To χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.
Άδειασα. Άδειασα από σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα, όλα αυτά που χαρακτηρίζουν το μέσο άνθρωπο. Περιφέρομαι σαν ένα φάντασμα που δεν μπορεί να αποκοπεί από τα δεσμά του επίγειου κόσμου. Γιατί απλά δεν υπάρχω. Ζω αλλά δεν υπάρχω. Δεν έχω πια να δώσω και δεν ζητάω να πάρω. Ας μείνω στην ανωνυμία του πλήθους. Μην ασχολείστε, μη με πυροβολείτε με ερωτήσεις που δεν μπορώ να απαντήσω. Έχω ντυθεί με τον μανδύα της θλίψης και μέσα στο σώμα μου κυλάει η αδιαφορία σαν δηλητήριο που τόσα χρόνια με ποτίζατε σιγά σιγά.
Καμαρώστε τώρα το έργο σας!
Το γέλιο βγαίνει βεβιασμένο και ψεύτικο, οι σαπουνόφουσκες του ονείρου, που μου κρατούσαν συντροφιά έσκασαν, η μία πίσω από την άλλη. Το βλέμμα μου είναι πιο συχνά χαμηλωμένο στο βρώμικο πεζοδρόμιο γιατί ντρέπομαι πλέον να κοιτάζω τον καθάριο ουρανό. Τα βήματά μου σέρνονται στα υγρά μονοπάτια που ποτίστηκαν από ατέλειωτα μερόνυχτα δακρύων. Εμπρός θαυμάστε το έργο σας. Χειροκροτήστε! Είναι ωραία η αίσθηση της νίκης, έστω και προσωρινή.
Μην μου πείτε, δεν το ξέρατε; Ο θρίαμβος δεν κρατάει πολύ. Είναι τόσο κίβδηλος όσο και εσείς. Εγώ τουλάχιστον είχα καλές προθέσεις. Να σας βοηθήσω πήγαινα μα παρεξηγήσατε το ενδιαφέρον και την καλοσύνη μου, παρερμηνεύσατε και οδηγηθήκατε προς την έπαρση. Αγκαλιάστε λοιπόν την έπαρσή σας σαν γλυκιά ερωμένη, ώσπου να βγάλει τα νύχια της και να σας ξεσκίσει.
Ο δρόμος προς την κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις. Προθέσεις που παρερμηνεύτηκαν και χάθηκαν μέσα στον εγωκεντρικό πυρήνα σας. Και είναι πλέον πολύ αργά για συγγνώμες. Και χίλιες συγγνώμες να έβγαιναν από τα αλαζονικά χείλη σας, δεν θα τις δεχόμουν. Γιατί, η συγγνώμη δεν διαγράφει τα πάντα σε μια στιγμή. Είναι αργά πλέον. Τώρα μπήκα στο δικό μου κουκούλι της ανυπαρξίας, κλειδαμπαρώθηκα από τα θέλω σας. Έκλεισα τα μάτια και τα αυτιά μου και το λαμπερό φως της σιωπής με καλωσόρισε. Έσκυψα στον πληγωμένο εαυτό μου και τον περιέθαλψα. Άκουσα τον ανεπαίσθητο χτύπο της καρδιάς μου να χτυπάει σαν μικρού πουλιού. Ένα τίποτα, κάτι απειροελάχιστο. Γελάστε τώρα, γελάστε δυνατά όσο έχετε ακόμα το χρόνο. Το κουκούλι θα ανοίξει κάποτε κι η μεταμόρφωση θα είναι μοναδική.
Καλοκαίρι θα είναι νομίζω όταν φτάσει η ώρα του θερισμού. Η σάλπιγγα της απόγνωσης θα βυθίσει τα πάντα σε ένα ασφυχτικό σκοτάδι. Η ώρα της αποκομιδής θα φτάσει και δεν θα είναι ώριμοι καρποί, θα είναι το δρεπάνι του θανάτου που θα χρωματίσει κόκκινη την πλάση, σαν ένα αιματηρό ηλιοβασίλεμα.
Εμπρός, λοιπόν, θαυμάστε το έργο σας, πριν πέσει το σκοτάδι.
