Ο ήλιος έλουζε το νησί σαν χειμωνιάτικο πέπλο και στη θάλασσα καθρεπτίζονταν οι ακτίνες του και παιχνίδιζαν με το νερό. Έκανε πολλή ζέστη και δε φυσούσε καθόλου. Ο Μιχάλης κοίταξε από το μπαλκόνι του τη θέα. Μπροστά του ήταν ένας μεγάλος γκρεμός και κάτω φαινόταν η παραλία. Αρκετοί κολυμβητές ήταν μέσα στη θάλασσα και έπαιζαν ή κολυμπούσαν. Άλλοι έκαναν ηλιοθεραπεία καθισμένοι στις ξαπλώστρες, απολαμβάνοντας ένα ποτό ή διαβάζοντας ένα βιβλίο. Μερικά παιδιά έφτιαχναν κάστρα στην άμμο.
Στη θάλασσα επικρατούσε ηρεμία. Ένα κρις κραφτ πέρασε με μεγάλη ταχύτητα και σήκωσε κύματα τριγύρω του. Στα βαθιά ήταν αγκυροβολημένα τρία μεγάλα πλοία, τα οποία έδειχναν τουριστικά. Αρκετοί άνθρωποι μέσα από αυτά είχαν βουτήξει στη θάλασσα και κολυμπούσαν. Άλλοι απολάμβαναν τον ήλιο και τη θάλασσα μέσα στο πλοίο, συζητώντας, διαβάζοντας ή πίνοντας ένα κοκτέιλ.
«Πάμε για μπάνιο;» άκουσε την μικρή του κόρη να ρωτάει.
«Ναι, χαρά μου. Το αντηλιακό σου να μην ξεχάσεις να πάρεις».
«Εντάξει, μπαμπά!», είπε και πηγαίνοντας στο βάθος ακούστηκε να φωνάζει χαρούμενα: «Θα πάμε για μπάνιο, θα πάμε για μπάνιο!».
Ο Μιχάλης χαμογέλασε. Έβαλε το μαγιό του και ετοίμασε την τσάντα του μπάνιου μαζί με τη σύζυγό του, Μαρίνα.
«Πήρες όσα χρειαζόμαστε; Τα μπρατσάκια της μικρής μην ξεχάσεις», του θύμισε εκείνη και ανταποκρίθηκε με ένα νεύμα.
«Καλά που μου τα θύμισες, είχα αλλού το μυαλό μου», της απάντησε εκείνος και γέμισε τις τσάντες.
Στη συνέχεια τις πήγε στο αυτοκίνητο και τις έβαλε στο πορτ μπαγκάζ. Επέστρεψε για να κλειδώσει το σπίτι.
Οδήγησε στους στενούς κυκλαδίτικους δρόμους μέχρι να φτάσουν στην παραλία. Η μικρή ήταν όλο χαρές στη διαδρομή και μάταια η μητέρα της προσπαθούσε να την ηρεμήσει.
«θα κάνουμε και βουτιές;» είπε όλο προσμονή.
«Θα κάνουμε, αν είσαι καλό κορίτσι». της απάντησε η Μαρίνα.
«Θα κολυμπήσω και με το στρώμα;», ρώτησε ξανά η Μαίρη.
«Ναι, θα κολυμπήσεις και με το στρώμα». της απάντησε η μητέρα της.
«Γιούπιιι!». Η Μαίρη δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό της. Και γιατί άλλωστε να το κάνει; Σε λίγους μήνες έκλεινε τα 5 και δεν είχε καμία από τις υποχρεώσεις και τα βάσανα των ενηλίκων.
Μόλις πάρκαραν, η μικρή πήγε να βγει αμέσως από το αυτοκίνητο. Ωστόσο, ο Μιχάλης, γνωρίζοντας την παρορμητική συμπεριφορά της, είχε κλειδώσει τις ασφάλειες του αυτοκινήτου. Η Μαίρη πήγε να διαμαρτυρηθεί, ωστόσο η μητέρα της την έκοψε.
«Περίμενε να πάμε όλοι μαζί στην παραλία, να μη χαθούμε».
Πράγματι, τώρα που έφτασαν στην πλαζ, διαπίστωσαν ότι ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, στριμωγμένος σαν τις σαρδέλες. Προς στιγμή σκέφτηκε ο Μιχάλης να πήγαιναν σε κάποια άλλη παραλία, ωστόσο όταν κοίταξε το ρολόι του, διαπίστωσε ότι δεν είχαν αρκετό χρόνο. Επιπλέον, ήταν Κυριακή, γεγονός που από μόνο του δικαιολογούσε την παρουσία του κόσμου.
Πρώτος βγήκε ο Μιχάλης και πήρε τα πράγματα από το πορτ μπαγκάζ. Στη συνέχεια βγήκαν οι γυναίκες της ζωής του. Η Μαρίνα κρατούσε σφιχτά τη Μαίρη από το χέρι.
Διέσχισαν κάθετα την παραλία και έφτασαν σε ένα σχετικά απομονωμένο μέρος όπου είχε πάντα σκιά, χάρη σε έναν μεγάλο πλάτανο. Η μικρή αμέσως πήγε στο δέντρο και το αγκάλιασε. Κανείς δεν της έδωσε σημασία, αλλά ένιωσε πολύ όμορφα μετά από αυτή την κίνηση.
Ο Μιχάλης ακούμπησε στην ψάθα τα πράγματα και φούσκωσε το στρώμα και τα μπρατσάκια. Στη συνέχεια τα έδωσε στη Μαρίνα, η οποία τα φόρεσε στη Μαίρη.
«Πάμε για μπάνιο!», αναφώνησε εκείνη με μεγάλη χαρά.
«Πηγαίνετε κι έρχομαι», είπε ο Μιχάλης, ο οποίος διάβαζε τώρα την εφημερίδα του.
«Χρειαζόμαστε βοήθεια με το στρώμα», ανέφερε η Μαρίνα.
Αν και προσωρινά φάνηκε να δυσανασχετεί, τελικά ο Μιχάλης τις ακολούθησε.
Μπήκαν όλοι μέσα στη θάλασσα και η Μαίρη πήγε αμέσως στο στρώμα. Της άρεσε πολύ να παριστάνει τη Βουγιουκλάκη.
«Είναι το στρώμα μου μονό» έλεγε και ξανάλεγε δυνατά, με συνέπεια να την ακούει η μισή παραλία. Ωστόσο οι περισσότεροι χαμογελούσαν, γιατί η μικρή διέθετε σκέρτσο και νάζι που θύμιζε τη σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
