«Μη με κρίνεις». Σε ένα χωριό της Νότιας Πιερίας κάποιος (που δεν του αξίζει η τιμή του ονόματος, οπότε θα τον λέμε Χ) φώναζε επαναλαμβανόμενα αυτή την φράση πάνω από ένα μπαλκόνι. Ο Χ συνήθιζε να βάζει φόλες στα σκυλιά στη γειτονιά του. «Μην με κρίνεις!», φώναζε. «Είμαι προϊόν του πλαισίου μου! Είμαι όπως μ’ έκανε ο Θεός! Αποτελώ και αποτελούμαι! ΑΠΟΤΕΛΩ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΑΙ ΜΩΡΗ ΣΚΡΟΦΑ!» Και… εκτός των άλλων… τα βράδια γαύγιζε.
Τέτοια λόγια ξεστόμιζε εκείνο το μεσημέρι ο Χ, αφού πρώτα είχε βάλει φόλες σε όλα τα σκυλιά της γειτονιάς του. Άλλες φορές που ήταν πιο νηφάλιος έγραφε γράμματα στον πνευματικό του (μπεκρής και αυτός από ένα διπλανό χωριό) για την φύση της ηθικής: «Πάτερ», έγραφε. «Τι σημαίνει το να είσαι καλός ή κακός; Είναι σχετική η ηθική; Πρέπει να διεξάγουμε εγχειρίσεις στους υπονόμους, δεδομένου ότι δεν μπορεί να υπάρξει πουθενά απόλυτη αποστείρωση; Αποτελώ και αποτελούμαι; Και κάτι τελευταίο που με τρώει εδώ και μήνες: με κρίνεις, Πάτερ;».
Αργότερα εκείνη την μέρα ο Χ είχε αρχίσει σιγά σιγά να πριονίζει το κλαδί της καρυδιάς πάνω στο οποίο είχε ξαπλώσει, σε μια του προσπάθεια να εκδηλώσει τον παραπάνω συλλογισμό ως ένα είδος καταστασιακού performance δίχως θεατές. Όταν εν τέλει έσκασε με τα μούτρα στο χώμα, ένιωσε μια φωνή – που μάλλον ήταν του Θεού – να του λέει: «Είσαι η μάνα σου, ο πατέρας σου που σ’ έδερνε και η αδερφή σου που σου έριχνε κρυφά χλέπες στο χυμό. Αποτελείς και αποτελείσαι».
«Μη με ρωτάς αν σε κρίνω», του έγραψε κάποια στιγμή ο πνευματικός του. «Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές θέλω να λέω τη φράση ”δεν σε κρίνω”, αλλά στην πραγματικότητα σε κρίνω, όπως και εσύ εμένα. Θα έλεγε κανείς ότι τουλάχιστον οι ομοφοβικοί, οι πατριώτες και οι λοιποί σκατοκέφαλοι είναι πιο ειλικρινείς σε αυτό. Λένε: ”Ναι, σε κρίνω! Σε κρίνω και σε αξιολογώ ως κατώτερό μου”. Μα, είναι ειλικρινής και αυτός που λέει: ”Σκέφτηκα να σε σκοτώσω σήμερα, αλλά μην τρομάζεις. Έχω πολλές φορές σκεφτεί να σκοτώσω και τον εαυτό μου που τον αγαπάω πολύ περισσότερο από σένα”. Και πρέπει να σου πω ότι είμαι και εγώ ειλικρινής. Άλλα με έναν τρόπο ποζέρικο που λέμε. Όταν, λόγου χάρη, ομολογώ σε κάποιον ότι πήγα με την γυναίκα του, θέλω ταυτόχρονα να λέει από μέσα του: ”Πω! Πω! Τι ειλικρινής που είναι αυτός! Τι σιγουριά που εκπέμπει! Θέλω να του μοιάσω!”.»
«Γι’ αυτό σου λέω. Είναι κατάρα καμιά φορά να βλέπεις τα πράγματα τόσο καθαρά», συνέχιζε απτόητος ο μιλένιος φοιτητής, θαρρείς πως είχε διαβάσει τα λόγια του πνευματικού. Το ακροατήριο του αποτελούνταν πλέον από φαντάσματα σαν και αυτόν. «Δεν είναι μόνο το ότι βλέπεις τους άλλους καθαρά. Είναι το ότι βλέπεις τον εαυτό σου, έτσι που να λες: ”ίσως να μην μας αξίζει αυτός ο κόσμος τελικά”. Αλλά μετά το ξανασκέφτεσαι και λες ότι ο κόσμος είναι αυτός που μας αξίζει, έτσι ακριβώς όπως είναι.» Μετά από κάθε φράση του ξέφευγαν λυγμοί, ενώ ανά τακτά διαστήματα σηκωνόταν και έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Παρουσίαζε μια θλιβερή εικόνα.
