Παραμονή δεκαπενταύγουστου. Ήδη μετρούσαμε κάμποσες ατελείωτες ώρες χωρισμού. Τα μηνύματα έδιναν και έπαιρναν με τον ήχο του messenger να είναι ανυπόφορος και με κάθε νέο μήνυμα να γεμίζω με άγχος κι εκείνος ο κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι όλο και στένευε. Νεύρα, κλάματα και τελικά… αποδοχή.
Ναι. Έρχεται η στιγμή που γίνεται εκείνο το ακαριαίο μπαμ, σαν αυτό που με απορύθμισε όταν τον σε πρωτοείδα που σε κάνει να καταλάβεις πως με αυτόν τον άνθρωπο από δω και πέρα θα είστε δυο άγνωστοι.
Κανονίζουμε τελευταία συνάντηση. Θες γιατί θέλουμε να το παίξουμε πολιτισμένοι, άνετοι, αδιάφοροι, ψύχραιμοι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Λες κι ο πόνος δεν είναι ήδη αρκετός, από μαζοχισμό αποζητάμε κι άλλο.
Σε περίμενα. Παρκάκι, παγκάκι, ερημικά, σίγουρα μέρος για ραντεβουδάκια εφήβων και πρώτα φιλιά. Όχι μέρος ξεκαθαρίσματος κι αντίο. Ακούγοντας τη φωνή σου, η καρδιά μου χτύπησε ακόμα πιο δυνατά. – «Να καθίσουμε κάπου πιο κει.» Είπες.
Άνετη κι αγέρωχη προσπαθώ να μην δείξω πως χαίρομαι που σε βλέπω, που ακόμα προσέχω πόσο όμορφος είσαι και το πόσο ωραία μυρίζεις σήμερα. Η συζήτηση ξεκινά. Οι εναλλαγές έντασης κι ηρεμίας κάνουν την ώρα να περνάει γρήγορα. Λέμε και ξαναλέμε πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά. Δεν αλλάζει κάτι. Δεν γίνεται να αλλάξει κάτι. Μου τη δίνει η ψυχραιμία σου κι η αδιαφορία σου. Ίσως όντως να μην νιώθεις όσα ένιωσα εγώ. Ίσως να αποδέχτηκες πως δεν θα ειδωθούμε ξανά πολύ πιο εύκολα από εμένα. Θέλω να σε βρίσω, να φωνάξω, να κλάψω ακόμη και να παρακαλέσω. Όμως δεν το κάνω. Τι θα καταφέρω. Τίποτα απολύτως.
Η ώρα έχει περάσει. Ήδη σκοτείνιασε και κάπως έτσι ήρθε η στιγμή του αναπόφευκτου αντίο. Πόσο να τρενάρω τη κουβέντα; Πόσο ακόμα να σε κρατήσω κοντά μου με τη πρόφαση πως τάχα έχω να πω κι άλλα. Το παγκάκι αδειάζει. Δυο φιγούρες με την αναγκαία απόσταση η μία από την άλλη περπατούν προς το δρόμο. Αυτή την απόσταση την απαραίτητη που θέλοντας και μη κρατούν οι χωρισμένοι.
«Γεια», μου λες κι εγώ επιταχύνω το βήμα και συνεχίζω χωρίς να κοιτάξω πίσω. Ήλπιζα να ακούσω γρήγορα βήματα πίσω μου και να με τραβούσες κοντά σου για ένα τελευταίο φιλί, ή μια αγκαλιά. Τίποτα όμως από αυτά δεν έγινε. Ήδη είχα απομακρυνθεί πολύ με το γοργό μου βήμα κι εσύ ήδη είχες μπει στο αυτοκίνητο κι είχες ξεκινήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Και να γύριζα να δω τι θα είχε αλλάξει; Ακόμα και να έτρεχα στην αγκαλιά σου, ποιος μου λέει πως δεν θα με έσπρωχνες με ένα απόλυτο, «τελειώσαμε». Και να γύριζες να δεις τι θα γινόταν; Το πολύ πολύ να με έβλεπες να κλαίω. Να με λυπόσουν ή να με σιχαινόσουν που δεν κράτησα στάση λογική και ψύχραιμη απέναντι στο χωρισμό.
Αντίο λοιπόν. Όχι από αυτά που σε γεμίζουν αναμνήσεις και εικόνες αποχαιρετισμού, που αγκαλιάζεστε, κλαίτε και πονάτε. Που λες, «να προσέχεις», «θα σε σκέφτομαι», «θα μου λείψεις». Από τα άλλα αντίο, τα παγωμένα, τα οριστικά. Αυτά που μόνο ο ένας θα συνεχίσει να πονάει, μέχρι να το αποδεχτεί κι αυτός. Γιατί η μνήμη θα αδειάσει όταν έρθει η ώρα. Γιατί ο χρόνος θα κάνει τη δουλειά του όπως κάνει πάντα. Αυτά τα αντίο, που πονάνε πιο πολύ από τα άλλα.
Αντίο.
