Σε μια κοινωνία γεμάτη δίκτυα, δραστηριότητες και κοινωνικές υποχρεώσεις οι άνθρωποι αισθάνονται ολοένα και πιο μόνοι. Αναρωτιόμαστε πως γίνεται να νιώθουμε μοναξιά αφού καθημερινά συναναστρεφόμαστε με πολλά άτομα στον χώρο των σπουδών, της εργασίας, σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα ή ακόμα και σε μια εκδήλωση που καιρό επιθυμούσαμε να παραβρεθούμε. Άραγε το πλήθος των ατόμων που βρίσκεται πλάι μας σπάει την μοναξιά; Είναι ικανό να μας βοηθήσει να νιώσουμε πως συμμετέχουμε σε έναν κοινό αγώνα ζωής ανταλλάσοντας ιδέες και εμπειρίες; Έχουμε σκεφτεί γιατί οι άνθρωποι ως κοινωνικά όντα πλέον δεν συνάπτουμε ουσιαστικές σχέσεις πάσης φύσεως και δεν αφήνουμε κάποιον να «γκρεμίσει» το τοίχος που έχουμε χτίσει η σκόπιμα η ασυνείδητα γύρω μας; Το τοίχος αυτό τελικά είναι η ασπίδα μας ενάντια στα άσχημα γεγονότα που μπορεί να μας καταβάλλουν ή μήπως το εμπόδιο για τα όμορφα πράγματα που μπορεί να έρχονται; Δεν διστάζουμε να μοιραζόμαστε τις στιγμές μας πίσω από μια οθόνη μπροστά σε εκατοντάδες -χιλιάδες ακολούθους, διαδικτυακούς φίλους ενώ στην πραγματικότητα φοβόμαστε να μοιραστούμε μια στιγμή ευτυχίας με ένα άτομο.
Τι μας κάνει τόσο ευάλωτους μπροστά στην ανθρώπινη φύση και όχι στην τεχνολογία του σήμερα; Η τεχνολογία μπήκε στην ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες ενώ η ανθρώπινη μας φύση υπήρχε από πάντα, αυτοί ήμασταν και αυτοί συνεχίζουμε να είμαστε. Πορευόμαστε με αυτά που έχουμε ή με την ιδέα αυτών που θα θέλαμε να αποκτήσουμε; Σαφώς και οι στόχοι καθιστούν τους ανθρώπους πιο δημιουργικούς αλλά ταυτόχρονα η έλλειψη της ευγνωμοσύνης γι’ αυτά που έχουμε ήδη κατορθώσει να έχουμε υπό την κατοχή μας μπορεί να προκαλέσει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Ένα από αυτά μήπως είναι και εκείνο που μας απομακρύνει από τους άλλους;
Η αποξένωσή μας λοιπόν πολλές φορές σχετίζεται με την υπερβολική τάση του ατόμου τα κλείνεται στον εαυτό του και να εστιάζει μονάχα σε αυτό. Ο ατομικιστής δεν μαθαίνει να μοιράζεται την επιτυχία του ,οπότε στην ώρα της αποτυχίας θα είναι μόνος..απομακρυσμένος από το κοινωνικό σύνολο. Πρέπει να αποδεχόμαστε την ανάγκη μας για προσωπική ευημερία αλλά να αναγνωρίσουμε πως η συνύπαρξη μας με τους άλλους είναι εξίσου σημαντική. Άνθρωποι μόνοι βρίσκονται πλέον παντού ανάμεσά μας και αναζητούν την ρεαλιστική κοινωνική δικτύωση με εμάς. Όσο οι σχέσεις των ανθρώπων παραμένουν επιφανειακές και μετέωρες τόσο οξύνεται το συναισθηματικό έλλειμμα και η κοινωνία μας πάσχει σε πολλά επίπεδα που στο δικό μας χέρι είναι να διαχειριστούμε αρκεί να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και την θέση του άλλου μέσα σε όλο αυτό.
