Μόλις χώρισες! Κείτεσαι σαν ένα μαστιγωμένο ζώο, μοιρολογείς και καταριέσαι την μοίρα, τον θεό και όλες τις αόρατες δυνάμεις που μπορεί να ενεργούν πίσω από την πλάτη σου και δεν έφεραν καμία υπόσταση για εσένα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η κατάσταση σου είναι απολύτως δικαιολογημένη ω άνθρωπε του ύψιστου αισθήματος! Φέρεις την όψη του σκηνοθέτη που στέκεται αμείλικτος και ανίκανος απέναντι στην κατάρρευση της τρίτης πράξης του έργο του. Αχ και πόσο ανυπομονούσες για αυτήν την πράξη, διαποτισμένη έως και τις πιο βαθιές ρίζες με όνειρα και προσδοκίες, ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα και ο βαθύτερος φόβος σου ενώ κατά βάθος νόμιζες ότι αρκούσε για να ομορφύνει και να “σώσει” το έργο σου στο σύνολο του.
Για αντίδοτο στο πρόβλημα σου ο σύγχρονος τρόπος ζωής προτρέπει να γίνεις “δολοφόνος”, να σκοτώσεις-η ακόμα καλύτερα να κατακρεουργήσεις- αυτό το κομμάτι μέσα σου που αρνείται να πεθάνει από μόνο του και με την αγνή μορφή του και σχεδόν υπερφυσική δύναμη του συμμαχεί με το ασυνείδητο για να κρατηθεί στη ζωή. Πράγματι το να μένεις στο παρελθόν θεωρείται αξιοπεριφρόνητο, στον βαθμό μάλιστα που ακόμα και το πιο βιόφιλο άτομο οφείλει να γίνει δολοφόνος και μάλιστα του εαυτού του προκειμένου να αναδυθεί μέσα από την κολυμβήθρα της Βηθεσδά έχοντας ξεπλύνει τον συναισθηματικό βόθρο στης ψυχής του. Μια πιο εκλεπτυσμένη λύση, παρόμοιας μορφής στο πρόβλημα του πληγωμένου σκηνοθέτη είναι η λεγόμενη <<αγάπη της μοίρας>>, δηλαδή η δυνατότητα να βλέπεις το ωραίο στα πράγματα όσο άσχημα και αν φαίνονται με μία πρώτη ματιά. Αυτή τη φιλοσοφία επιχείρησε μάταια να υιοθετήσει ο Νίτσε. Όσο και αν προσπάθησε ο Νίτσε έζησε και πέθανε βυθισμένος στην ζήλια και στην δυστυχία, ίσως μάλιστα να ήταν τα συναισθήματα αυτά καθαυτά που τον έκαναν να χάσει το μυαλό του ( θα ήταν καλύτερο για τον ίδιο να είχε αφήσει αυτή την ιδιότητα για τον <<Ubermensch>> του).
Οι συγκεκριμένες λύσεις βρίσκουν ωστόσο τους αποδέκτες τους. Πρόκειται για τους ανθρώπους του <<έρωτα>>. Λίγο αρκεί να τους ακούσει κάνεις για να συνειδητοποιήσει τη ρηχότητα τους. Μιλούν με εκθειαστικό τρόπο για τον έρωτα τους, που θαρρείς ότι κρατούν στα χέρια τους το χρυσάφι της ψυχής ενώ στην πραγματικότητα έχουν μόνο το μολύβι. Πράγματι είναι απίστευτα εύκολο να αισθανθεί κάποιος τον έρωτα, αυτήν την αναπάντεχη οικειότητα που προκύπτει μόλις καταρριφθούν τα τείχη που χωρίζουν δυο ξένους. Πρόκειται ωστόσο για παροδικό φαινόμενο, ξεθωριάζει εύκολα και τότε ακόμα και οι πιο φανατικοί πιστοί του αρέσκονται με την αρχαϊκή λύση του ΄΄δολοφόνου΄΄, δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα σε αυτή την πράξη. Πράγματι μόλις λήξει η μεθυστική επίδραση του έρωτα, συναισθηματικά κορεσμένοι πλέον βλέπουν την σχέση τους ως τίποτα παραπάνω από μια συναλλαγή, απογυμνωμένη πλέον από τα οποιαδήποτε αρχικά συναισθήματα. Ω αυτοί είναι οι γνήσιοι καπιταλιστές. Αν η ζυγαριά της συναλλαγής δεν γείρει προς το μέρος τους απομακρύνονται και ανοίγουν πανιά για νέες κατακτήσεις, καινούργιες συναλλαγές. Για αυτούς η έννοια της ανιδιοτελούς αγάπης αντικαταστάθηκε από την δικαιοσύνη στις συναλλαγές. Αρέσκονται στο να δίνουν ότι παίρνουν. Η όψη του αποσυντεθειμένου παλιού έρωτα -που κάποτε αποτελούσε πηγή ζωής- δεν προκαλεί καμιά αηδία στο πρόσωπο των <<ανθρώπων του έρωτα>> αντιθέτως στρέφουν τα νώτα τους απέναντι του και με καλή συνείδηση προχωράνε ευθεία αναζητώντας νέα αποκτήματα.
