[punica-dropcap]Κ[/punica-dropcap]ι όμως, θα υπάρχουν πάντα και εκείνοι που λατρεύουν τον χειμώνα. Ίσως να είναι η μειοψηφία, πάντως είναι ισχυρή και γι’ αυτή τους την επιλογή δεν ευθύνονται ο καιρός, τα φρούτα και οι ατέλειωτες παραλίες. Το καλοκαίρι ήταν ανέκαθεν χαλαρό, πολύβουο. Μπάνια με φίλους και οικογένεια από το πρωί ως και τις οχτώ το βράδυ, μακροβούτια, αλμύρα γύρω από τα χείλη και τις βλεφαρίδες, μεγάλα πιάτα με φρουτοσαλάτα. Μουσική δυνατή από το beach bar, φραπές και κρύα γλυκιά σοκολάτα. Μετά επιστροφή στο σπίτι για μπάνιο και ξέβγαλμα της αλμύρας από πάνω σου, στέγνωμα και ετοιμασία για έξω, για συνάντηση με φίλους, χαλαρό ποτό και βόλτα με πόδια ή με αμάξι ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Επιστροφή στο σπίτι, τσεκάρισμα κινητού για κανένα μισάωρο και έπειτα ύπνος χωρίς ξυπνητήρι, μέχρι να σηκωθείς από τις ακτίνες του ήλιου που θα μπουν από το παράθυρό σου, γιατί είχες ξεχάσει να κατεβάσεις το παντζούρι.
Πάντως, κάτι λείπει. Το νιώθεις, το αισθάνεσαι. Κάνεις τόσα ωραία πράγματα, βγαίνεις, απολαμβάνεις τον ήλιο, τη θάλασσα, τον παγωμένο καφέ, αλλά συνειδητοποιείς ότι δεν «ξετρελαίνεσαι», ότι παρόλο που ζεις μέσα σε έναν επίγειο παράδεισο, αδυνατείς να γευτείς τους καρπούς του. Και τότε είναι που αναρωτιέσαι: «γιατί δεν περνάς καλά; Γιατί δε γεμίζουν αυτές οι μπαταρίες με τίποτα; Γιατί, ενώ δεν κάνεις τίποτα κουραστικό, καταλήγεις να κοιμάσαι κουρασμένος;» Κι έπειτα αναρωτιέσαι αν αυτές τις διακοπές ήταν που περίμενες με μανία μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων, τότε που άρχισες το διάβασμα για την εξεταστική του χειμερινού και έλεγες στον εαυτό σου να διαβάσει, να κάνει υπομονή γιατί, αν περάσει το μάθημα, δε θα χρωστάει τον Σεπτέμβρη. Κι έπειτα έρχεται η εξεταστική του εαρινού, νιώθεις να σκας, να ψήνεσαι, και ενώ βλέπεις ποσταρίσματα φίλων στη θάλασσα, συνεχίζεις να διαβάζεις, όχι επειδή έχεις κάποιο κίνητρο – αυτό εξάλλου έχει χαθεί στο πέρασμα του χρόνου – αλλά γιατί «πρέπει». Και ναι, κάπου στον Ιούλιο τελειώνεις και ενώ το πρόγραμμά σου είναι τόσο άδειο, όσο το πανεπιστημιακό backpack που του έβγαλες το τετράδιο με τις σημειώσεις, την κασετίνα και το πάσο, και ενώ περίμενες για καιρό αυτό το άδειασμα, εν τέλει δεν μπορείς να το απολαύσεις. Τι μπορεί να φταίει γι’αυτό; Μήπως το ότι ο χειμώνας, παρότι έχει να ζηλέψει από το καλοκαίρι τόσα πολλά, αμέτρητα μικροπραγματάκια, είναι η δική σου εποχή;
