Η έλευση του Ιουνίου, μεταξύ άλλων, σηματοδοτεί και την έναρξη του Μήνα Υπερηφάνειας (Pride Month), στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιούνται εκατοντάδες “πολύχρωμες” εκδηλώσεις, παρελάσεις και φεστιβάλ.
Αν και φαινομενικά πρόκειται για ένα παγκόσμιας κλίμακας πάρτι, στην πραγματικότητα οι εν λόγω εκδηλώσεις έχουν τις ρίζες τους στην πρώτη μεγάλη εξέγερση του Stonewall.
Πρόκειται για το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και το θεμέλιο του σύγχρονου ακτιβισμού που σχετίζεται με ζητήματα που αφορούν τα ΛΟΑΤΚΙ+.
Αναλυτικότερα, στις 28 Ιουνίου του 1969, ξέσπασε εξέγερση στο λεγόμενο Stonewall Inn, γνωστό κέντρο διασκέδασης για ΛΟΑΤΚΙ+. Η αστυνομία έκανε πολύ συχνά αυθαίρετες και βίαιες επιδρομές στο κέντρο αλλά εκείνη τη νύχτα οι θαμώνες αποφάσισαν να αντισταθούν. Έτσι, ξεκίνησε μια μεγάλη διαμαρτυρία, με την αστυνομία και μέλη της κοινότητας να συγκρούονται όλο το βράδυ και όλη την υπόλοιπη εβδομάδα που ακολούθησε.
Το 1970 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκδήλωση Υπερηφάνειας, μια πορεία ευρύτερα γνωστή ως CSLD March, ούτως ώστε ο κόσμος να τιμήσει τους πεσόντες της εξέγερσης του Stonewall και να εορτάσει την επέτειο της αντίστασης του. Σταδιακά, οι διαδηλώσεις και οι πορείες εξαπλώθηκαν σε όλη την υφήλιο, απέβαλαν τον πένθιμο τόνο τους, έγιναν πιο συλλογικές και μετατράπηκαν στις σύγχρονες παρελάσεις που βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Αναντίλεκτα, αυτό που αποκαλούμε συνοπτικά Pride έχει συμβάλει στην ορατότητα μιας περιθωριοποιημένης ομάδας. Είναι η -δυστυχώς μοναδική για πολλούς-ευκαιρία της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας να αποκτήσει φωνή, να δηλώσει την παρουσία της και να διεκδικήσει όλα όσα έχει στερηθεί εξαιτίας του συντηρητισμού των κοινωνιών μας, γιορτάζοντας την ελευθερία, την ισότητα, τον έρωτα.
Ούσα υπέρμαχος της ισότητας και της ελεύθερης έκφρασης της προσωπικότητας, μέρος της οποίας είναι η σεξουαλικότητα και το φύλο, συμμερίζομαι τη φιλοσοφία του Pride. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως οι σύγχρονες εκδηλώσεις του πάσχουν από έλλειψη σοβαρού αγωνιστικού και πολιτικού μηνύματος και μένουν σε μια επιδερμική προσέγγιση των προβλημάτων των ΛΟΑΤΚΙ+. Από τη στιγμή που παρεμβαίνουν στη διοργάνωση σημαίνοντα πρόσωπα του οικονομικού και πολιτικού σκηνικού, το αποτέλεσμα είναι ένα Pride-πανηγύρι που προάγει τον καταναλωτισμό (βλ. σημαίες, μπρελόκ, κονκάρδες, καπέλα και λοιπά σαχλά μπιχλιμπίδια) και που εργαλειοποιείται στα χέρια της εκάστοτε προοδευτικοφανούς πολιτικής ηγεσίας.
Για να κατανοήσει και να στηρίξει και ο μέσος πολίτης το Pride, είναι απαραίτητη μια εκ νέου στοχοθέτηση του, η οποία περιλαμβάνει την ανεξαρτητοποίησή του από οικονομικοπολιτικούς φορείς και την ελαχιστοποίηση του στοιχείου του καρναβαλιού ούτως ώστε να δοθεί έμφαση στην ουσία, ήτοι στο αίτημα ισότητας. Το “κλειδί” λοιπόν, είναι η επιστροφή στις ρίζες.
