Νιώθω πως πράγματι βρίσκουμε τον εαυτό μας σπάνια τελευταία. Επίσης νομίζω ότι καταλαβαίνετε πως αρχίζω το κείμενό μου με παραπομπή στο τραγουδάκι του Νίνο για να σας τραβήξω τη προσοχή.(Όσοι δεν καταλαβαίνετε ποιο τραγουδάκι εννοώ πιθανότατα έχετε παιδιά. Αν έχετε, δώστε τους να διαβάσουν το κειμενάκι μου. Μην είστε πλεονέκτες).
Αυτό στο οποίο στη πραγματικότητα θέλω να αναφερθώ είναι η παράνοια που χαρακτηρίζει τις ζωές μας σήμερα εξαιτίας μιας εφαρμογής σε συσκευή. Κουλό ε; Eγώ το βρίσκω πολύ. Ελπίζω και συ. Αλλιώς πιθανότατα να βρεις κουλά και όσα θα διαβάσεις παρακάτω.
Φυσικά και αναφέρομαι στο πολυπόθητο Instagram, για τους φίλους Insta. Δεν ξέρω αν συχνά σας διαφεύγει, αλλά πρόκειται για εφαρμογή σε συσκευή. Στη σημαντικότερη ίσως συσκευή στη ζωή σου, φίλε συνομήλικε ή μη, το κινητό σου. Αν με ρωτάς (ρώτα με, παρακαλώ) καταλαβαίνω γιατί είναι σημαντική συσκευή. Για όλους τους ευνόητους και κατανοητούς φαντάζομαι από όλους μας λόγους. Αν δεν πιστεύεις πως είναι σημαντική, τότε σου επιτρέπω να συνεχίσεις να μένεις στην χωρίς ανέσεις σπηλιά σου, δεν θα ενοχλήσω. Φίλε του 2019 όμως, τώρα που ο Νεάτερνατλ μας εγκαταλείπει και δεν ακούει πια, θέλω να σου υπενθυμίσω λίγο πως καμιά φορά το παρακάνουμε με την πολυαγαπημένη μας συσκευούλα.
Λυπάμαι που το λέω αλλά περισσότερες φορές με θυμάμαι σαν ζουζουνάκι να μαγνητίζομαι από το φως του κινητού μου, παρά από του ήλιου. Στεναχωριέμαι που το μαρτυράω αλλά πιο πολλές φορές με θυμάμαι εντυπωσιασμένη από φιλτραρισμένη εικόνα σε μια συσκευή, παρά από το ηλιοβασίλεμα ή την Ανατολή που τόσο γράφω ότι αγαπώ και θαυμάζω στις πάντα ξενόγλωσσες λεζάντες μου. Ντρέπομαι που το ομολογώ αλλά νιώθω πως είμαι ένα ζωύφιο που το ¨τραβάει¨ λίγο φως.
Ξέρω, ακόμα, ότι πολλές φορές δεν θέλω καν να σκρολάρω στο Instagram,συμβαίνει πλέον μηχανικά με το που πιάνω στα χέρια μου το κινητό μου. Αυτή ήταν μια σκέψη που έκανα για πολλοστή φορά αφού άφησα το κινητό μου και έπειτα προσπάθησα να κοιμηθώ. Αλλά αν με ρωτάτε(ρωτήστε με τώρα, ένιωσα μόνη πριν) μάταιος κόπος για τα καλά .Γιατί είπαμε. Έτσι είναι άμα είσαι ζουζουνάκι. Το θες το φως σου.
Το ερώτημα όμως είναι: γιατί να είμαι αυτό το κωλοζωύφιο και να μην είμαι η Μαρία, ο Σωτήρης, ο Γιώργος, η ZΩΗ; Κάπου εκεί στην μεγάλη μας εξέλιξη ως ανθρωπότητα χάσαμε το νόημα. Κάπου εκεί στον μαϊμού ρεαλισμό που η τεχνολογία επιδιώκει να πλησιάσει, παραβλέψαμε τον αυθεντικό. Και είμαστε ακόμα πιο περίεργοι, ξέρετε, που δίνουμε μεγάλα ποσά για το μαϊμού ενώ μας δίνεται το αυθεντικό δωρεάν. Κανείς δεν θα το ‘θελε να συμβεί αυτό με ένα ζευγάρι παπούτσια. Όλοι θέλουμε το αυθεντικό ζευγάρι. Αλλά τι γίνεται με την ίδια μας τη ζωή; Μήπως επιμένουμε σε μια ψεύτικη και όχι στην αληθινή; Αν ναι, τότε δεν είναι αυτό παράνοια;
Σκεφτόμουν συχνά πως το Instagram συγκεκριμένα έχει μια χρηστικότητα. Θυμάμαι παλαιότερα τον εαυτό μου να λέει χαρακτηριστικά:
’’Στο insta μπορείς να ανεβάζεις φωτογραφίες και να δημιουργήσεις το άλμπουμ στιγμών σου!’’
