Η αίσθηση του «ανήκειν» και η μαγεία που κουβαλάει
Θυμάμαι πως από πολύ μικρή ηλικία, ένα από τα πρώτα πράγματα που μάθαμε είναι η ομαδικότητα. Οι γονείς μας, μας πήγαν στο σχολείο και εκείνο με τη σειρά του είχε την ευθύνη να μας μυήσει σε ομάδες και να μας διδάξει την συνεργασία.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από την πρωτοβουλία που είχε το εκάστοτε σχολείο να μας ωθήσει σε αυτό το μονοπάτι, οι άνθρωποι από την αρχή της ζωής μας τείνουμε να είμαστε διαφορετικοί και συνάμα τόσο ίδιοι. Σε μερικούς αρέσουν τα ίδια πράγματα, σε όλους όχι. Κάποιοι διατηρούν μια εσωτερικότητα που προϋπήρχε ανέκαθεν στην προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους, ενώ άλλοι είναι πιο εξωστρεφείς και κοινωνικοί. Παρόλα αυτά η αίσθηση του «ανήκειν» -έννοια συνώνυμη της ομαδικότητας- είναι κάτι που στο τέλος της ημέρας μας κάνει όλους να χαμογελάμε περισσότερο.
Συχνά, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν τις μοναχικές διαδρομές, προτιμούν να λειτουργούν ατομικά και αποφεύγουν τις ομάδες. Αν μάλιστα αναλογιστούμε πόσοι διάσημοι και διανοούμενοι ενώ είχαν καταφέρει σπουδαία πράγματα, έμειναν μόνοι από επιλογή και έφυγαν από τη ζωή αυτή δυστυχισμένοι -παρόλα τα επιτεύγματά τους-, θα καταλήξουμε πως τα ποσοστά είναι συντριπτικά μεγάλα. Διότι ενώ είχαν τα πάντα, δεν είχαν κανέναν να τα μοιραστούν και να τα χαρούν.
Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι ακόμα κι αν διαφέρουμε σημαντικά ο ένας από τον άλλον, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας, δεν είναι πάντα απαραίτητα το τι θα δημιουργήσεις, όσο το με ποιον θα μοιραστείς αυτό που θα δημιουργήσεις. Στο σχολείο, στην οικογένεια, στη δουλειά θα συνειδητοποιήσετε ότι αυτό που σας κάνει καλύτερους πολλές φορές είναι η συνεργασία.
Από όταν είμαστε μικροί, γινόμαστε ομάδες γιατί σε μια ομάδα οι ιδέες είναι περισσότερες και ακόμα κι αν υπάρξουν διαφωνίες, πάντα έχουμε να μαθαίνουμε κάτι καινούριο από τους υπόλοιπους όπως και εκείνοι από εμάς. Η αίσθηση του να ανήκεις κάπου, είναι υγεία, είναι χαρά για την ζωή. Όταν ανήκεις κάπου, νιώθεις ότι έχεις να δώσεις πράγματα, κάνεις γνωριμίες-ίσως και φίλους, μαθαίνεις να μην είσαι ατομικιστής και εξοστρακίζεις ένα μεγάλο μέρος του εγωισμού σου. Λειτουργείς σαν σύνολο κι όχι σαν μονάδα. Μαθαίνεις να αφουγκράζεσαι περισσότερο και να θυμώνεις λιγότερο.
Υ.Γ. Ένας λύκος μόνος δεν μπορεί να κάνει πολλά, μια αγέλη μπορεί να κάνει τα πάντα!