Σε μια από τις τελευταίες του αναλαμπές, ως μια πραγμάτωση θα έλεγες μιας από τις παραισθήσεις του άρρωστου γέρου που βρισκόταν στο άχρονο κρεβάτι με τους κοριούς, παραμιλούσε για φιδωτά ποτάμια στα οποία, όπως έλεγε, κάποτε είχε ταξιδέψει και τα οποία είχαν για λίγο μουσκέψει τις τρεις άκρες του εαυτού του. Στη συνέχεια μιλούσε για το πως ξεγύμνωνε τον εαυτό του σε κάθε στάση του ποταμόπλοιου και για το αν τελικά άξιζε να ταξιδέψει στο ποτάμι αυτό. «Κάποιοι επέστρεψαν», τόλμησε να του αντιγυρίσει ένα από τα φαντάσματα που άκουγε το παραλήρημα, πιθανόν επειδή βαριόταν να κάνει οτιδήποτε άλλο εκείνη την στιγμή. «Υπάρχει και μύθος για αυτό αφεντικό! Παλιός, ίσως να ονομάζει αλλιώς κάποια πράγματα, αλλά δυνατός. Δυνατός, διότι το επιμύθιο του είναι ένας προορισμός στον οποίο μπορούν να φτάσουνε πολλοί από διαφορετικές αφετηρίες. Έχει πολλά λαγούμια αυτή η σπηλιά σαν να λέμε, αλλά όσα βγάζουν στην επιφάνεια, βλέπουν τον ίδιο ήλιο!.»
Ο φοιτητής σφράγισε τότε τα βλέφαρα και, ανοίγοντας τα χέρια του σαν να ‘ταν πάνω σε σταυρό, ξάπλωσε σε μια επιφάνεια νερού που υπήρχε μόνο στο μυαλό του. Άφησε το μούδιασμα των αισθήσεών του να τον μεταφέρει σε άλλους κόσμους και λίγο πριν φύγει για τα καλά είπε: «δεν ξέρω αν το ταξίδι αυτό είναι ίδιο για όλους. Ίσως για κάποιον να είναι ένα μακρύ ταξίδι σε ένα άκακο ρυάκι, ενώ για άλλον να είναι το συντομότερο ταξίδι στο πιο βαθύ νερό. Αυτό που ξέρω είναι ότι όσοι επέστρεψαν το δείχνουν στο πρόσωπό τους. Είναι ολόκληροι μια ηρεμία». Το σώμα του το βρήκαν την επόμενη μέρα κάτι γριές που γυρνούσαν απ’ τον Όρθρο.
Πολλά χρόνια μετά, ένας παλαίμαχος πρωταθλητής του ΜΜΑ, ο οποίος έδινε συνέντευξη σε έναν τοπικό σταθμό για το υπόβαθρο του αθλητικού του mindset, έγινε άθελά του απόστολος του φοιτητή: «πριν από κάθε σημαντικό αγώνα», έλεγε, «μ’ αρέσει να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητό μου και να βλέπω τον κόσμο να ζει την καθημερινότητά του. Κοιτάω τα παιδιά που αράζουν στις πλατείες και την πίνουν, τους ανθρώπους που πάνε στις δουλειές τους και άλλους που τρέχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Τους κοιτάζω και σκέφτομαι: αυτή η γριά τώρα που κάνει τα ψώνια της, δεν δίνει δεκάρα αν θα κερδίσω ή αν θα χάσω την ημέρα του αγώνα. Πιθανόν δεν θα ακούσει καν ότι κάποιοι θα παλέψουν για τον τίτλο του πρωταθλητή. Δεν νοιάζεται. Κανείς δεν νοιάζεται. Η επίπτωση που έχω στο σύμπαν είναι τόσο, μα τόσο μικρή. Ο μοναδικός που πιέζει τον εαυτό μου να κερδίσει είμαι εγώ. Κανείς δεν νοιάζεται.»
«Κανείς δεν νοιάζεται, αλλά εσύ νοιάζεσαι. Και ίσως αυτό από μόνο του να έχει αξία», δήλωσε ένας άκυρος τύπος σε κάποια άλλη, άκυρη φάση, προσπαθώντας να δώσει έναν αισιόδοξο τόνο στην κατακλείδα μιας ανούσιας συζήτησης που είχε με μια τύπισσα που ήθελε να πηδήξει. Σήμερα είναι και αυτός επίσης νεκρός.