Η εποχή που ενώ έχει τόσο κρύο για να βγεις, αποφασίζεις να βγεις, γιατί ξέρεις ότι θα περάσεις σούπερ. Και γιατί γίνεται αυτό; Χωρίς η απάντηση να είναι ίδια για όλους, θα έλεγα ότι αυτό που σε κάνει χαρούμενο είναι ότι το πρόγραμμα είναι γεμάτο με δραστηριότητες, με πράγματα που είτε θέλεις να κάνεις είτε τα κάνεις για να τα κάνεις, αλλά παρόλα αυτά βρίσκεις πάντα το χρόνο να χαλαρώσεις από μια μέρα με εντάσεις, να δεις τους φίλους σου, τους κολλητούς σου που μοιράζεστε το ίδιο πρόγραμμα χρόνια τώρα επί καθημερινής βάσεως και άρα βρίσκονται στην ίδια ακριβώς φάση με σένα εννέα μήνες τον χρόνο. Όχι τους τρεις, εκείνους τους ξεκομμένους Ιουλίους, Αυγούστους και Σεπτεμβρίους, τότε που βγαίνεις για να βγεις με άτομα που δεν σε συνδέουν τόσα όσα θα ήθελες να πιστεύεις, γιατί απλώς δεν έχεις και δεν έχουν άλλη επιλογή. Και μπορεί να περάσεις έναν χειμώνα με ένα πράσινο – λαδί παρκά, μαύρα αρβυλάκια και κασκόλ, μπορεί να ανάβεις το θερμοσίφωνα για να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο, αφού ο ήλιος δεν σου κάνει την χάρη να βγει, μπορεί να αγωνιάς για το πώς θα ζεστάνεις το σπίτι και θα στεγνώσεις τα ρούχα, αλλά τι ωραία που νιώθεις, όταν θα μαζευτείς με φίλους στο σπίτι, εκείνο το ζεστό με το καλοριφέρ, για να φας μέχρι σκασμού ό,τι σαβούρα σου δίνει το σουβλατζίδικο – πιτσαρία της γειτονιάς και απλά να δεις την σειρά σου, που ενώ διαρκεί μόνο 45 λεπτά, το δίωρο με φίλους καταλήγει να διαρκεί για κανένα τρίωρο.
Και αν δεν σου αρέσει το σπίτι, γιατί δεν είσαι σπιτόγατος και θες και τον κόσμο σου, τι πιο ωραίο από μια ζεστή σοκολάτα, σε όμορφο βαθύ φλιτζάνι που φοβάσαι να το πιάσεις, γιατί ξέρεις ότι θα καείς ή φοβάσαι να πιεις γιατί ξέρεις ότι θα βγάλεις σπυράκια στη γλώσσα. Όλο αυτό το σκηνικό συνοδευμένο με γέλια μέχρι δακρύων, απαλή μουσική που την σκεπάζουν οι φωνές στο μαγαζί και που την άκουσες καθαρά μόνο όταν μπήκες στο μαγαζί. Και τέλος, τι καλύτερο από τη βροχή που θα βλέπεις να πέφτει έξω στο δρόμο, αλλά εσύ θα είσαι «ασφαλής» μέσα στον χώρο που κάθεσαι.
Και ναι, μπορεί για μερικούς να είμαστε ανώμαλοι, παράξενοι, ακαταλαβίστικοι και να μας κράζουν, αλλά εμείς ξέρουμε ότι ο χειμώνας είναι η πραγματική μας ζωή, τα 9/12 και σε εκείνα τα 9/12 νιώθουμε όμορφα. Σήμερα βρισκόμαστε μόλις λίγες μέρες πριν τον Οκτώβρη που για άλλους σημαίνει κατάθλιψη, επιστροφή στη δουλειά και στη ρουτίνα, μουντές μέρες και καθημερινή χρήση της σπαστής μαύρης ομπρέλας και για άλλους έκφραση του εγώ τους και αυθεντικότητα χωρίς καμία μάσκα υποκρισίας γύρω από τη φράση: «ΝΑΙ,ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΛΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ». Καλό χειμώνα σε όλους!
