Η Χολιγουντιανή ηθοποιός, Τζέιν Μάνσφιλντ, έγινε σχεδόν εξίσου γνωστή, κατά τη δεκαετία του 1950, για τις ταινίες της, «The Girl Can’t Help It» (1956) και «Will Success Spoil Rock Hunter?» (1957), τα γατίσια επιφωνήματά της και το μεγάλο στήθος της. Κατά τη δεκαετία του 1960, όμως, αφότου η ηθοποιός-σύμβολο του σεξ έγινε μητέρα πέντε παιδιών και η αρχική της αίγλη άρχισε σιγά-σιγά να σβήνει, η Μάνσφιλντ έπρεπε άμεσα να βρει ένα τρόπο να γίνει και πάλι το «νέο της ημέρας». Η λύση στο πρόβλημά της, της παρουσιάστηκε στο πρόσωπο του θεατρίνου μύστη και ιδρυτή της Εκκλησίας του Σατανά, Άντον Ζάντορ ΛαΒέι. Το φαουστιανό, όμως, αυτό παζάρι κόστισε πολύ περισσότερα στην ηθοποιό από όσα μπόρεσε να της προσφέρει και την οδήγησε τελικά σε ένα πρόωρο θάνατο σε ένα μεθυσμένο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, για το οποίο πολλοί πίστεψαν πως ευθυνόταν εξολοκλήρου ο ΛαΒέι. Το ντοκιμαντέρ των Ντέιβιντ Έμπερσολ και Τοντ Χιούζ, με θέμα τη σύντομη ζωή και τη λαμπερή καριέρα της Μάνσφιλντ, αλλά και τις φήμες και την κακοτυχία που περιέβαλλαν τη γνωριμία της με το Σατανιστή, ΛαΒέι, «Mansfield 66/67» (2017), δεν είναι απλώς ένα ρεπορτάζ που μας παραθέτει τα γεγονότα, αλλά μία μικρή «βουτιά» στην εποχή και τις συνθήκες που οδήγησαν την ηθοποιό από το απόγειο της δόξας της, στο τραγικό της τέλος.
Το ντοκιμαντέρ, που κυκλοφόρησε επάνω στην 50ετή επέτειο από το θάνατο της Μάνσφιλντ, χωρίζεται σε 7 κεφάλαια και, όπως εξηγεί και ο υπότιτλός του, αφηγείται «μια πραγματική ιστορία βασιζόμενο σε φήμες και κουτσομπολιά». Διανθισμένο από ρετρό χορευτικά φτιαγμένα ώστε να θυμίζουν το στυλ της δεκαετίας του 1960 και διασκευές συμβολικών τραγουδιών, σαν το «Devil with a Blue Dress On», το «Mansfield 66/67» συμπεριλαμβάνει σύγχρονες συνεντεύξεις από καλτ και ποπ ονόματα της τότε σκηνής, όπως το συγγραφέα του κουτσομπολίστικου βιβλίου, «Hollywood Babylon» (1959), Κένεθ Άνγκερ (το οποίο κυκλοφόρησε στην Αμερική με μία προκλητική φωτογραφία της Μάνσφιλντ ως εξώφυλλο), τον καλτ σκηνοθέτη, Τζον Γουότερς, τις ηθοποιούς Τίπι Χέντρεν και Μάμι βαν Ντόρεν, που μεσουράνησαν την ίδια εποχή με τη Μάνσφιλντ και καλτ φιγούρες, σαν τη σούπερσταρ του Άντι Γουόρχολ, Μέρι Γουορόνοβ, και τον τραγουδιστή, Marilyn. Συμπεριλαμβάνονται επίσης και ορισμένες στοκ συνεντεύξεις από τον ίδιο τον ΛαΒέι, από τηλεοπτικές εκπομπές της περιόδου, αλλά και από άλλες προσωπικότητες που γνώριζαν την ηθοποιό προσωπικά.
Η περσόνα της Μάνσφιλντ στήθηκε από την ίδια επάνω στο πρότυπο της «χαζής ξανθιάς» που είχε κάνει διάσημη τη μεγάλη της ανταγωνίστρια, Μέριλιν Μονρόε. Στην πραγματικότητα, η Μάνσφιλντ μόνο χαζή δεν ήταν, με ένα IQ 163, μιλώντας τέσσερις ξένες γλώσσες και έχοντας κυκλοφορήσει δίσκους, όπου απαγγέλει Σαίξπηρ και Σέλλεϋ, με φόντο μουσική του Τσαϊκόφσκι. Η αναλογία του μεγάλου της στήθους με τη λεπτή της μέση άγγιζε την τελειότητα, όσον αφορά τα πρότυπα της εποχής κατά την οποία έγινε διάσημη και αυτό, σε συνδυασμό με τη σέξι περσόνα της, που ακολούθησε πιστά τα βήματα της Μονρόε, εμφανιζόμενη γυμνή σε τεύχος του Playboy και σε ταινίες β’ διαλογής, συγκλόνισαν το σινεφίλ κοινό της δεκαετίας του 1950. Ύστερα από αυτή τη γερή δόση φήμης και πλούτου, η Μάνσφιλντ απομακρύνθηκε συνειδητά από τα φώτα της δημοσιότητας για να γίνει μητέρα.
