Εάν ένα κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης δεν έχει απαντηθεί από κανέναν ακόμα είναι ένα:
Η ψυχική πληρότητα.
Τι σημαίνει άραγε;
Έχει ποτέ κανείς νιώσει πλήρης και αν ναι πως μπορεί να το γνωρίζει;
Άλλοι θεωρούν δεδομένο ότι μια οντότητα όπως ο άνθρωπος είναι φτιαγμένη για να μην νιώσει ποτέ κατά αυτόν το τρόπο και ότι πάντοτε θα αναζητάει το κάτι παραπάνω.
Πάντοτε.
Είναι διαμορφωμένος έτσι, ώστε να έχει ικανότητες, τόσο διανοητικές, όσο και γνωστικές, νευρικές, κοινωνικές, ηθικές και πολλά περισσότερα.
Παρόλα αυτά βρίσκομαι ακόμα στο σημείο να αναρωτιέμαι πως μια ύπαρξη σαν την ανθρώπινη μπορεί να νιώσει ότι εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες της, ότι έχει φτάσει δηλαδή στο απόλυτο.
Είναι τα μικρά, πράγματα, που εμείς οι ίδιοι κατατάσσουμε ως “δεδομένα”;
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι ακριβώς είναι αυτό που μπορεί να με κάνει να αισθανθώ και να κατανοήσω την σημασία της ‘ολοκλήρωσης’ ακόμα και τώρα που τυγχάνω σε μια ηλικία σχεδόν ασήμαντη.
Πάντως κανένας ποτέ δεν θυμάμαι να μας δίδαξε από μικρά τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε πλήρης και ευτυχισμένοι. Χωρίς απαραίτητα αυτές οι δύο έννοιες να εφάπτονται. Το μόνο που θυμάμαι να διδάσκομαι, είναι το πως ‘πρέπει’ να ζω σωστά.
Να εργάζομαι, να κάνω οικογένεια, να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά μου, χωρίς να γνωρίζω καν εάν εγώ ή ίδια θα μεγαλώσω σωστά.
“Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνεις κάποια στιγμή”, αυτό μου λέγανε.
Κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν μου δεν βρίσκω στον διάδρομο της μνήμης μου στιγμιότυπο να μου μιλάει ο οποιοσδήποτε για την σημασίας της ζωής.
Πως να ζεις! Μόνο πως να πεθάνεις αγνός, έχοντας καταφέρει πολλά.
Στα θρησκευτικά ο” παράδεισος” μιας ενάρετης ζωής ήταν το μεταθάνατο ‘σιγουράκι’ καθώς και η ‘κόλαση’ ήταν υποσχόμενη έπειτα μιας ζωής ασυγχώρετων αμαρτιών.
Αμαρτίες που κανένας δεν προσδιόρισε.
Πως θα φτιάξω όμως τον επίγειο παράδεισο μου, κανένας δεν μου δίδαξε, σε κανένα ενδοσχολικό και μη, μάθημα. Είμαι κάτι παραπάνω τελικά από οστά λίπος κύτταρα και νερό;
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως, κρατώντας γερά όλα αυτά που διδάχθηκα στο πέρασμα των χρόνων το μόνο μάθημα που πήρα, είναι πως κάνεις ποτέ, δεν θα σου δείξει τον δρόμο για την ζωή.
Δεν είναι μονόδρομος.
Μην σπαταλάς χρόνο και ενέργεια στο που ξεκίνησες να πας, απόλαυσε απλά, την διαδρομή.
Σταματά να ζεις για να δουλεύεις. Ξεκίνα να δουλεύεις για να ζεις!
Να κάνεις ταξίδια, να δημιουργήσεις εμπειρίες. Όχι απαραίτητα για να τις θυμάσαι αύριο μεθαύριο…Για το τώρα! Για να ζήσεις! Τώρα !….
Ξεκίνα, μην περιμένεις τίποτα και κανέναν…!
Ίσως έτσι, να φτάσεις πιο κοντά στην απάντηση…
