[punica-dropcap]Π[/punica-dropcap]ριν από δυο μήνες ξενοίκιασα το φοιτητικό μου σπίτι και γύρισα στο σπίτι των γονιών μου. Όχι, δεν πήρα πτυχίο ακόμα, αλλά δεν γινόταν ένας μισθός να συντηρεί δυο σπίτια. 23 χρονών, και πάλι με τους γονείς. Δεν είναι τόσο άσχημο, δεν ήταν τόσο μακρινή η καθημερινή συμβίωση μαζί τους. Κι έτσι είναι, όμως, μεσολάβησαν τέσσερα χρόνια που ζούσα μόνη, σε μια άλλη πόλη.
Ήταν σημαντικό που κανείς σε εκείνη την πόλη δεν ήξερε τίποτα για εμένα, για τους γύρω μου και το παρελθόν μου και διαμόρφωναν γνώμη για το ποια είμαι εγώ. Ως οντότητα, χωρίς παρελθόν, μόνο με το παρόν που πλαθόνταν όσο ζούσα σ’ αυτή την πόλη.
Γυρίζοντας πίσω έπρεπε να απαντάω σε κλασσικές ερωτήσεις για το πόσα μαθήματα χρωστάω, πότε ορκίζομαι και το χειρότερο όλων… τι θα κάνω μετά. Γιατί το κάνουν πάντα αυτό οι άνθρωποι; Αγχώνουν και στρεσάρουν αυτές οι ερωτήσεις. Δεν βοηθάνε κάπου. Όταν μάθω, θα σας πω. Μόνο εγώ το νιώθω έτσι; Είμαι 23 χρονών και η κυβέρνηση αλλάζει υπουργούς κάθε έξι μήνες. Αν η κεντρική πολιτική εξουσία δεν έχει αποφασίσει ποιους θέλει και γιατί, πώς θα ξέρω εγώ τι θέλω να κάνω στη ζωή μου;
Φοβάμαι και απελπίζομαι. Ίσως έτσι είμαι σαν άνθρωπος, ίσως έτσι είναι η κοινωνία πια. Δημιουργεί φοβισμένους ανθρώπους χωρίς όνειρα και ελπίδες. Και φοβάμαι να είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος. Θέλω να ζήσω, να ταξιδέψω, να μη νιώθω τύψεις που ονειρεύομαι, να μην νιώθω ότι κάνω κάτι κακό όταν σχεδιάζω τη ζωή μου. Είναι εγωιστικό; Είμαι σίγουρη πως δεν παίζει κανένα ρόλο όπου και να δουλέψεις, ό,τι και να καταφέρεις, αν δεν έχει ανοίξει το μυαλό σου και για μενα αυτός είναι ο στόχος. Σπούδασα γιατί ήθελα να μάθω να σκέφτομαι και να αμφισβητώ αυθεντίες και δεδομένα. Ήθελα να γίνω άνθρωπος και είχα την ευκαιρία να πάρω μια γεύση απ’ το πώς είναι πραγματικά η εξέλιξη. Αυτό είναι εξέλιξη. Να γίνεσαι άνθρωπος.
Είναι άσχημη περίοδος αυτή της μετάβασης και μεγάλη ευκαιρία να δυναμώσεις σαν χαρακτήρας ή να καταστραφείς τελείως. Αποστασιοποιείσαι από κάποια πράγματα και ανθρώπους, έρχεσαι πιο κοντά σε άλλες εμπειρίες, ξεσκαρτάρεις πρόσωπα και καταστάσεις, κατασταλάζεις, ζεις. Τολμάς;
Υ.Γ.1 : Όσο κλισέ και να ακούγεται, σε παρακαλώ, μην αφήσεις την όρεξη για ζωή. Είναι όμορφη η ρημάδα, όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Βρες λόγους να χαμογελάς και να ονειρεύεσαι, μόνο εσύ τους ορίζεις ή τους δημιουργείς. Διώξε το φόβο και ζήσε!
Υ.Γ.2: Αφιέρωσε λίγα λεπτά μετά από αυτή την ανάγνωση στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος».
