[punica-dropcap]Η[/punica-dropcap] ώρα πλησίαζε μία τη νύχτα. Ήταν αδύνατον να κοιμηθεί με τέτοια ζέστη. Πεινούσε. Άραγε είχε φάει καθόλου μες την ημέρα; Έφτιαξε ένα σάντουιτς με τόνο και ήπιε ένα ποτήρι με ανάμικτο χυμό πορτοκάλι. Ένιωσε κάπως καλύτερα. Γύρισε στο κρεβάτι και άναψε τον ανεμιστήρα στο φουλ. Δίπλα της στο κομοδίνο ήταν ένα απλό τετράδιο. Το κοίταξε σαν να το έβλεπε για πρώτη φορά. Ύστερα το άνοιξε:
Τρίτη 31 Ιουλίου 17.00 μ.μ.
Έχω αγανακτήσει. Η κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο είναι αφόρητη. Δεν ήθελα να πάρω τη θέση κάποιων άλλων ασθενών, αλλά βρίσκομαι εδώ από τις δέκα το πρωί. Ο παθολόγος με έστειλε στον οφθαλμίατρο (λογικό, αφού κάτι μαύρα στίγματα έχουν εμφανιστεί και στα δύο μου μάτια. Όμως βλέπω καλά!). Ο οφθαλμίατρος με βρήκε απολύτως εντάξει και με παρέπεμψε στο νευρολόγο. Ο νευρολόγος στον ψυχίατρο. Πριν από όλα αυτά με έστειλαν για αιματολογικές εξετάσεις και ο νευρολόγος για μαγνητική. Τι μου συμβαίνει; Έγραψα όλα αυτά με πολύ κόπο για να μην τα ξεχάσω. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να αντιγράψω τις σημειώσεις που έγραφα με μεγάλη ταχύτητα στο νοσοκομείο. Έμοιαζαν ορνιθοσκαλίσματα. Στο συρτάρι δίπλα μου βρίσκεται ένας παχύς φάκελος, εκεί είναι όλες μου οι εξετάσεις. Όλα ξεκίνησαν πριν μια εβδομάδα (πρέπει να κοιτάξω το τετράδιο από την αρχή).
Άρχισε να γυρίζει νευρικά τις σελίδες, φοβούμενη τι θα αντικρίσει. Όταν έφτασε στην πρώτη σελίδα, είδε την ημερομηνία: «Δευτέρα 23 Ιουλίου – Άδεια από τη δουλειά». Η υπόλοιπη σελίδα ήταν τελείως κενή. Στην επόμενη σελίδα έγραφε: «Τριτη 24 Ιουλίου». Πάνω της ήταν καρφιτσωμένα εισιτήρια λεωφορείου και εισιτήρια πλοίου. Από κάτω σημείωση «Τριήμερη κρουαζιέρα στα γύρω νησιά».
Γύρισε κι άλλη μια σελίδα:
26 Ιουλίου αργά τη νύχτα.
Η επιστροφή στο λιμάνι του Πειραιά ήταν μαγευτική. Ένας σκοτεινός ουρανός χωρίς αστέρια και μια αγριεμένη θάλασσα που για κάποιο λόγο μου θύμιζε ζωγραφικό πίνακα. Ήμουν μόνη στο κατάστρωμα και φύσαγε αέρας, αλλά δεν μπήκα καν στον κόπο να φορέσω ζακέτα. Η θάλασσα είχε τραβήξει όλη την προσοχή μου και η θλίψη μου ήταν απέραντη, αφού μια τέτοιου είδους μικρή απόδραση δεν ήταν αρκετή για να χορτάσουν οι αισθήσεις μου μυρωδιές και χρώματα. Κάτι τράβηξε την προσοχή μου σαν αστραπή. Αλλά δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Κοιτούσα εντυπωσιασμένη κάτι που μου φάνηκε σαν λεπτή άσπρη γραμμή. Αυτή που αφήνουν τα αεροπλάνα διασχίζοντας τους αιθέρες. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ακολούθησε μια εκτυφλωτική λάμψη που με έκανε να χάσω προσωρινά την όρασή μου. Ευτυχώς πρόλαβα και κάθισα στην καρέκλα για λίγο να ηρεμήσω. Για λίγη ώρα άκουγα μόνο τους παλμούς της καρδιάς μου. Είχα πανικοβληθεί…
Στο κατάστρωμα εκείνη την ώρα δεν ήταν κανείς. Πέρασε περίπου ένα λεπτό (εμένα πάντως μου φάνηκε περισσότερο), όταν άρχισα πάλι να βλέπω.
Η διήγηση σταμάτησε εκεί και μετά μια παραπομπή που έλεγε «βλέπε νοσοκομείο στις 31». Με βαριά καρδιά γύρισε πάλι τα φύλλα του τετραδίου. Ξαναδιάβασε όλα όσα είχε και πριν διαβάσει και προχώρησε παρακάτω. «ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ!!!!», έγραφε με μεγάλα γράμματα.
Από κάτω είδε ένα σημείωμα από ένα μπλοκ – αυτό που γράφουν οι γιατροί και έχει πάνω τυπωμένα τα στοιχεία τους.
Γ. Χ. Κλινική παθολόγος
Την 31η Ιουλίου, ώρα 5 το απόγευμα, στην αίθουσα αναμονής, άκουσα μια γυναίκα να ουρλιάζει. Εκείνη την ώρα έγραφα το συνταγολόγιο σε μια άλλη ασθενή, ωστόσο πετάχτηκα αμέσως έξω να δω τι συμβαίνει. Είδα μια γυναίκα, όχι πάνω από σαράντα, να φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση. Προσπάθησα να την ηρεμήσω και ζήτησα ευγενικά το χαρτάκι με το νούμερο προτεραιότητας που είχε πάρει από τη γραμματεία. Έγραφε 22 και εγώ τελείωνα με τον ασθενή νούμερο 16. Της εξήγησα ότι εδώ είναι νοσοκομείο και δεν μπορεί ο καθένας να φωνάζει και υπάρχουν και έκτακτες περιπτώσεις από ατυχήματα που πρέπει να εξυπηρετηθούν αμέσως. Γούρλωσε τα μάτια και ανοιγόκλεισε για λίγο το στόμα χωρίς να μιλάει, σαν να έκανε αθόρυβη πρόβα στα λόγια της. Γύρισα την πλάτη να φύγω λέγοντάς της να περιμένει λίγο ακόμα τη σειρά της, αλλά η απάντησή της με άφησε άφωνη. «Δεν θυμάμαι γιατί ήρθα. Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ. Σας παρακαλώ.»
(Συνεχίζεται…)
