[punica-dropcap]Ή[/punica-dropcap]μουν και ένιωθα ερωτευμένη. Το ίδιο πίστευα και ο σύντροφός μου με τον οποίο μέσα σε τρεις μήνες αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και να αρραβωνιαστούμε. Εκείνος φοβόταν τις δεσμεύσεις, αλλά μου είπε πως μπορούμε να προχωρήσουμε. Λάτρευε τα βιβλία και εγώ λάτρευα να τον βλέπω να διαβάζει, να αισθάνεται και να ζει τα βιβλία που του άρεσαν και με έκανε να αγαπήσω κι εγώ τη λογοτεχνία μυστηρίου. Τον ευχαριστώ πολύ για αυτό!
Γρήγορα κατάλαβα ότι νιώθει πιεσμένος, είχε χάσει την ορμή και το πάθος που είχε. Εκ των υστέρων νομίζω και οι δύο κάναμε λάθη, εκείνος φοβόταν να μου μιλήσει για να μην με απογοητεύσει και εγώ ζούσα στο δικό μου «ροζ συννεφάκι της αγάπης». Ένα διάστημα διάβαζε ένα μόνο βιβλίο, υπογράμμιζε σημεία, το διάβαζε σαν να το μάθαινε απ’ έξω. Λεγόταν «Φυσιογνωμία, Αλλοιωμένη Αλήθεια» και είχε ένα ωραίο εξώφυλλο, σαν φωτεινό αιγυπτιακό προσωπείο. Άρχισα να το διαβάζω και μπορώ να πω μου άρεσε πολύ, αλλά κυρίως κατάλαβα τι συνέβαινε στη σχέση μας.
Κάθε βράδυ σχεδόν ποτέ δεν πέφταμε μαζί στο κρεβάτι, ενώ είχε γίνει τελείως απόμακρος για έρωτα, σαν να ένιωθα δίπλα μου έναν ξένο. Αργούσε πολύ να κοιμηθεί, σχεδόν δυο ώρες μετά από εμένα χωρίς να τον καταλάβω. Μια φορά πήρα εγώ την πρωτοβουλία και ήρθα πιο κοντά μαζί του. Δυστυχώς μόλις τον άγγιξα σηκώθηκε από το κρεβάτι, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Την επόμενη μέρα έκανε τον ανήξερο και απλώς με φίλησε ενοχικά στο μέτωπο, σαν να μην συνέβη τίποτα.
Η υπόθεση του βιβλίου έδρασε σαν καταλύτης και σιγά σιγά κατάλαβα τι γινόταν. Στο βιβλίο ο κεντρικός ήρωας είχε βρει έναν «σωσία» ώστε να τον καλύπτει και να παριστάνει τον εαυτό του, χωρίς κατ’ ανάγκην να μοιάζει μαζί του. Είχαν εργαστεί σχεδόν τέλεια οι ήρωες ώστε να ξεγελάσουν τους πάντες παρά τις φαινομενικές διαφορές τους. Άμεσα ανακάλυψα ότι αυτό που διαβάζει δεν είναι τυχαίο. Μια βραδιά έκανα πως κοιμόμουν και με μισόκλειστα μάτια είδα ένα άτομο να κατευθύνεται στο κρεβάτι μας. Του έδωσα ένα μικρό φιλί νομίζοντας ότι είναι αυτός, αλλά ήταν παγωμένα αδιάφορος. Πήγα να του μιλήσω και αυτός ξανά έφυγε από το σπίτι.
Γύρισε το πρωί πάλι ήρεμος, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Είχα καταλάβει ότι μπορεί αυτός που κοιμόταν δίπλα μου τα βράδια να μην είναι ο σύντροφός μου. Κάθε φορά που σηκωνόμουν τα βράδια να του μιλήσω, να τον δω στα μάτια, εκείνος έφευγε τρέχοντας. Δοκίμασα κάτι ακραίο, έβαλα μια φίλη μου να κοιμηθεί το βράδυ αντί για εμένα μαζί του, αλλά έχοντας αισθητή διαφορά τόσο στη φωνή όσο και στο παρουσιαστικό. Η αλήθεια είναι ότι λόγω δουλειάς πολλές φορές δεν παρατηρούσα ούτε τα πιο βασικά γύρω μου, αλλά εκείνος πάντοτε ήταν πιο παρατηρητικός. Οπότε κάτι τέτοιο θα το καταλάβαινε αμέσως. Το πρωί γύρναγα γρήγορα σπίτι και μιλάγαμε κανονικά. Επί δύο βδομάδες δεν έγινε τίποτα, ήμουν πλέον σίγουρη ότι είχαμε πλήρως αποξενωθεί και ότι οι δύο φίλοι μας παρίσταναν άλλες φυσιογνωμίες.
Εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα στο κρεβάτι μου δεν κοιμόταν ο σύντροφός μου, αλλά κάποιος φίλος του. Οι μάσκες δεν έπεσαν ποτέ, δεν μιλήσαμε ποτέ για αυτό το θέμα. Απλώς εγώ είπα στη φίλη μου να πει στον «εικονικό» σύντροφό μου να σταματήσουμε πια αυτό το παιχνίδι. Ξενοικιάσαμε το σπίτι και ενώ εμείς χωρίσαμε, οι φίλοι μας τα φτιάξανε. Μας κάλεσαν στον αρραβώνα τους το καλοκαίρι, πήγαμε και οι δύο. Δεν είπαμε τίποτα για το θέμα μόνο εκείνος τόνισε: «Προσέξτε, μην ξεχάσετε ποτέ ποιον έχετε δίπλα σας». Εγώ χαμογελαστά συμφώνησα. Ήταν φανερό πόσο πολύ είχαμε αποξενωθεί και αυτή η κακόγουστη φαρσοκωμωδία τελικά το επιβεβαίωσε.
Σαν ένα δώρο από τη φίλη μου με γλυκόπικρη αίσθηση χιούμορ, επειδή της γνώρισα έστω και περίεργα το σύντροφό της, μου προσέφερε ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα!
