Σε αυτόν το κόσμο ότι είναι βαθιά ριζωμένο τείνει υπό εξαφάνιση. Μιλάμε για τους απόλυτους φίλους.
Και ειδικεύοντας αυτή την αλληγορία εδώ εντάσσονται και τα συναισθήματα, τα δίχως πυθμένα που όλοι μας έχουμε νιώσει με κάποια διαβάθμιση για φίλους, συγγενείς, εραστές. Πάντα αναρωτιόμουν όπως και αναρωτιέμαι ακόμα. Πως είμαστε σίγουροι ότι τα άτομα που έχουμε δίπλα μας είναι φίλοι μας; Και όταν λέω φίλοι δεν αναφέρομαι στα βασικά και κοινότυπα «status quo» που ορίζει η φίλια σε ένα πιο αφηρημένο νοητό πλαίσιο κίνησης και που λίγο πολύ όλοι σκεπτόμαστε σε αυτό το άκουσμα, ούτε και σε σχέσεις που αποκαλούμε με τον τίτλο «other half» γιατί κάπως κλειδώσαμε σε αυτές και περνάμε ευχάριστα ενώ απέχει κατά πολύ το εύστοχο ονομάτισμα από την ρεαλιστική διάσταση που κινούνται αυτές.
Εννοώ να μιλάνε οι ψυχές μας μέσα και από απλές πράξεις και αν είχες κάποια μαγικά γυαλιά να μπορούσες να δεις τις χρυσές κλωστές που ενώνουν αυτές τις δυο καρδιές. Να αγωνιάς για τον άλλον, όπως θα αγωνιούσες για τον αδελφό σου όταν κάτι δεν του πάει καλά και καταριέται την τύχη του την ξελογιάστρα ή όταν μοχθεί να κατακτήσει έναν στόχο του. Να μαλώνεις μαζί του ακόμα και για μικροπράγματα άνευ σημασίας άλλα η αγάπη να μην χάνει την έκταση της. Να ξέρεις ότι ο άλλος ακόμα και αν του ζητήσεις το πιο σπάνιο λουλούδι σε ένα κουτί την ώρα που πνίγεσαι με τις υποχρεώσεις σου να δημιουργήσει χρόνο κάνοντας την μέρα να διαρκέσει παραπάνω από 24 ώρες και να τρέξει να στο φέρει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει όταν ξέρει πόσο σπουδαίο είναι για σένα. Ακόμα και αν γκρινιάξει, ακόμα και αν παραπονεθεί. Με απλά λόγια να έχεις στο νου σου ότι ακόμα και η πιο βαρύγδουπη συναισθηματικά πράξη δεν μπορεί να οδηγήσει σε τέλμα αυτή την σχέση γιατί απλά είναι ένα άτομο που αποτελεί μια όψη του ψυχικού σου είναι.
Εν έτη 2018 νιώθω μια στροφή προς το επιφανειακό, το γρήγορο, το εύκολο, το δίχως κόπο. Όταν τον άλλον τον αποκαλείς φίλο σίγουρα έχουν υπάρξει στιγμές που τον έχεις λατρέψει και στιγμές που έχεις σκεφτεί 10 τρόπους να τον σπάσεις στο ξύλο. Και όλα αυτά σχετίζονται με το ότι συμπάσχεις τα βιώματα του και νιώθεις την αύρα του, που σε πολλά μπορεί να μην ταιριάζει με την δίκια σου και είναι λογικό. Και την αισθάνεσαι τόσο έντονα και αβίαστα σε τέτοιο βαθμό που όταν κάτι, κάπου σε αυτά που λέει και κάνει δεν σου κολλάει οδηγείσαι στο να το εκφράσεις έντονα σε σημείο που μπορεί και να πει κάποιος τρίτος ότι ξεσπάς από οργή. Αντιθέτως όταν βλέπεις καταστάσεις οπού οι πράξεις και τα λόγια του φίλου σου κολλάνε στην λογική σου, η ευφορία της αποκάλυψης της προσωπικότητας του σου προκαλεί και σένα την ιδία κοινωνική ηδονή.
Μια στοιχειώδη ευγένεια τύπου ″savoir vivre″, πρέπει να διέπει κάθε ανθρωπινή επαφή γιατί μιλάμε για πολιτισμένα οντά και όχι ζώα που ότι νιώθουν το δείχνουν, δίχως να γευτούν ξανά στο μυαλό του όσα σκοπεύουν να μιλήσουν με το στόμα. Όμως αποτελεί την πιο περιορισμένη από όσες μπορεί να υπακούς στις διαπροσωπικές σου επαφές ως άνθρωπος. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο άλλος σε διαβάζει με τόση άνεση ακόμα και σε στιγμές που εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι ακριβώς αποτυπώνουν οι σκέψεις του νου σου στο βλέμμα σου.
Ακόμα και όταν κρατηθείς να μην πεις κάτι που μπορεί να ″παρεξηγηθεί″ τις περισσότερες φόρες ο φίλος σου με στιγμιαίο βλέμμα πάνω σου και με ανάλυση της συμπεριφοράς σου αυθόρμητα και σε δέκατα του δευτερόλεπτου θα πιάσει το πραγματικό συλλογισμό σου. Και όχι επειδή βλέπει το καθρέφτισμα του και γνωρίζει τι τον περιμένει, άλλα επειδή έχει μυηθεί στον εγκεφαλικό σου κόσμο και έχει καταβάλλει προσπάθεια να τον αποκρυπτογραφήσει ακόμα και σε σημεία που δεν έχεις προσφέρει την μετάφραση στο πιάτο. Και όλα αυτά γιατί δίπλα σου γίνεται μια καλύτερη εκδοχή της ύπαρξης του ακόμα και όταν μισεί το τρόπο σου, να του αλλάζεις σκεπτικό οποτεδήποτε παραστρατεί η σωφροσύνη του.
Δεν ξέρω αν αυτό το ιδεώδες υπάρχει, αν το έχω ζήσει και δεν το έχω καταλάβει ή αν κάποιος άλλος τώρα εκεί έξω το βιώνει και σε βαθμό ακόμα πιο μεγάλο από ότι αναφέρω σε αυτές τις λέξεις.
Σίγουρα, όμως, αυτή η φιλική σύνδεση απογειώνει την ανθρωπινή ψύχη. Κάνει το δρόμο μέσα από τους μικρούς παραδείσους και τις κολάσεις τις καθημερινότητας ακόμα πιο ευκολοδιάβατο, μετατρέποντας κάθε μαύρο ή γκρι συναίσθημα σε αποχρώσεις του φωτεινού λευκού.
