Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν δημιουργηθεί, μία εξαιρετική ερμηνεία, μία καταπληκτική μελωδία και στίχος που σε διαπερνά, που αναριγείς κάθε φορά που τον ακούς.
Σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι: μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να κερδίσει μία σταγόνα ουρανού, μία σταγόνα αγάπης χωρίς να υπολογίζει ότι ο ίδιος θα προσφέρει ίσως και έναν ωκεανό αγάπης για να λάβει ως ανταμοιβή μία και μόνο σταγόνα;
Η απάντηση δεν είναι σαφής. Όλα εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες: από την ψυχική κατάσταση, τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, τον τρόπο σκέψης καθώς και από το πώς πείθεται ο καθένας μας ώστε να πράξει μία συγκεκριμένη ενέργεια.
Μην προτρέχεις και μη νομίζεις ότι γνωρίζεις την απάντηση. Σε διαβεβαιώνω ότι το λάθος βήμα, το στραβοπάτημα απαιτεί ελάχιστα δευτερόλεπτα για να συμβεί και να που συμβαίνει, ενάντια στις πεποιθήσεις και τις απόψεις σου. Ενάντια σε όσα ήδη κατέχεις και θεωρείς ότι δεν πρόκειται να κάνεις αυτό το λάθος… αυτό το γελοίο λάθος που θα σε στιγματίζει και θα σε φθείρει ψυχικά και σωματικά για την υπόλοιπη ζωή σου.
Ποια είναι η παγίδα επομένως που οδηγεί σε εκείνες τις ενέργειες για να κερδίσουμε μιαν αγάπη, ας είναι και «σκάρτη»; Ανέκαθεν αναζητούσες την αγάπη. Την αληθινή, τη διαρκή, την έντονη. Την αγάπη που περιγράφουν τα βιβλία, εκείνη για την οποία συγκινείσαι και δακρύζεις όταν τη διαβάζεις και ενδόμυχα προσεύχεσαι να την βρεις, και αν δεν την βρεις όπως την έχεις διαβάσει ή ονειρευτεί σου αρκεί έστω και ένα υποκατάστατό της. Αντιτίθεσαι στις ίδιες τις επιθυμίες σου… και συμβιβάζεσαι. Εφόσον δεν μπορώ να έχω το Πολύ ας θυσιάσω ακόμη και την Ψυχή μου για αυτό το μικρό Κάτι που μου δόθηκε. Έστω και αν στην πραγματικότητα δεν είναι αληθινό, δεν υφίσταται αλλά σε ξεγελά για τις ελάχιστες στιγμές που σου προσφέρει… και όχι απλόχερα. Ποτέ… πάντα με δόσεις, πάντα με το ζόρι, σαν να καταπιέζεται… αλλά εσύ το θες, το έχεις ανάγκη αυτό το Τίποτα. Σε γεμίζει, σε παρασύρει, σε βοηθά να ξεχάσεις τα πάντα και ζεις για λίγα δευτερόλεπτα στην άκρη των σύννεφων χωρίς όμως να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα φτάσεις στην κορυφή, αλλά ότι αυτή η άκρη σε οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό. Σε ένα γκρεμό που θα πέσεις με το πρόσωπο προς τα κάτω, να παρατηρείς την πτώση σου και να τρομάζεις από τον ίδιο σου του τον εαυτό και στην καταστροφή που τον οδήγησες, εσύ και μόνο εσύ. Κανείς άλλος. Εσύ ευθύνεσαι για αυτό διότι επέτρεψες να σε κομματιάσουν. Η πτώση λοιπόν είναι ξαφνική αλλά αστραπιαία. Δεν προλαβαίνεις να αναπνεύσεις, να σκεφτείς. Βλέπεις μόνο το κακοτράχαλο έδαφος, γεμάτο από κοφτερές πέτρες και χώματα που θα γίνεις ένα μαζί τους. Δυστυχώς το αλεξίπτωτό σου, το πέταξες. Δεν έχεις επιλογή από το να πέσεις, να συνθλιβείς και να είσαι παρατηρητής της καταστροφής σου.
Θες να φωνάξεις, να ζητήσεις βοήθεια να σωθείς; Είναι αργά! Κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει το χάος να επέλθει.
Πώς θα αντιμετωπίσεις λοιπόν τον «χαμό» σου; Με σύνεση, με πανικό, με λογική, με συναίσθημα; Πού θα στηριχτείς για να πατήσεις και να ορθοποδήσεις ξανά; Αποκλειστικά στον εαυτό σου, σε μία λύση που βρίσκεις τυχαία; και πιστεύεις ότι θα απαλλαγείς από τον πόνο.
