Η μέρα διώχνει την νύχτα και η νύχτα διώχνει την μέρα. Το φως του ήλιου αναγκάζει τους φόβους μου να κρυφτούν. Το σκοτάδι φανερώνει τις ενοχές μου. Το φως του ήλιου καλύπτει κάθε σκοτεινή πλευρά της πόλης. Το φως του ήλιου με αναγκάζει να φορέσω ξανά ένα χαμόγελο στα χείλη. Το βράδυ όταν το φως κρύβεται πίσω από το σκοτάδι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου να βγάλω το ψεύτικο χαμόγελο και να είμαι ξανά ο εαυτός μου, ο πραγματικός μου εαυτός. Αυτός που τη μέρα κρυβόταν πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο. Το βράδυ είμαι ελεύθερη να ξεσπάσω είτε σε κλάματα είτε σε γέλια. Δεν με βλέπει κανείς, δεν με ακούει κανείς, δε με νιώθει κανείς. Το πρώτο φως του ηλίου σημαίνει πως πρέπει να σκουπίσω τα δάκρυα μου, να πάρω μία βαθιά ανάσα και να σηκωθώ.
Όσα κι αν περνούσα το βράδυ αγκαλιά με τις ενοχές και τα δάκρυα μου δεν έπρεπε να ξεχάσω τους λόγους που ήμουν αναγκασμένη να φοράω καθημερινά ένα ψεύτικο χαμόγελο. Ήταν οι προσπάθειες που έκανα για τους λάθος ανθρώπους. Εκείνες οι χαμένες προσπάθειες μου. Εκείνες για τους ανθρώπους που δεν άξιζαν τίποτα παραπάνω από ένα βλέμμα. Εκείνες για τους ανθρώπους που το μόνο πρόσωπο που έβλεπα ήταν η μάσκα τους η καλοφτιαγμένη μάσκα τους που όταν έπεφτε ένιωθα σαν πιόνι στην σκακιέρα. Τότε υπήρξαν οι στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω όλα. Να μην προσπαθήσω για κανέναν και τίποτε να είμαι αδιάφορη για όλα. Πάντα όμως υπήρχε μία διαίσθηση μέσα μου που μου έλεγε πως υπάρχει ένας λόγος ακόμα και έτσι συνέχιζα να προσπαθώ για το καλύτερο. Και έτσι έκανα. Συνέχιζα πάντα για να βρω καλύτερους ανθρώπους που να αξίζουν τις προσπάθειες μου,να αξίζουν την αγάπη μου,να αξίζουν τον έρωτα μου. Ζούσα όμως σε ένα κόσμο γεμάτο χρώμα, γέλια, φωνές, ευτυχισμένους ανθρώπους, λυπημένους ανθρώπους. Σε αυτό το κόσμο λοιπόν ζούσα, ανέπνεα, ένιωθα, αγαπούσα, ερωτευόμουν, πονούσα, πάλευα. Σε αυτό το κόσμο καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπη με προβλήματα που άλλοτε έχουν λύση και άλλοτε όχι. Σε αυτό το κόσμο τον αναζητώ καθημερινά μετά από εκείνο το βράδυ.
Όλα άλλαξαν ξαφνικά, όλα μοιάζουν αλλιώς κι για πρώτη φορά είναι. Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που δέθηκα, που ερωτεύτηκα κάποιον. Για πρώτη φορά μετά από μήνες νομίζω νιώθω κάτι όμορφο. Κάτι που μοιάζει να αξίζει. Και νιώθω πως θα προσπαθήσω για αυτό το κάτι. Ξαφνικά σκέφτομαι συνέχεια έναν άνθρωπο που από την πρώτη συνάντηση των ματιών μας έμεινε στο μυαλό μου. Ίσως να υπήρχε ήδη στην ζωή μου αλλά να μην τον είχα δει. Μέχρι την μέρα που φάνηκε στα μάτια μου. Και ήταν όμορφος, είναι όμορφος. Μπορεί εξωτερικά να μην πληρεί τις προϋποθέσεις του τέλειου άντρα αλλά έχει κάτι που πρώτη φορά με τράβηξε κοντά σε έναν άνθρωπο, κοντά σε έναν άντρα. Είχε όμορφα μάτια, γαλάζια.
Πρώτη φορά ερωτεύτηκα γαλάζια μάτια, πάντα νόμιζα ότι οι άνθρωποι με γαλάζια μάτια δεν είναι άτομα εμπιστοσύνης. Αυτός όμως είχε κάτι στο βλέμμα του που καθώς τον κοιτούσα χαμογελούσα. Όταν στάθηκε δίπλα μου ήθελα απλά του πως ότι εκτός από πολύ όμορφα μάτια φορούσε και πολύ γοητευτική κολόνια. Όσο κι αν προσπαθούσα να μην χαμογελάω όταν ήταν δίπλα μου δεν μπορούσα. Είχε κάτι που με έκανε να θέλω να χαμογελάω κοντά του, να χαμογελάω που ήταν δίπλα μου, που περπάτησε για λίγο δίπλα μου. Τα μάτια του, το βλέμμα του δεν έφευγαν από το μυαλό μου καθόλου. Δεν ήθελα άλλωστε να φύγουν. Μου άρεσε που μετά από καιρό υπήρξα τόσο κοντά με κάποιον. Όχι οποιονδήποτε κάποιον αλλά εκείνον. Που με έκανε να νιώσω ξανά. Θα προσπαθήσω για το καλύτερο και ας μην βγει. Αξίζει κάθε προσπάθεια που μπορώ να κάνω.
Είμαι ευτυχισμένη που τον γνώρισα!