Μπροστά σε αύτη την λύση στέκεται περιφρονητικά μια ανώτερη κατηγορία ψυχών, πρόκειται για τους προασπιστές της αγάπης. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά το πιο ύψιστο από όλα τα συναισθήματα, η αγάπη είναι ο προσανατολισμός της ζωής τους και μια ζωή χωρίς αγάπη φαντάζει απίστευτα βασανιστική για αυτούς. Στις σχέσεις τους τα άτομα αυτά δεν περιορίζονται σε άσκοπες συναισθηματολογίες και παθιασμένες χειρονομίες αλλά καταβάλουν προσπάθεια με σκοπό να τις ζήσουν με όλο το πνεύμα τους. Η σχέση δεν είναι για αυτούς ένας χώρος έκφρασης των σεξουαλικών τους επιθυμιών. Είναι ένας χώρος ιερός που χαρακτηρίζεται από φροντίδα και σεβασμό. Ένα άτομο που κατέχει την ικανότητα να αγαπά δεν φοβάται να δεθεί ψυχοσυναισθηματικα με τον σύντροφο του. Ολόκληρη η διαδικασία της ένωσης δυο ανθρωπίνων ψυχών σε μια -διατηρώντας ταυτόχρονα η καθεμιά την ανεξαρτησία της- φέρει μια θεϊκή αύρα , σε βαθμό μάλιστα που η θεωρία του Γιούνγκ για το συλλογικό ασυνείδητο φαίνεται τόσο χειροπιαστή για αυτόν. Σε θαυμάζω <<άνθρωπε της αγάπης>>, εσύ είσαι ο πραγματικός καλλιτέχνης, αυτός που αφιερώνει τον εαυτό του στο πιο ανθρώπινο(ανέκαθεν οι σχέσεις που βασίζονται στην αγάπη ανήκουν σχεδόν αποκλειστικά στο ανθρώπινο βασίλειο). Έχεις μάθει να αγαπάς ανιδιοτελώς, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς ,θες να γνωρίζεις τα πάντα για τον σύντροφο σου γιατί με αυτόν τον τρόπο γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και ρίχνεις φως στην αβεβαιότητα της ύπαρξης. Η σχέση σου είναι ο χώρος με στον οποίο έχεις την ελευθέρια να εκφράσεις το ουσιαστικότερο χαρακτηριστικό της φύσης σου, το πνεύμα σου, ο σύντροφος σου δεν είναι ένα απλό μέσο αυτοεπιβεβαίωσης και διόγκωσης της ατομικότητας σου αλλά ο συνοδοιπόρος σου στην αναζήτηση ενός ιδανικού που βρίσκεται πάνω από εσάς, ενός ιδανικού που δύσκολα κατακτιέται από μόνο του.
Καημένε καλλιτέχνη, δυστυχώς η τέχνη σου ερμηνεύεται ως σπόρος μιας μειονεκτικής ψυχικής ιδιοσυστασίας. Ίσως να ανήκεις σε μια άλλη παλιότερη εποχή, πως φαντάζει άραγε ο σύγχρονος κόσμος για σένα? Ο κόσμος στον οποίο είτε θα συνεχίσεις να ραγίζεις την καρδία σου σε χιλιάδες κομμάτια είτε θα την κάνεις σκληρή σαν σίδερο. Ξέρεις όμως τον προσανατολισμό σου. Προτιμάς να ζεις με τον πόνο σου παρά να χάσεις την ευερεθιστότητα σου και να γίνεις σκληρός, προτιμάς να είσαι ο τρελός Νίτσε παρά να υιοθετήσεις τo άκαμπτο δέρμα του στωικού. Ακόλουθα λοιπόν την ψύχη σου γνήσιε καλλιτέχνη και πολέμησε για να διατηρήσεις ζωντανή την σχέση σου, κανείς δεν γνωρίζει αν το έργο σου εν τέλει θα είναι καλό η όχι, προσπάθησε όμως να σώσεις την τρίτη πράξη και κάντο χωρίς να αλλάξεις ηθοποιούς… Ω καημένε καλλιτέχνη.
