Πολλές φορές αναρωτιέσαι “Αξίζει να πληγωνόμαστε και να στεναχωριόμαστε από κάποιον που δεν νοιάζεται ουσιαστικά για εμάς; Που μας κορόιδεψε λέγοντας λόγια που δεν εννοούσε; Που ενώ φαινόταν τόσο πειστικός σε αυτά που έλεγε, τελικά ήθελε μόνο να μας κάνει να πονέσουμε και να τον εμπιστευθούμε με όλη μας την ψυχή και τελικά μας πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο;”
Ναι πολλές φορές έχουμε έρθει σε τέτοιες καταστάσεις που αισθανόμαστε ότι επενδύσαμε σε κάποιον ολοκληρωτικά αφιερώνοντας την ζωή μας χωρίς να το σκεφτούμε λογικά.
Γιατί στον έρωτα δεν χωρά η λογική, δε μπορεί να υπάρξει σύνδεση με την λογική καθώς το ένα κομμάτι εξουδετερώνει το άλλο. Το εξουδετερώνει τόσο καλά, ώστε μετά από κάθε προδοσία σκεφτόμαστε πόσο ανούσια φερθήκαμε και πως δεν άξιζε ούτε ένα από το δάκρυ μας. Γιατί ας μην κρυβόμαστε κλάψαμε για έναν χωρισμό και κλάψαμε πολύ. Αμισφισβητήσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό λέγοντας “Δ μπορώ να αντέξω όλο αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο που γίνεται”. Αισθανόμαστε αδύναμοι, ότι όλα γύρω μας γίνονται χωρίς να φταίμε σε τίποτα.
Ξαφνικά χάνουμε ένα κομμάτι της ζωής μας που ουσιαστικά ήταν μέσα μας, καθώς είχε κατορθώσει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι μας, που ουσιαστικά το είχαμε αγαπήσει και το είχαμε πιστέψει τόσο πολύ έτσι ώστε να προσπαθούμε καθημερινά να μην τον πληγώνουμε. Και τελικά μας πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Δε μπήκε καν στον κόπο να μας εξηγήσει τι πήγε στραβά.Έφυγε χωρίς καν να νοιαστεί τι άφησε πίσω του.
Ξαφνικά σβήστηκαν με μια κίνηση όσα λόγια είχε πει και όσα είχε κάνει για εμάς. Για να αποδείξει την αγάπη που υποτίθεται ότι έκανε.Ίσως για να αποδείξει και στον ίδιο του τον εαυτό ότι μας αγαπούσε. Όμως μάταια, ο εαυτός του νίκησε. Εκείνη η πλευρά που νοιάζεται μόνο για να περνάει καλά ξεχνώντας τον άνθρωπο της ζωής του βγήκε στην επιφάνεια και ξεχάστηκαν όλα τα λόγια αγάπης, τα ατέλειωτα βράδια που περνούσατε μαζί μιλώντας και σχεδιάζοντας για το μέλλον. Όλα φαίνονται σαν μια ουτοπία. Σαν ένα όνειρο τόσο αληθινό που τελικά δεν κράτησε
Τελικά αξίζει να δενόμαστε συναισθηματικά τόσο πολύ με έναν άνθρωπό όσο πειστικός και αν είναι; Αξίζει να στεναχωριόμαστε για κάποιον που δεν νοιάζεται για εμάς. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει, γιατί όλοι μέσα μας, κατά βάθος, ίσως καρτερούμε κάποιον που θα μας κάνει να χάσουμε τον εαυτό μας, να χάσουμε όλο μας το είναι και την λογική μας χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτα παρά μόνο εκείνον. Να ανυπομονούμε πότε θα του μιλήσουμε να μετράμε τα λεπτά της ώρας. Να ανήκουμε ολοκληρωτικά σε αυτό.
Όμως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα από την πάλη των συναισθημάτων μας ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε τον εαυτό μας, γιατί μόνο έτσι θα πάμε μπροστά.