‘’Μπορείς να επικοινωνείς δωρεάν!’’
‘’Έχει τόση μεγάλη ποικιλία φωτογραφιών…βλέπεις νέο κόσμο…διαβάζεις εμπνευσμένα κείμενα…’’
Αλλά ξέρετε που κατέληξα; Oλα τα παραπάνω είναι δικαιολογίες και μάλιστα φθηνές. Το Instagram είναι ο πανεύκολος τρόπος μας να προβάλουμε τον εαυτό μας όπως τον θέλουμε έτσι ώστε να πάρουμε την αποδοχή που θέλουμε. Και αυτό ξέρετε γιατί ισχύει; Φυσικά και ξέρετε. Επειδή υπάρχουν τα φίλτρα και επειδή δείχνουμε σε κόσμο αυτά που θέλουμε να φανούν. Στον ίδιο κόσμο απ’ τον οποίο ζητάμε την αποδοχή. Οποιαδήποτε φωτογραφία έχω ανεβάσει δεν την ανέβασα για μένα. Την ανέβασα για σένα που θα την δεις και θα σκεφτείς είτε ότι είμαι ωραία, είτε ότι έχω ωραία κοινωνική ζωή, είτε για να σου δείξω τη μουσική που ακούω και για την οποία είμαι περήφανη είτε τέλος πάντων κάτι άλλο για το οποίο είμαι περήφανη που το κάνω. Αλλιώς θα έβγαζα ωραίες φωτογραφίες, θα τις επεξεργαζόμουν και θα τις κρατούσα στο κινητάκι μου να τις κοιτάω και να χαίρομαι και θα συνέχιζα να κάνω τις συνήθειές μου για μένα. Μα όχι, θα ανέβουν όλα αυτά για να τα ‘’χαρούν’’ και άλλοι γιατί δεν μου φτάνει το να τα χαίρομαι μόνη ενώ έχω τη δυνατότητα να τα μοιραστώ. Θέλουμε τον θαυμασμό ή έστω την αποδοχή άλλων. Και το πιο περίεργο από όλα είναι πως όλα τα παραπάνω είναι γνωστά σε όλους. Καλώς ή κακώς έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Δεν είναι περίεργο ότι ζητάμε τον θαυμασμό. Το θέμα είναι ο εύκολος τρόπος με τον οποίο σήμερα τον πετυχαίνουμε.
Νομίζω πως κανείς δεν ενδιαφέρεται να σε δει να τραγουδάς μπροστά στο κινητό σου και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Γίνεσαι αστείος/αστεία ή στην καλύτερη περίεργος/περίεργη. Ούτε εντυπωσιάζεται κανείς από τον φρέντο εσπρέσσο που ανεβάζεις κάθε τόσο στην ίδια τοποθεσία στα insta stories σου. Εκτός αν με ενδιαφέρεις άμεσα. Τότε συνέχισε γιατί θέλω να ξέρω που είσαι. Αν έχει μια πραγματική χρησιμότητα το Instagram είναι αυτή. Α, επίσης καταλαβαίνω τον φανατισμό σου με το insta αν είσαι επαγγελματίας και διαφημίζεσαι.
Αλλά τέλος πάντων, συνέχισε να σκρολάρεις ανελέητα στο ινστα. Και εγώ θα το κάνω. Είναι κοινό μυστικό πως έτσι έχει πάνω κάτω η κατάσταση. Το παιχνίδι του ναρκισσισμού είναι πανεύκολο να το κερδίσεις και σε επιβραβεύει γλυκά (likes,views αντιδράσεις, μηνύματα, σχόλια), καταλαβαινόμαστε. Κάποια στιγμή η μάστιγα Instagram θα είναι άξια κοροϊδίας και ευελπιστώ να συμβεί αυτό σύντομα. Θα τα ζούμε όλα πολύ πιο έντονα και όμορφα όταν θα τα ζούμε όλα για πάρτι μας, χωρίς να μας περνάει απ’ τον νου να τα δείξουμε και σε άλλους. Γιατί στο κάτω κάτω δεν ζούμε για τους άλλους. Ζούμε για μας. Και είναι ωραία.
