«Να ερωτευτώ» και γέμιζαν τα μάτια μου δάκρυα και γυάλιζε το κρασί μέσα στο ποτήρι σαν σπάνιο ελιξήριο μάγου φτιαγμένο σε μέρος σκοτεινό. Έναν πόνο έπινε την ανάσα μου και δεν ήξερα πως να αφήσω ελεύθερη αυτή την ανάσα και ποιο ξόρκι να πω.
Ξημέρωσαν πολλές ήμερες , με σκοτεινά λαμπερό ήλιο και φάτσες αναρχικά ήσυχες. Χαιρετούσα, υπέγραφα, χαμογελούσα και όλα ήταν στη ρομποτική διάλεκτο που έμαθα αυτόματα μέσα σε μια βραδιά. Βρήκα το φάρμακο. Το πήρα σε μεγάλη δόση αλλά πάντα ότι κάνω είναι σε υπερβολική δόση. Έτσι είναι και η ζωή, μετριότητα ποτέ δε δέχτηκα. Τη συνήθεια πολέμησα και με νίκησε, τον έρωτα έζησα και με έσφαξε, την φιλία ζήτησα και είδα απλωμένα χέρια που είχαν διπλές παλάμες.
Όμως έχω στην φαρέτρα μου ακόμη ένα όπλο, δεν ζητάει σφαίρες, ούτε λόγια, δεν ποτίζεται με δάκρυα και μισεί τα μαύρα μεσάνυχτα χωρίς κρασί και καλή παρέα. Το όνομα του, Αδαμαντία.
Το έβγαλα από την φαρέτρα μου. Μύριζε μούχλα, κάποια ανδρικά αρώματα και γεμάτο σκόνη και ξεραμένο κοκκινάδι. Το καθάρισα με προσοχή, έμοιαζε εύθραυστο, φοβήθηκα μην σπάσει. Όμως λίγη προσοχή, υπομονή και επίμονη και ναι… Εμφανίστηκε!
Απίστευτο είναι λαμπερό, δεν έλειπε το ελάχιστο από πάνω του. Το πήρα στα χέρια μου, δεν φοβόμουν μην σπάσει, γιατί γέμισε το κάθε νεύρο μου με μια αληθινή δύναμη. Ξύπνησε από ύπνο χρόνων. Έψαχνα μαγεία και ήταν στα χέρια μου ή μέσα στην ψυχή μου; Πόσα κουτάκια έβγαλα για να σε βρω; Σε πόσα προσπάθησα να σε στριμώξω και σ’ αυτή την γυάλινη έρημο που όνομα δεν έχει, βρήκα τη μάγισσα που πήρε τη μορφή κόκκου άμμου και μπήκε στο μυαλό. Σήκωσε θύελλα. Μια θύελλα με όνομα, Αδαμαντία. Δεν ούρλιαζε, το έλεγε απαλά σαν χάδι και δυνατά σαν χτύπημα καμπάνας μέσα στη νύχτα.
Άπλωσα στην άμμο τις βρομιές που γέμιζαν το όπλο. Ένα ελαφρύ σκάψιμο και μπαίνουν εκεί που ανήκουν. Ήταν κομμάτια μου, όμως είναι πλέον κομμάτια, δεν είμαστε πλέον μαζί. Θαμμένα, σκεπασμένα και για πάντα εκεί που ανήκαν. Ταξίδεψα μαζί τους σχεδόν δέκα χρόνια. Πήγα σε πολλά μέρη, άλλοτε σκοτεινά, άλλοτε σε λαβυρίνθους, άλλοτε σε σκοτεινούς δρόμους. Είδα ήλιους με χρώματα μπλε, κόκκινους, παγωμένους και άλλοτε μου έδωσαν και κάτι σαν τρυφερότητα που μύριζε γαρδένια και ήταν ναρκωτικό για το μυαλό και μέλι για το σώμα.
Ταξίδια έκανα πολλά και χόρτασε η ψυχή λιμάνια, δρόμους με σκόνη, με γκρι λωρίδες ασφάλτου. Διαβάτες να αφήνω πίσω σε χωριά, σε πόλεις, σε μέρη που δεν ήξερα και ποτέ δεν θα προλάβω να μάθω. Ένας «θηλυκός Οδυσσέας» που δεν τον περίμενε κανένας «Πηνελόπος» και πλήρωμα του είχε σημειώσεις, μουσική και μια γκρι παρουσία που την έλεγε μοναξιά. Κάποια βράδια έκλαιγε στην αγκαλιά της. Αργότερα κατάλαβε ότι όνειρο ήταν.
Δεν υπήρχε. Στις παλάμες της έκρυβε το πρόσωπο της και έκλαιγε και τα μακιγιαρισμένα μάτια της, έσταζαν μικρά ουράνια τόξα που την έκαναν να μοιάζει κλόουν.
Σκούπισε την άμμο από τα ρούχα της. Μια άμμο γυάλινη που σε τσιμπούσε στα χέρια και ήθελε απαλές κινήσεις για να ξεκολλήσει από πάνω σου. Κοίταξε τριγύρω της. Μια τεράστια γυάλινη έρημος ή ένας καθρέπτης που ήταν μέσα του. Δεν τον ένοιαζε, περπάτησε με βήμα αέρινο, έκλεισε τα μάτια. Έτσι περπατούν αυτήν την έρημο. Τώρα ήξερε. Οι πληγές μέσα της, της έδωσαν την κίνηση στα πόδια, τα γυμνά. Άφησε τα χέρια να αιωρούνται σαν φτερά δίπλα της, και ευθύς το μαύρο πέπλο, που σαν κουκούλι την είχε τυλίξει, έγινε κόκκοι γυάλινοι. Χιλιάδες, μυριάδες και το άρωμα από το αγαπημένο της άρωμα έλουσε τον αέρα.
Η γέννηση.