Οι επιλογές συντρόφων της Μάνσφιλντ αποδείχτηκαν παρορμητικές και συχνά ολέθριες, φέρνοντάς την στην αγκαλιά βίαιων ή ανίκανων αντρών. Ύστερα από μερικά χρόνια στη σκιά, τα χρήματα που είχε βάλει στην άκρη άρχισαν να λιγοστεύουν και η ηθοποιός θέλησε να επιστρέψει στη σκηνή. Η ραγδαία και ριζική αλλαγή των προτύπων, όμως, κατά τη δεκαετία του 1960 δεν άφησε ρόλους για τη «χαζή ξανθιά» της περασμένης εποχής και έτσι η Μάνσφιλντ έμεινε για κάμποσο καιρό ακόμα κλεισμένη στο ροζ παλάτι της στη Λεωφόρο της Δύσης. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, η Μάνσφιλντ κέρδισε μερικούς ρηχούς ρόλους σε ταινίες χαμηλότερου προϋπολογισμού από ό,τι είχε συνηθίσει, αλλά, κατά σύμπτωση, καμία από αυτές δεν τράβηξε περισσότερο την προσοχή επάνω της από τη γνωριμία της με τον Άντον ΛαΒέι.
Το ντοκιμαντέρ ψάχνει φήμες και κουτσομπολιά γύρω από τη δημοφιλή γνωριμία των δύο αυτών (φαινομενικά) διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων του star system και ανακαλύπτει πως, κατά πάσα πιθανότητα, η σχέση τους δεν υπήρξε μόνο πλατωνική. Η Μάνσφιλντ, βέβαια, υπήρξε μάλλον ερασιτέχνης σατανίστρια και όπως φαίνεται δεν πήρε ποτέ μέρος σε κάποιο «Black Mass» που διοργάνωσε ο ΛαΒέι. Εκείνο που έμεινε, στο τέλος, από τη σχέση τους ήταν η πικρή γεύση από ένα μεγάλο τσακωμό του τότε συντρόφου της Μάνσφιλντ με τον αρχισατανιστή, που οδήγησε στην εξαπόλυση μιας κατάρας από μέρους του. Ο ΛαΒέι ευχήθηκε στη Μάνσφιλντ και τον φίλο της να πεθάνουν σε τροχαίο, όπως και έγινε, και μάλιστα όχι πολλά χρόνια αργότερα. Η κατάρα αυτή, βέβαια, άλλαξε πολλές φορές μορφή και αντικείμενο, ανάλογα με το ποιός έλεγε κάθε φορά την ιστορία, ενώ κάποια στιγμή σχετίστηκε και με την τυχαία επίθεση ενός λιονταριού του Χόλυγουντ σε ένα από τα παιδιά της Μάνσφιλντ, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο ζωολογικό κήπο. Ο εξάχρονος Ζόλταν, μάλιστα, παραλίγο να χάσει τη ζωή του από το δάγκωμα, αλλά η Μάνσφιλντ, σύμφωνα με το θρύλο, παρενέβη καλώντας τον ΛαΒέι, ο οποίος ήρθε και έκανε μία τελετή για να τον σώσει. Η αρχική κατάρα, παρόλα αυτά, δεν άρθηκε ποτέ και έτσι η Μάνσφιλντ πέθανε μαζί με το σύζυγό της το 1967, ενώ στεκόταν όρθια και μεθυσμένη στο ανοιχτό αυτοκίνητό της (όπως συνήθιζε) και ένα φορτηγό ήρθε ξαφνικά και τους χτύπησε, χωρίς κανένας τους να προλάβει να το συνειδητοποιήσει εγκαίρως. Η αρχική είδηση ήταν πως η Μάνσφιλντ αποκεφαλίστηκε κατά τη σύγκρουση, όμως στην πραγματικότητα έχασε ένα κομμάτι από το σκαλπ της, το οποίο φαίνεται και στις φωτογραφίες από το δυστύχημα. Ο θάνατός της έμεινε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για καιρό και σόκαρε ως και τη Μέριλιν Μονρόε, η οποία είχε πει: «Ίσως η επόμενη να είμαι εγώ».
Το ενδιαφέρον που παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ των Έμπερσολ και Χιούζ έγκειται, όχι μόνο στο ότι παρουσιάζει την ιδιαίτερη ιστορία μιας πολύ ιδιαίτερης σταρ, όπως ήταν η Τζέιν Μάνσφιλντ, ή στο ενδιαφέρον που δείχνει για την αινιγματική της σχέση με ένα πρόσωπο της «occult» όπως ήταν ο Άντον ΛαΒέι, αλλά στο μοναδικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει το υλικό που οι δύο κινηματογραφιστές έχουν συγκεντρώσει. Το «Mansfield 66/67» είναι μία εμπειρία και οι συνεντεύξεις και το υλικό που περιέχει αποκτούν ουσία μόνο και μόνο επειδή μεταφερόμαστε, για λίγο, σε εκείνη την ιδιαίτερη εποχή, με τον ψυχεδελικό φωτισμό, το διάχυτο ερωτισμό και την αστείρευτη ενέργεια για ζωή, εμπειρίες και περιπέτεια.
Δείτε το trailer της ταινίας στο YouTube:
