‘ Ό,τι αρχίζει θα τελειώσει. Ό,τι δεν αρχίσει δε θα τελειώσει και ποτέ. Έρωτας δεν είναι
μόνο ό,τι εκπληρώθηκε – είναι και ό,τι πόθησες. Ίσως γι’ αυτό μας τρώνε για πάντα οι
ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν πεθαίνουν γιατί δεν κατάφεραν να γεννηθούν.’
Κ. Π. Καβάφης
Χαζεύοντας στο instagram, πέρασε από μπροστά μου αυτό το απόσπασμα. Στάθηκα αρκετή ώρα διαβάζοντάς το ξανά και ξανά, σκεπτόμενη για το πόσο ισχύει. Τα είχε πει όλα ο Καβάφης, αλλά.…Και να που βρισκόμαστε στο 2020 για να μας τρώνε τα απωθημένα και να γράφω γι’ αυτά.
Και δεν είναι απλά απωθημένα….Είναι επτασφράγιστα μυστικά που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε λες και θα μιλούσαμε για κάποιο μεγάλο έγκλημα. Το μεγαλύτερο όμως έγκλημα το έχουμε ήδη διαπράξει, είναι αυτό που κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, δεν μιλάμε! Δεν εκφραζόμαστε, δεν διεκδικούμε αυτό που θέλουμε. Φοβόμαστε να ρίξουμε τα μούτρα μας μην ικανοποιήσουμε το ‘εγώ’ κάποιου άλλου. Ο έρωτας όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν βλέπει εγωισμούς, δεν βλέπει αποστάσεις, δεν βλέπει τίποτα πάει ευθεία ικανός να συγκρουστεί μετωπικά πάνω σε έναν τοίχο και να διαλύσει σε χιλιάδες κομμάτια.
Όμως όχι, ποιος είναι αυτός που θα κάνει αυτό που θέλει; Εμείς με όλη μας τη δύναμη θα παγώσουμε αυτό το συναίσθημα, θα το αποποιηθούμε, θα συγκρατηθούμε και θα βάλουμε μπροστά τη λογική για να κρατήσει την καρδιά, διότι υπάρχει πάντα η περίπτωση το αποτέλεσμα να μην είναι το επιθυμητό.
Ααχ! Τί γίνεται όμως στην περίπτωση που δύο άνθρωποι νιώθουν κοινά πράγματα ο ένας για τον άλλον και λειτουργούν κατά τον ίδιο εγωιστικό τρόπο; Εγώ θα σας πω! Η απάντηση είναι ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί πολύ απλά είναι εξαρχής καθορισμένο οι δρόμοι τους να μην συναντηθούν, όσες στροφές κι αν περάσουν, όσες ευθείες κι αν έρθουν….
Και ένα ‘Αν’ θα υποβόσκει πίσω από τις σκέψεις:
-Αν είχα πράξει έτσι;
-Αν είχα μιλήσει για όσα ένιωθα;
-Αν είχα ρωτήσει να μάθω το γιατί;
‘ΑΝ’: υποθετικός σύνδεσμος, που εισάγει υποθετικές προτάσεις που δε θα μάθουμε ποτέ τί δηλώνουν, γιατί ποτέ δε ρωτήσαμε, γιατί δεν μιλήσαμε και γιατί δεν εκφράσαμε αυτά που νιώθαμε! Ίσως βέβαια, αν από την απέναντι όχθη λαμβάναμε ένα σήμα καπνού, ένα στοιχείο, κάτι τελοσπάντων, να λέγαμε όσα θέλαμε έχοντας την ασφάλεια πως η πρόσκρουση με τον τοίχο δε θα αποβεί μοιραία και οι βιομηχανίες που παρασκευάζουν χαρτομάντηλα πλουσιότερες, να κάναμε αυτό το πολυπόθητο βήμα και να ανακουφιζόταν το μέσα μας.
Τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα μέσα facebook, instagram κι αν υπάρξουν, ο άνθρωπος θα φοβάται όλα όσα είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις και τη λογική του να ελέγξει, θα φοβάται μην πονέσει η ψυχή του, μην ραγίσει και πάλι η καρδιά του και θα την προστατεύει πνίγοντας βαθιά μέσα του όσα θα ήθελε να φωνάξει, γεμίζοντας απωθημένα τη ζωή του. Και οι κύκλοι δεν κλείνουν και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες μένουν κάπου στο βάθος που συχνά πυκνά τους επαναφέρουμε στο φως, γιατί αυτή είναι η μοίρα τους….Δυστυχώς, ‘Απωθημένο φυγεῖν ἀδύνατον’.
