2017 Απρίλιος… Όταν το δείλι πέφτει, ο αχός του κόσμου έρχεται, ανεβαίνει στο κορμί μου, στο κεφάλι μου και θλίψη, πολλή θλίψη με γεμίζει. Η νοσταλγία με κατακτά και φορώντας φτερά του Ερμή πετώ και γυρνώ πίσω, στο πολύ μακρινό παρελθόν κι ο στοχασμός μου ματώνει. Κάπου στη γη ο αχός μού μαρτυράει, χαρές, θάνατο και θλίψη σ’ όλες τις διαμέτρους και παραμέτρους.
Άνθρωποι που με γέννησαν έρχονται και φεύγουν, κλάμα, γέλιο. Κάπου εκεί ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κοιτάζονται στα μάτια και υπόσχονται το μέλλον. Μια μάνα χαϊδεύει τα παιδιά της και ονειρεύεται. Ήχοι δυνατοί στα μπαρ, στο μισοσκόταδο ηλεκτρισμένοι. Ηγέτες, που υπόσχονται στους λαούς ευημερία χωρίς πραγματοποίηση, ψεύτικα λόγια, ψεύτικες ιδέες. Οι ιδέες πέθαναν. Δεν υπάρχουν πουθενά όσο κι αν ψάξεις. Σερβίρονται καλυμμένες σε χρυσόχαρτα για τους λίγους. Ένας πατέρας, κάπου στον κόσμο ασελγεί στο σώμα και την ψυχή του μικρού παιδιού του. Παιδιά ναρκωμένα ξαπλωμένα δίπλα στις ράγες των τρένων από ουσίες, παρακαλούν για το δικό τους φευγιό. Στ’ αλήθεια αυτός ο αχός του κόσμου με πονάει. Προστασία πουθενά. Ένας δημοσιογράφος βιώνει τη ζωή των αστέγων και νιώθει τον θάνατο να τον ταλανίζει. Πέθανε και δεν πρόλαβε να διασώσει αυτόν τον άγνωστο…
Αναζητώ τα χρόνια της αθωότητας, όταν κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη και κρατώντας μια βρεγμένη φέτα ψωμί με ζάχαρη, θαύμαζα τις ξανθές κοτσίδες μου με τις άσπρες κορδέλες και πίστευα στον άνθρωπο πως το αύριο θα ήταν καλύτερο…
Και ο αχός του κόσμου, πάει κι έρχεται, χτυπάει τα παραθυρόφυλλα για να μπει στα στήθια μου, στην ψυχή μου. Με συνθλίβει το άγνωστο του χθες, που τόσο γρήγορα κύλησε χωρίς το χρυσό στέμμα. Και στο αύριο που λαχταράει να με παρασύρει γιατί ο προορισμός φορτωμένος σε μαγικά καράβια σε ρωτάει αν πήρες κι έδωσες κι αν έκανες όσα έπρεπε και τότε μπορείς να φύγεις.
Ένα γαύγισμα από ένα σκυλί του δρόμου, ένα νιαούρισμα από το απέναντι μπαλκόνι, μια φωνή κι ύστερα τα στριγκλίσματα των φρένων ενός αυτοκινήτου, που σκότωσαν τον σκύλο και δεν πόνεσαν γιατί δεν ήταν άνθρωπος, θα πούνε. Εντάξει. Σε κατάλαβα, μα, εσύ δεν με κατάλαβες γιατί στενοχωρήθηκα με το θάνατο του ζώου. Γιατί πόνεσα; Δε διέφερα από σκύλο, γιατί έδωσα πολλά και πήρα λίγα κόκκαλα , που θα με άφηναν και πάλι πεινασμένη. Έχω θυμό τόσο θυμό μέσα μου, που ο αχός του κόσμου τον θεριεύει. Τρέξε, κάποιοι φίλοι που αιωρούνται σταμάτησέ τους. Ο σκύλος μου είναι πάνω από αυτούς…
