Επιληψία: πάθηση του εγκεφάλου που χαρακτηρίζεται από κρίσεις κινητικών, αισθητικών, ψυχικών και άλλων εκδηλώσεων.
Έρωτας: θεωρείται το ισχυρότερο συναίσθημα έλξης μεταξύ δύο προσώπων.
Στη ζωή μερικές φορές δεν ελέγχουμε τον εαυτό μας. Τι πρέπει να κάνει,τι πρέπει να αισθανθεί. Όταν είσαι ερωτευμένος, ότι κι αν σημαίνει αυτό, δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Έτσι και στην επιληψία. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση συνήθως δεν μπορείς να ελέγξεις το σώμα σου.
Ήταν ένα μικρό κορίτσι στην εφηβεία. Δημιουργική και αστεία. Ήθελε να γνωρίσει φίλους,να κάνει παρέες και να φλερτάρει όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της. Δε μπορούσε να καταλάβει την αγάπη αλλά αγαπούσε βαθιά και ήταν δυνατά ερωτευμένη με τη ζωή και τους ανθρώπους της.
Γνώρισε κάποιους “έρωτες” και κατάφερε να ερωτευτεί πραγματικά. Μπορούσε να τα δώσει όλα, όλο της τον εαυτό, το σώμα και την ψυχή της. Ήταν καλή σε αυτό, στο να δίνει και ας μην παίρνει. Και οι άνθρωποι γύρω της την δέχονταν αμέσως στη ζωή τους. Ήταν όλα υπέροχα. Όλοι ήθελαν να την προστατέψουν αφιλοκερδώς. Πετούσε στα σύννεφα. Έκανε φίλους, σχέσεις που νόμιζε πως θα κρατήσουν για πολύ, έστω μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους.
Στην αρχή όλοι ήταν ήρωες. Όλοι πίστευαν πως μαζί τους ένιωθε ασφάλεια και πώς την ώρα της κρίσης θα ήξεραν πως να χειριστούν το σώμα και το μυαλό της που θα έβγαιναν από τον έλεγχο.
Όπα, περίμενε. Τι εννοείς να τα κάνω όλα αυτά; Τι εννοείς πως αν πάθεις κρίση πρέπει να προσέξω μη σου σπάσει κάποιο κόκαλο; Ή να μη σου γυρίσει η γλώσσα; Εγώ πρέπει να τα κάνω αυτά; Όχι, δε νομίζω! Δεν παίρνω την ευθύνη. Και ξαφνικά περνάμε στο “είμαι πολύ λίγος μπροστά σου, σου αξίζει κάτι περισσότερο, λυπάμαι!”
Και κάπως έτσι έμεινε μόνη, ενώ καταλάβαινε ολοένα και περισσότερο πως η επιληψία σκοτώνει τον έρωτα.
Δεν έβρισκε δουλειά. Ήταν πάντα πολύ λίγη για όλους. Τα παράτησε όλα. Έπνιξε τα όνειρά της. Πνίγηκε και αυτή. Μίλησα μαζί της. Προσπάθησα να την καταλάβω. Δεν εκδηλώνεται εύκολα και αν σου πει ποτέ τις αλήθειες της, τότε αυτές θα είναι απλές ωμές και λίγο πικρές. Εγώ όμως την άκουσα και είδα την ελπίδα και την δύναμη που έχει μέσα της.
