Το ρολόι μετράει δέκα λεπτά μετά τη μια και βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου, διαβάζοντας άρθρα και μιλώντας με έναν παλιό σου φίλο στα κοινωνικά δίκτυα. Μιλάτε για ταξίδια και μελλοντικά σχέδια που φαντάζουν ιδανικά και υπό άλλες συνθήκες θα διασκέδαζαν κάθε κοινωνικό παρατηρητή.
Και ξαφνικά μένεις μόνος με έναν νεκρό συναισθηματικά υπολογιστή και μια ερώτηση να επικρατεί στο μυαλό σου.
Γιατί επιδιώκουμε την ευτυχία μέσα από την παρουσία άλλων ανθρώπων;
Άραγε συνάπτουμε ερωτικές σχέσεις με άτομα, που δε μας καλύπτουν συναισθηματικά, επειδή η μοναξιά φαντάζει δύσκολη και ανιαρή;
Οι άνθρωποι είμαστε, βέβαια, κοινωνικά πλάσματα, που προσδοκούν τη φιλία, τον έρωτα και την ομαδικότητα. Σαφώς, ένα μέρος του ελεύθερου χρόνου μας πρέπει να το αφιερώνουμε στον εαυτό μας και να του συμπεριφερόμαστε με ευγένεια και φροντίδα μικρού παιδιού.
Πρέπει να ταξιδεύουμε καμιά φορά μόνοι μας σε ξένα μέρη και να δοκιμάζουμε νέες πολιτιστικές γεύσεις, που μπορούν να καλλιεργήσουν το πνεύμα μας.
Όσον αφορά τις σχέσεις, αρμόζει στον εκάστοτε άνθρωπο να δεσμεύεται με άτομα, που ενθουσιάζουν το μυαλό του και τον κάνουν να σκέφτεται διαφορετικά τον κόσμο. Αυτό το οποίο πρέπει να εννοήσουμε, είναι ότι πρέπει να δημιουργούμε σχέσεις με άτομα, όταν είμαστε έτοιμοι και ολοκληρωμένοι και ξέρουμε ότι μπορούμε να σταθούμε και χωρίς εκείνους. Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να δίνουν κίνητρο και κουράγιο ο ένας στον άλλον. Ωστόσο, ενίοτε η σωματική έλξη πρέπει να είναι δυνατή και να τρίζει θεμέλια, αλλά ποτέ να μην δημιουργεί ένα τοξικό κλίμα. Πόσο, όμως απέχει η θεωρία από την πράξη;
Πόσους ανθρώπους έχουμε ακολουθήσει,όχι γιατί μας ενδιέφεραν, αλλά από φόβο μη μείνουμε μόνοι μας. Όμως, η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ κυριαρχεί ο φόβος της μοναξιάς και η αποκάλυψη του πραγματικού εαυτού. Όλα αυτά είναι παραδείγματα καταστάσεων, που πολλοί άνθρωποι δεν παραδέχθηκαν ποτέ στον εαυτό τους.
Μπορούμε να είμαστε αρκετοί πρώτα για εμάς και έπειτα για τους άλλους;
Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο
Το βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν “Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο“, εκφράζει όλες αυτές τις ερωτήσεις, που τόσο πολύ απασχολούν τη σύγχρονη νεολαία. Όταν διάβασα το βιβλίο για πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια, αναρωτήθηκα μήπως όλοι μας είμαστε κομμάτια που λείπουν. Στην αρχή, το κομμάτι που λείπει ψάχνει άλλα ελλιπή κομμάτια να το οδηγήσουν προς την ολοκλήρωση του, γιατί το ίδιο είναι χαμένο. Κάποια, δεν του ταίριαζαν καθόλου, ενώ άλλα το εξύψωσαν και ύστερα το παράτησαν. Κάποτε, όμως, βρέθηκε το μεγάλο Ο, το οποίο ενδιαφερόταν για το κομμάτι που λείπει και του είπε ότι αν και ενδιαφέρεται δεν υπάρχει χώρος για να το κουβαλήσει. Αλλά αν το επιθυμούσε και εκείνο θα μπορούσαν στο μέλλον να κυλήσουν μαζί.
Το κομμάτι, που λείπει απογοητεύτηκε στην αρχή, γιατί του ήταν πολύ δύσκολο να κυλήσει μόνο του. Αλλά, έχοντας πίστη στον εαυτό του κατάφερε να κυλήσει και να ζήσει περιπέτειες και να ολοκληρωθεί ως ένα μικρό πλέον Ο. Τότε, συνάντησε πάλι το μεγάλο Ο και οι δυο κύλησαν μαζί αναμένοντας την επόμενη τους περιπέτεια.
Έτσι, όπως το κομμάτι που λείπει, περιμένουμε άλλα ημιτελή κομμάτια να μας δείξουν ποιοι είμαστε. Χωρίς να μας αφήνουν περιθώριο να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό.
Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, θα μας εξυψώνουν και θα ενθουσιάζουν την ταλαίπωρη ψυχή μας και η σχέση να λήξει όπως τα πυροτεχνήματα. Εντυπωσιακά στην αρχή και σε χιλιάδες κομμάτια στο τέλος.
Μήπως είμαστε όλοι κομμάτια που λείπουν από τον ίδιο μας τον εαυτό;
