[punica-dropcap]Ή[/punica-dropcap]μουν έτοιμος να σηκώσω την πέτρα, εκσφενδονίζοντάς την με μανία πάνω σου. Πώς μπόρεσες; Ήταν μία ανυπεράσπιστη νέα ζωή. Η ύπαρξή της εξαρτιόταν από εσένα. Με ποιο δικαίωμα έκοψες το νήμα της, προτού καν καλά-καλά ξετυλιχτεί;
Ήμουν έτοιμος να σηκώσω την πέτρα. Κι όπως άπλωσα το χέρι μου να την πιάσω, το βλέμμα μου πάγωσε έντρομο πάνω στην ανοιχτή παλάμη. Δεν ήσουν μόνη εκείνο το μεσημέρι. Το χέρι σου, που άδειασε το σπλάχνο του στον ακάλυπτο, δεν ήταν μόνο. Είχε και το δικό μου χέρι από κοντά. Το χέρι, που μαζί με άλλα θα σε έδειχναν συνωμοτικά τα επόμενα χρόνια: «απαυτωνόταν δεξιά κι αριστερά το που@κι και ξέμεινε με το μπαστάρδι».
Το χέρι σου δεν ήτανε μονάχο. Είχε το χέρι του μάγκα σου: «θέλω να μπω μέσα σου χωρίς προφυλάξεις, μωρό μου». Είχε τα χέρια των δικών σου από κοντά: «τι πήγες κι έκανες μωρή, ποιος μας ξεπλένει τώρα;». Εκείνο το παιδί είχε πεθάνει εκατοντάδες φορές πριν γεννηθεί. Εκατοντάδες χέρια το έριξαν στο κενό εκείνο το μεσημέρι. Αν επιζούσε, θα το σκοτώναμε εκατοντάδες φορές στο μέλλον. Μαζί του κι εσένα.
Είσαι γυναίκα. Το παιδί θέλει δύο για να γίνει. Στα χέρια σου θα βγει ωστόσο. Εγώ μπορώ να γυρίσω στην πόλη μου και κανένας/καμία να μην πάρει χαμπάρι ότι έγινα πατέρας. Εσύ δεν μπορείς να κρυφτείς. Στην καλύτερη να κρύψεις την εγκυμοσύνη. Μετά όμως; Μετά θα είσαι το θέμα που θα κανιβαλίζουμε όταν δεν βρίσκεσαι μπροστά. Σπουδαία προαγωγή. Πριν ήσουν απλώς το σεξουαλικό αντικείμενο μιας ανεύθυνης αρρενωπότητας.
Δεν άφησες όμως τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι. Προτίμησες να γίνεις η «στυγερή παιδοκτόνος», η «γκαστρώθηκε-και-μετά-την-πλήρωσε-το-βρέφος», η «ψόφα-γιατί-άλλοι-δεν-μπορούν-κάνουν-παιδιά». Μόνο έτσι αποκτάς υπόσταση, τι δεν καταλαβαίνεις; Με συμψηφιστικά επιχειρήματα και μισογύνικη κριτική. Εσύ το σκότωσες. Αν ο άντρας «κατέβει για τσιγάρα», αφού πληροφορηθεί την εγκυμοσύνη, το κοινό περί δικαίου αίσθημα αυθόρμητα τον έχει αθωώσει. Εσύ πήρες την ευθύνη του εγκλήματος.
Η παράλειψη/αδιαφορία/φυγή δεν καθίσταται άμεσα επιλήψιμη στο θυμικό μας. Δεν θα του πούμε μπράβο που εξαφανίστηκε, μα δεν θα κάτσουμε να το συνδέσουμε αιτιωδώς με την δική σου πράξη. Η πατριαρχική μας οπτική θα εξετάσει επιφανειακά την υπόθεση, διότι αυτό εξυπηρετεί την διαιώνισή της: δεν πρόκειται για μία παρατημένη έγκυο που φοβάται να ομολογήσει την εγκυμοσύνη στην οικογένειά της, αλλά για μία «απαράδεκτη, ανεύθυνη γυναίκα», όπως έγραψε κάποιος σε σχόλιο στο facebook (ίσως το πιο ήπιο που συνάντησα).
Δεν πρόκειται για μία γυναίκα που της έχουμε επιβάλει να αισθάνεται ενοχικά για τον σωματότυπό της – κάτι που την οδηγεί στο να ενδίδει στην επιθυμία του συντρόφου για απροφύλαχτο σεξ, από φόβο «μην τον χάσει». Δεν πρόκειται για μία γυναίκα της οποίας ο περίγυρος (αντιπροσωπευτικό δείγμα, όπως είναι φυσικό, της συλλογικής μας κουλτούρας) αντιμετωπίζει την απρόοπτη εγκυμοσύνη εκτός γάμου, σαν γάτα με δεμένα βαρελότα στην ουρά. Δεν πρόκειται για μία γυναίκα σε πλήρη ψυχοβιολογική αποδιοργάνωση, λόγω της μεγάλης απώλειας αίματος αλλά και της ίδιας της διαδικασίας του τοκετού. Όχι, είναι μία αδίστακτη και ανεύθυνη γυναίκα.
Ήμουν έτοιμος να σηκώσω την πέτρα, εκσφενδονίζοντάς την με μανία πάνω σου. Και όπως σήκωσα το κεφάλι μου, αντίκρυσα το ενάρετο πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Τίναξα την πέτρα προς τη μεριά του και τον συνέτριψα. Κατακόκκινος από ντροπή. Έπειτα το βούλωσα. Και στα δικά σας.