Ωστόσο, το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Και εσύ από σοφία… μηδέν εις το πηλίκο. Και παρά το γεγονός ότι αυτά τα λάθη δεν δικαιολογούνται ούτε από την ηλικία σου ούτε και από το κοινωνικό – μορφωτικό σου επίπεδο, εσύ πέφτεις ξανά στην ίδια παγίδα. Σε έλκει το δυνατό φως, όπως παρατηρείται στα έντομα το καλοκαίρι, αλλά δεν σε ζεσταίνει. Σε καίει, σε διαλύει, σε οδηγεί στον θάνατο και είναι πιο τραγικό γιατί είναι το δεύτερο λάθος σου στην σειρά, για το οποίο πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό στοιχείο.
Βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα λαβύρινθο. Δεν μπορείς να βρεις την έξοδο για να ξεφύγεις και κάνεις κύκλους (αυτά είναι τα προαναφερόμενα επαναλαμβανόμενα λάθη) μέσα στους αχανείς και σκοτεινούς διαδρόμους του.
Οι αλληγορίες περιγράφουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να απεμπλακείς. Η πραγματικότητα όμως είναι παρούσα και αναμένει για τις δράσεις σου.
Είσαι αναγκασμένη λοιπόν να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου. Να τα συναντήσεις και να αντιδράσεις. Να φωνάξεις, να λυτρωθείς, να τα διαγράψεις όλα ή να τα διορθώσεις όλα. Αλλά ο ρους που έχεις επιλέξει δεν αλλάζει κατεύθυνση.
Επιθυμείς απεγνωσμένα να μιλήσεις σε ένα οικείο σου πρόσωπο, με το οποίο αισθάνεσαι οικειότητα και εμπιστοσύνη. Αλλά διστάζεις. Πώς να εκμυστηρευτείς τις πράξεις σου, όταν και εσύ η ίδια θα τις κατέκρινες σε κάποιον τρίτο; Πώς να βρεις το θάρρος και τη δύναμη να ξεστομίσεις όσα έχεις κάνει την στιγμή που όταν τα επαναφέρεις στην σκέψη σου, δεν μπορείς να αντικρίσεις το πρόσωπό σου στον καθρέπτη διότι πονάς, ντρέπεσαι και έχεις θυμώσει με εσένα;
Αναπάντητα ερωτήματα που θα χρειαστούν αρκετό χρονικό διάστημα για να απαντηθούν. Τώρα πια (αν και σου πήρε περισσότερο από όσο συνηθίζεται) απέκτησες ένα πολύτιμο συνεργάτη στην ζωή σου. Την εμπειρία. Βέβαια δεν ήρθε εύκολα στο διάβα σου, αλλά θα σε συντροφεύει από εδώ και στο εξής. Μέχρι πρότινος ήσουν προστατευμένη από κάθε κίνδυνο και κακοτοπιά. Ωστόσο, μόνη σου, παρασυρόμενη από τις εκάστοτε συνθήκες χτύπησες στον κορμό ενός δένδρου. Μάτωσες, έπεσες, πόνεσες, έκλαψες, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς όσο και αν δυσκολεύεσαι να το κάνεις. Ρωτάς γιατί; Διότι η καρδιά σου ακόμη χτυπά, και όσο ακούς αυτό τον ρυθμό έχεις τη δύναμη να αντέξεις τα πάντα… ό,τι φανταζόσουν και ό,τι δεν είχες ποτέ σου γνωρίσει.
Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να δώσω συμβουλές σε κανέναν. Δεν δύναμαι και δεν επιθυμώ να το κάνω. Ωστόσο, θέλω και μπορώ να μιλήσω σε εμένα, να με ακούσω, να με προσέξω, να με σεβαστώ, να με αγαπήσω περισσότερο. Πρώτα εμένα και μόνο.
Το τραγούδι τελειώνει με τον στίχο «στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι»… Ωστόσο, θα χρησιμοποιήσω πρώτο πρόσωπο. Γελάστηκα … πολύ, πάρα πολύ. Εξαπατήθηκα με τον χειρότερο τρόπο αλλά δεν θα επιτρέψω σε κανέναν από εδώ και στο εξής να μου κλέψει ξανά την ψυχή, την αγάπη και το γέλιο μου. Ναι… η αγάπη είναι ριψοκίνδυνη. Ενέχει σοβαρούς κινδύνους, είναι πολύτιμη αλλά και ταυτόχρονα σπάνια… η αγάπη προς τους άλλους. Η αγάπη όμως προς τον εαυτό μας είναι παντοτινή… για αυτό και αξίζει όσο τίποτα άλλο. Δεν γράφω κοινοτοπίες. Γράφω την αλήθεια μου! Μία αλήθεια που επήλθε ως συνέπεια επώδυνων και ψυχοφθόρων καταστάσεων.
Συνεπώς, επιλέγω να επισημάνω, να υιοθετήσω και να αξιοποιήσω στο έπακρο ένα μέρος από τους στίχους του αγαπημένου μου τραγουδιού.
Πάντα Γελαστή!
