τον ηθοποιό και είναι ένας φιλόδοξος νέος που στην προσπάθειά του να αποδείξει την αξία του, υπό τις συνθήκες φτώχιας που επικρατούν στη μεγαλούπολη για την πλειοψηφία του κόσμου, προσποιείται στην οικογένειά του πως έχει βρει μία καλή δουλειά στην αστυνομία, ενώ στην πραγματικότητα δουλεύει σε ένα μεγάλο εμπορικό κατάστημα με ρούχα. Μια σειρά από ξεκαρδιστικά λάθη και παρεξηγήσεις τον αναγκάζουν να ανέβει μία μέρα στην κορυφή του ουρανοξύστη που στεγάζει το εμπορικό κατάστημα όπου δουλεύει και η ως εκ θαύματος διάσωσή του, αποφεύγοντας να πέσει στο κενό, έχοντας πιαστεί από το μεγάλο δείκτη του ρολογιού στην κορυφή του κτιρίου, τον κάνει να κερδίσει το έπαθλο των $1.000 και να ευχαριστήσει έτσι τους γονείς του και την αγαπημένη του, που έχουν πλέον μάθει την αλήθεια. Αν και χιουμοριστικά σκηνοθετημένη, η ταινία εμπεριέχει την ανησυχία και το φόβο που θα πρέπει να πλανιόταν στον αέρα την εποχή που γυρίστηκε, λίγο μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και λίγα χρόνια πριν σκάσει η χρηματιστηριακή «φούσκα» στη Γουόλ Στριτ, που έφερε την εποχή της Μεγάλης Θλίψης στην Αμερική και κράτησε τουλάχιστον μία δεκαετία.
Εκτός από το «Safety Last!», οι μεγάλου μήκους ταινίες του Λόιντ που έμειναν στην ιστορία ήταν το «Grandma’s Boy» (1922), το «Girl Shy» (1924), το «Freshman» (1925), το «Kid Brother» (1927) και το «Milky Way» (1936), η τελευταία εκ των οποίων, σκηνοθετημένη από τον Λίο ΜακΚάρεϊ (γνωστό για τη σκηνοθεσία της ταινίας των Αδερφών Μαρξ, «Duck Soup», 1933), ήταν ομιλούσα και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Είτε στο ρόλο του ναύτη, είτε σε εκείνο του ανώριμου μικρότερου γιού ενός σερίφη, ο Λόιντ κέρδιζε πάντα το κοινό, παίζοντας το μαύρο πρόβατο που με λίγη πίστη στις ικανότητές του, συνήθως με τη βοήθεια μιας γυναικείας παρουσίας, καταφέρνει να αποδείξει σε όλους την αξία του και να σώσει την κατάσταση. Η κωμωδία «slapstick» με το περισσό ξυλοφόρτωμα ή τα απίστευτα τεχνάσματά του ούτως ώστε να το αποφύγει, ταίριαζε απόλυτα με τους γρήγορους ρυθμούς της τζαζ μουσικής, που εκείνη την εποχή έκανε την πρώτη της δυναμική εμφάνιση. Τόσο τα ακροβατικά, όσο και η αθώα αισιόδοξη παρουσία του Λόιντ «άγγιξε» μία ολόκληρη γενιά από σινεφίλ και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για κωμικούς, από τότε μέχρι σήμερα.
Ο Χάρολντ Λόιντ πέθανε σε ηλικία 77 ετών το 1971, στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια. Η άμεσα αναγνωρίσιμη φιγούρα του «Αγοριού» αποθανατίστηκε στα σκίτσα του διάσημου κομίστα, Αλ Χίρσφελντ (ένα εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκε και σε γραμματόσημο των Ηνωμένων Πολιτειών) και το όνομά του εδραιώθηκε σε ένα πάνθεον κωμικών της μεγάλης οθόνης που συμπεριλαμβάνει, φυσικά, τον Τσάπλιν και τον Κίτον, τους Αδερφούς Μαρξ, τον Χοντρό και το Λιγνό, τον Άμποτ και τον Κοστέλο, τον Φάττυ Άρμπουκλ, τη συμπρωταγωνίστριά του σε πολλές ταινίες, Μπεμπέ Ντάνιελς, τον Γουίλ Ρότζερς, τον Β.Σ. Φιλντς, τον Μπομπ Χόουπ, τη Τζίντζερ Ρότζερς και τον Φρεντ Ασταίρ και άλλους σταρ της «αργυρής» περιόδου στον κινηματογράφο. Το 1953, ο Λόιντ τιμήθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου με Όσκαρ για τη συνεισφορά του στη βιομηχανία των ταινιών, ακόμη κι αν η Αμερική εκείνη την περίοδο βρισκόταν υπό το σκοτεινό πέπλο του Μακαρθισμού. Η φιγούρα του έχει ταυτιστεί με το Zeitgeist της δεκαετίας του 1920, μίας από τις πιο κρίσιμες, αλλά και τις πιο παραγωγικές δεκαετίες του 20ου αιώνα, στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δείτε τη διάσημη σκηνή από την ταινία, «Safety Last!» (1923), στο YouTube:
