Επτά φορές υπήρξα αθάνατος. Υπήρξα, υπάρχω, θα υπάρχω; Ήρθε ως μια αφύσικη έκπληξη. Ήξερα
καλύτερα από τον καθένα το πεπερασμένο της ζωής. Και από ένα σημείο και μετά το αποδέχτηκα.
Σε κάποιες στιγμές το επιθυμούσα κιόλας. Κονταροχτυπιόταν καιρό με τη ματαιοδοξία μου. Σαν
δύο κορίτσια, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Η μία να προσπαθεί σιδερώνοντας το φόρεμα της,
ισιώνοντας τα μαλλιά της, χρωματίζοντας τα χείλη της, να δηλώσει στους άλλους μα πρωτίστως
στην αντίζηλο της την παρουσία της. Και η άλλη, έχοντας μονάχα το πετσί της, να ξέρει ότι πάντα
θα υπερτερεί. Χωρίς να κάνει τίποτα.
Γιατί έτσι είναι και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αλλά μια μέρα, μια Τετάρτη, κάθισαν σε ένα παγκάκι δίπλα-δίπλα και κατάλαβαν. Κατάλαβαν πόσο ταιριάζει ένα φόρεμα σε δύο στήθη πεσμένα ή στητά, σε δύο χέρια που αγγίζουν τα πάντα για πρώτη φορά ή σε άλλα ρυτιδιασμένα που κάθε αυλάκι περπατήθηκε από χιλιάδες ξένα δάχτυλα, σε δύο πόδια που ξεκίνησαν να ζωγραφίζουν πορείες ή σε άλλα που σταμάτησαν σε ένα κρεβάτι να αναπαυθούν και δεν σηκώθηκαν ποτέ ξανά. Ταυτόχρονα, ήρθε τελείως φυσικά.
Όχι χωρίς κόστος. Πέθαναν τα πνευμόνια μου, πέθανε το συκώτι μου, πέθανε η ραστώνη της Κυριακής, πέθανε η μελαγχολία της Δευτέρας, πέθαναν κουμπιά στο πληκτρολόγιο, πέθαναν μολυβένιες μύτες, πέθανε η ησυχία του μυαλού μου.
Ίσως αν ήταν δική μου η επιλογή να τα κρατούσα ζωντανά. Αλλά δεν ήταν. Μια αλλιώτικη αθανασία. Δεν θα έβλεπα τους δικούς μου να χάνονται. Δεν θα υπήρχα στην καταστροφή του κόσμου. Όχι, όχι. Το παρόν μου θα έμενε αθάνατο. Το παρελθόν που νοσταλγούσα στο παρόν μου, το μέλλον που ονειρευόμουν στο παρόν μου. Το παρόν που στο παρόν μου άλλοτε σατίριζα και άλλοτε, μάρτυρας κάποιου χειροπιαστού θαύματος, εκθείαζα. Αυτά θα έμεναν.
Μπορεί αυτή η αθανασία να εκδόθηκε, να πουλήθηκε και να αγοράστηκε, να έμεινε σε ένα αρχείο
στον παλιό υπολογιστή μου, να περίμενε στη σκονισμένη βιβλιοθήκη. Λίγο με ενδιαφέρει. Το
σημαντικό είναι ότι τη μοιράστηκα. Με έναν πυροσβέστη, με ένα θανατοποινίτη, με την Όλγα, με
την Εμμανουέλα, ακόμα και με μια καρέκλα. Πόσο λάθος κάνεις αν πιστεύεις ότι κάτι άψυχο, η ίδια
η ακινησία, δεν το αξίζει.
Όταν αντιληφθείς την αξία της έμπνευσης θα αλλάξεις γνώμη. Δεν της υποτάχθηκα, πολεμούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο, για τις ώρες που με κάλεσε και δεν της απάντησα, για τις ώρες που την έψαχνα και εκείνη με απέφευγε. Δεν υπήρξε ποτέ εκεχειρία. Όταν σήκωνα λευκή σημαία, την αρνιόταν. Γι΄ αυτό κι εγώ έγραφα πάνω της. Γι’ αυτό με επιβράβευσε. Ο μοναδικός καταπιεστής που θέλησε τόσο πολύ την αντίδραση του καταπιεσμένου. Κι αυτή η αντίδραση, η άσκοπη, η ασυνείδητη, είναι η πιο ειλικρινής. Δεν την επιδίωξα. Δεν έχει καμία ελαφρότητα κι ας νομίζεις το αντίθετο. Με έστειλε επτά φορές ισόβια. Σε ένα κελί με καθρέφτες.
Aν αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει, δεν το αντέχεις. Ναι λογική η απάντηση σου. Αλλά αυτό το γυαλί
δεν σπάει. Όσο εύθραυστος είσαι εσύ, άλλο τόσο δεν είναι αυτό. Καθαρό ή βρώμικο, είναι αυτό
που είναι. Είναι αυτό που είσαι. Είσαι αυτό που είναι. Επτά καθρέφτες. Εγώ τους έφτιαξα. Και για
πάντα θα τους κοιτάω, για πάντα θα με κοιτάνε. Μάτια στην πλάτη, πλάτη στα χέρια, χέρια στο
μυαλό. Η αθανασία μου παίρνει σημεία, τα ενώνει και τα κάνει ευθεία. Πορεύεται μόνης της,
παράλληλη και τέμνουσα. Δε ξέρω αν προσφέρθηκε, δεν ξέρω αν τη ζήτησα, αν την πήρα ή αν την
έδωσα. Ένα ξέρω. Εγώ την έγραψα. Εγώ τη σχημάτισα, έτσι ώστε να μου μοιάζει. Κι ας είμαι ο
μόνος που δεν μπορεί να την κρίνει. Να προσέχεις τι κάνεις με τη θνητότητα σου. Το ένα λεπτό στα
παίρνει όλα ανεπιστρεπτί και το επόμενο στα δίνει απλόχερα , όσο κι αν το αρνείσαι. Αρνήθηκα
πολλά, αλλά την τιμωρία που ταλαντεύεται στο μηδέν και στο άπειρο, που σε κατηγορεί για όσα
είπες και όσα αποσιώπησες, θα τη δεχθώ. Κάθε προορισμό μου άλλωστε τον αποτιμούσα στην
επιστροφή.
Τώρα που τελειώνω, να θυμηθώ να αλλάξω τον τίτλο. Οχτώ φορές αθάνατος.
