Αγόρια αξύριστα, βίαια και χωρίς συναίσθημα. Το έχουν χάσει στον χώρο που εργάζονται, σε ένα περιβάλλον που μυρίζει φορμόλη και θάνατο. Γιατί ζουν μέσα στον θάνατο. Ίσως και να έχουν ήδη πεθάνει και να μην το γνωρίζουν. Και ανάμεσά τους κείτεται νεκρή μια γυναίκα. Είναι η αιτία και ο λόγος που υπάρχουν. Που όμως είναι πιο ζωντανή από αυτούς. Γιατί την έχουν ήδη σκοτώσει όταν ήταν εν ζωή, με την ψυχολογική, σωματική και πνευματική βία που άσκησαν πάνω της. Και ενώ το νεκρό σώμα περιμένει τη μεταθανάτια περιποίησή του, τα αγόρια αυτά είναι τόσο ανίκανα να το κλάψουν. Γιατί δεν ήταν άλλη μια ανθρώπινη ύπαρξη για εκείνα. Αλλά μια γυναίκα που η ομορφιά της την έκανε πρόστυχη, η διαφορετική της πατρίδα την έκανε εκμεταλλεύσιμη, η δουλειά της την έκανε εύκολη λεία για οποιοδήποτε αξύριστο πηγούνι βρισκόταν στον δρόμο της. Έρμαιο των σκληρών ενστίκτων και της βίας σε όλες της τις μορφές.
Αρσενικά που πίνοντας νομίζουν ότι διασκεδάζουν, που το ποτό είναι προέκταση του εαυτού τους, που μόνο μέσα από αυτό εκφράζονται συναισθηματικά, γιατί δε γνωρίζουν άλλον τρόπο να το κάνουν. Και όσο πίνουν, τόσο οι αλήθειες εξωτερικεύονται. Μαζεύονται γύρω από τον λαιμό τους έτοιμες να τους πνίξουν. Και φτάνουν στον δικό του πάτο ο καθένας.
Ποιος όμως είναι ο πραγματικά αρσενικός; Ποιο αξύριστο πηγούνι είναι ο γνήσιος άντρας; Εκείνος που θα σεβαστεί τη γυναίκα, θα τη νιώσει, θα τη συμπονέσει και θα την αγαπήσει αληθινά σε μια αγάπη που δεν έχει καμία σχέση με τη σαρκική. Και θα τους ξεμπροστιάσει. Θα τους φέρει αντιμέτωπους με τα δικά τους λάθη και ευθύνες. Γιατί οι πραγματικοί άντρες είναι αυτοί που έχουν συνέπεια και συνέχεια, σε αυτά που λένε και αυτά που πράττουν.
Και γύρω από αυτόν τον ιστό, μια οικονομική αθλιότητα, μια αθέατη μορφή εξουσίας με τη σχέση εργοδότη εργαζόμενου. Και ενώ η νύχτα περνά και ξημερώνει τίποτα δε θα έχει μείνει όρθιο και στη θέση του.
Έμεινα άφωνη σε αυτήν τη σκληρή αρσενική παράσταση που η έλλειψη της γυναίκας έκανε την παρουσία της πιο έντονη από ποτέ. Γιατί ήταν εκεί σε κάθε λέξη ή πράξη ακόμα και αν ήταν νεκρή. Που τα αγόρια που ερμήνευαν τους ρόλους ήταν εξαιρετικά, που η γλώσσα του Γιάννη Τσίρου έκοβε σαν λεπίδι έτοιμο να σε ξεσκίσει. Δεν άφηνε τίποτα που να μην αγγίξει. Όπως έκανε και στον Άγριο Σπόρο. Μια αλήθεια υπαρκτή και όχι φανταστική, μια πραγματικότητα που υπάρχει εκεί έξω στο κοινωνικό γίγνεσθαι και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει όταν η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο. Ένα έργο επίκαιρο όσο ποτέ σε μια χώρα που αλλάζει συνεχώς. Που η κρίση της δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά κυρίως ηθική.
Μια παράσταση που ανεπιφύλακτα προτείνω για όλους. Ευκαιρία τα αγόρια να συνοδέψουν τα κορίτσια τους σε μια έξοδο διαφορετική από τις άλλες. Ένα θέαμα που σου αφήνει μέσα από τη σκληρότητα, μια πληρότητα για την ερμηνεία και την αλήθεια του. Άλλη μια εξαιρετική παράσταση στο Από Μηχανής Θέατρο που δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε.
