Έφτασε η στιγμή που η ζωή με κάνει να νιώθω μισή και άδεια. Οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι. Οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μου με έκαναν έτσι. Μεγάλωσα πια. Επέλεξα να ζω ακόμα. Δεν επέλεξα το να γεννηθώ όμως. Η ζωή για πρώτη φορά μετά από καιρό μοιάζει άδεια. Μοιάζει πονεμένη. Τόσο πονεμένη που τα μάτια μου δεν αντέχουν να ανοίξουν. Προτιμώ να τα έχω κλειστά. Να μη βλέπω. Μακάρι τόσο απλά να ήταν και τα συναισθήματα. Να υπήρχε ένας τρόπος να κλείνω την καρδιά μου και να μην νιώθω. Να μην πονάω. Να μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και το μυαλό μου να έπαυε να σκέφτεται,να λυπάται,να πονά,να θυμάται,να πληγώνεται. Και είναι φορές που εύχομαι όλα να ήταν διαφορετικά. Να μην ήμουν εγώ να ήμουν όπως είμαι. Να μην ένιωθα όπως νιώθω. Να είχα την δύναμη να τα αλλάξω όλα. Μακάρι η ζωή να μη με απογοήτευε τόσο νωρίς.
Η ζωή είναι ωραία. Είναι μικρή. Είναι όμορφη γεμάτη συναισθήματα. Απλά εμείς επιλέγουμε με τι συναισθήματα θα την γεμίσουμε. Ίσως φταίει η εφηβεία ίσως φταίνε οι Πανελλήνιες. Ίσως πάλι φταίω και εγώ. Εγώ. Εγώ που άφησα τον εαυτό μου εκτεθειμένο στο κρύο,στη ζωή από τόσο νωρίς,στην απανθρωπιά των ανθρώπων. Εγώ που πάντα διάλεγα να χαμογελώ από τα κλαίω. Εγώ που δεν θύμωνα ξαφνικά προσπαθώ να ηρεμήσω από τα νεύρα. Άγχος; Τι είναι αυτό; Σπάνια αγχώνομαι. Δεν μου αρέσει αυτό το συναίσθημα είναι απαίσιο. Έτσι ήμουν πάντα. Ήθελα να γίνεται το δικό μου αλλά με τον τρόπο μου. Αν δεν γινόταν δικό μου δε θα του έδινα ξανά αξία. Δεν θα υπήρχε για μένα. Δεν είμαι κακομαθημένο. Ποτέ δεν πέρναγε το δικό μου. Πάντα των άλλων. Ποτέ το δικό μου. Με αυτό μεγάλωσα και με αυτό έμαθα να ζω.
Δεν φοβήθηκα ποτέ για μένα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ένιωσα να με χάνω. Ένιωσα φόβο. Φόβο όταν ήμουν μικρή. Ένα μικρό κοριτσάκι με τα ξανθά του μαλλιά. Μέχρι που αντίκρισα αυτό που πάντα θα με ακολουθεί. Αυτό που πάντα θα είναι η σκιά μου. Φοβόμουν να το αντικρίσω. Φοβόμουν ότι θα με κατέστρεφε. Φοβόμουν ότι θα του μοιάσω και θα γίνω απρόσωπη, άχρωμη στην ίδια μου την ζωή,στο ίδιο μου το σώμα. Ήταν πάντα εκεί. Σαν δαίμονας στις γωνιές της ζωής μου. Όταν έπεφτα πάντα με κοιτούσε στα μάτια και με έκανε κομμάτια. Υπήρξαν φορές που δεν είχα δύναμη να σηκωθώ αλλά ποτέ δεν του παραδόθηκα. Εμένα ακίνητη,ψυχικά νεκρή,σωματικά αδύναμη. Πάντα μέσα μου υπήρχε ένα μικρό κομμάτι ελπίδας που με έκανε να σηκώνομαι. Δεν με άφηνε να χαθώ. Με σήκωνε και έκανα βήματα μπροστά. Ο πόνος σκληρός. Δεν γνώρισα πολύ πόνο. Η ζωή δεν ήταν τόσο άδικη τελικά. Προσπαθούσα. Πάντα προσπαθούσα. Έπεφτα, στηριζόμουν στα πόδια μου και προσπαθούσα. Κοιτούσα μπροστά το πίσω δεν υπήρχε για μένα. Και έτσι συνεχίζω. Σηκώνομαι,πέφτω, σηκώνομαι. Προσπαθώ όμως και αν δεν τα καταφέρω όπως τα θέλω τότε δεν ήταν πραγματικά αυτό που ήθελα.
Η ζωή με συνήθισε στην απογοήτευση θα την συνηθίσω στο προσπάθησε!!!