Εσύ ο επιληπτικός που νομίζεις πως δεν αξίζεις τίποτα, αξίζεις τα πάντα. Και να σου πω γιατί; Γιατί ένιωσες τον πόνο στο σώμα σου όταν συνήλθες από την κρίση και αυτός ο πόνος ήταν φρικτός. Επομένως αξίζεις εκατοντάδες στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης. Γιατί όταν λιποθυμούσες άρχιζες να μη βλέπεις. Γι’ αυτό αξίζεις τις πιο όμορφες εικόνες του κόσμου. Γιατί έπεσες κάτω. Γι’ αυτό σου αξίζει να πετάξεις ψηλά, πιο πέρα από εκεί που φτάνει η φαντασία σου. Γιατί πληγώθηκες από φίλους, από έρωτες, από οικογένειες. Γι’ αυτό σου αξίζουν οι πιο όμορφοι άνθρωποι, που έχουν το πιο όμορφο χρώμα και λουλούδια στην ψυχή τους. Μη φοβάσαι άλλο. Ονόμασε το πρόβλημα σου και αγάπησε το. Δεν είσαι άρρωστος. Είσαι ένας υγιής άνθρωπος. Δεν είσαι η ασθένεια σου, η ασθένεια σου είναι εσύ και αυτό που είσαι εσύ είναι ακαταμάχητο. Βγες από το καβούκι σου, νιώσε ελεύθερος. Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Δεν γεννήθηκες για να σου συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Γεννήθηκες για τα καλύτερα. Για τα πιο όμορφα και εξαιρετικά πράγματα στον κόσμο. Ταξίδεψε, νιώσε τον αέρα να διαπερνά τα ακροδάχτυλα σου την ώρα που πετάς ψηλά και πιάνεις τα όνειρα σου. Γράπωσέ τα και κρατά τα σφιχτά μέχρι να σκάσουν και μέσα από αυτά γεννηθούν εκατοντάδες άλλα και πιο πολλά και μεγαλύτερα, ομορφότερα, πιο δυνατά. Εσύ θα τα καταφέρεις γιατί έχεις πληγωθεί, έχεις πονέσει. Δεν σε νοιάζει να το ξαναπάθεις. Αν ξανασυμβεί, θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις ατρόμητος με ένα στόχο στο μυαλό και στην καρδιά σου. Και πίστεψέ με, αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί.
Δεν μου τα είπε όλα αυτά αυτολεξεί. Όταν την ρώτησα “πως νιώθεις;”, μου είπε άλλα. Λίγο ακατανόητα. Μου είπε ότι δεν έζησε ποτέ αληθινά. Ότι της λείπει αυτός ο έρωτας που την συγκλόνισε και αυτή η φίλη που την είχε τόσα χρόνια σαν αδερφή, αλλά έφυγε. Μου εξομολογήθηκε ότι ήθελε να σταματήσει την ζωή της κάποιες φορές γιατί δεν άντεχε άλλο κλεισμένη στο κλουβί που της είχαν φτιάξει. Εγώ όμως κατάλαβα όλα όσα γράφτηκαν πιο πάνω. Τα κατάλαβα γιατί η ελπίδα στα μάτια της δεν έφυγε ποτέ, δεν χάθηκε ούτε ένα λεπτό. Γι’ αυτό έσπασε τα δεσμά της τώρα. Τα έσκισε και ερωτεύτηκε ξανά και αγάπησε και έκανε καινούργιους φίλους που ίσως μείνουν εδώ για πάντα.
Ίσως λοιπόν η επιληψία να σκοτώνει τον έρωτα, αλλά και ο έρωτας με την σειρά του, μερικές φορές, σκοτώνει την επιληψία και κάθε αρρώστια.
Ένα πρωί όμως έγινε καλά. Και όταν πήρε την ζωή της στα χέρια της, όλοι αυτοί που λυπήθηκαν για εκείνο το κοριτσάκι, ντράπηκαν και δεν σήκωσαν το κεφάλι τους από το πάτωμα για να την αντικρίσουν. Την έβλεπαν μόνο να χάνεται ολοένα και πιο ψηλά, με την άκρη του ματιού τους.
Εσύ τι θα έκανες μπροστά σε έναν επιληπτικό; Έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει τον έλεγχο των κινήσεων και των συναισθημάτων του. Τι θα έκανες και τι θα έλεγες σε έναν άνθρωπο που κινδυνεύει κάθε λεπτό που περνάει;
Κι όμως, υπάρχουν κάτι τρελά τυπάκια που αυτούς τους επιληπτικούς, που τους λυπάσαι, τους παίρνουν από το χέρι και τους βγάζουν έξω στη ζωή. Τους μαθαίνουν να κερδίζουν, αλλά και να χάσουν δεν έγινε και τίποτα. Μαζί θα επιστρέψουν σπίτι το βράδυ!
