Ως άνθρωποι αποτελούμε ένα σύνολο και κάθε μέρος αυτού είναι μοναδικό κομμάτι, ένας πολύτιμος λίθος. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, με ξεχωριστή προσωπικότητα και χαρακτήρα, χαρακτηριστικά και οτιδήποτε γενικότερα τον πλαισιώνει σαν ύπαρξη και συνεπώς, αντιλαμβάνεται το δικό του ιδιαίτερο- μοναδικό πεδίο. Έχει την δική του οπτική, γεγονός που σημαίνει πως γι’ αυτό το άτομο αυτή ενδεχομένως είναι η πιο σωστή, η πιο ηθική η πιο ιδανική αν θέλετε οπτική όλων.
Η οπτική είναι ο τρόπος που βοηθά να κατανοήσουμε, να δούμε, να βιώσουμε τον κόσμο και συνήθως είναι μοναδική στον καθένα με ίσως κάποια κοινά σημεία που παρατηρούνται και σε οπτική άλλου ανθρώπου. Πάραυτα, σαν ολότητα είναι ξεχωριστή στον καθένα μας και γύρω από αυτή την πεποίθηση εγείρεται ένας προβληματισμός, μία θεωρία προσωπική. Γενικότερα θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την οπτική με παρωπίδες.
Όσο περισσότερο διευρύνεις την οπτική γωνία , τόσο περισσότερο “ανοίγεις” και τις παρωπίδες που πιθανόν υιοθετείς μέσω της δικής σου οπτικής. Ωστόσο, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να διανθίσει κανείς την οπτική του, να «ανοίξει» τους ορίζοντές του, όπως λέμε πολλοί. Αυτό είναι εφικτό μέσω της δια βίου μάθησης – εκπαίδευσης, της εμπειρίας, μέσω δραστηριοτήτων αλλά και οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει κάτι διαφορετικό και επιπλέον σε έναν άνθρωπο.
Η χαμένη οπτική, είναι αυτό το κομμάτι εαυτού που αρνούμαστε ή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως κατέχουμε, ώστε να επεξεργαστούμε. Η δυνατότητα να βγούμε για λίγο από την δική μας μοναδική οπτική και να προσπαθήσουμε έστω να αγγίξουμε ελάχιστα την οπτική του διπλανού μας, να προσπαθήσουμε όσο είναι εφικτό να δούμε μέσω της δικής του γωνίας λήψης των πραγμάτων. Θα ήταν άραγε ουσιαστική και ενδιαφέρουσα αυτή η ενέργεια;! αυτή η προσπάθεια για την εξέλιξη του είδους μας και πόσο μάλλον του εαυτού μας;!
Να δει τον κόσμο με «άλλα μάτια» με άλλη οπτική; Βέβαια πολύ σημαντικός παράγοντας για την επίτευξη της παραπάνω διαδικασίας είναι η παρουσία ενσυναίσθησης, της ικανότητας να μπαίνουμε, έστω για λίγο, στη θέση του άλλου, να φοράμε για λίγο τα παπούτσια του, χωρίς όμως να αφήνουμε πίσω την δική μας ταυτότητα, να «ακουμπάμε» αλλά να μην ταυτιζόμαστε, μία τόσο λεπτή αλλά και κύρια γραμμή. Είναι ένας τρόπος να δούμε, να νιώσουμε, ακόμη και να βιώσουμε νοερά την οπτική γωνία ενός άλλου ανθρώπου.
Φαντάζει δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, εντούτοις με θέληση και υπομονή μπορεί να επιτευχθεί. Η χαμένη οπτική να αναγνωρισθεί, να επεξεργασθεί και να μετατραπεί σε «εναλλακτική» οπτική. Μία εναλλακτική μορφή ενέργειας, διερεύνησης και αντιληπτικής ικανότητας των πραγμάτων και του κόσμου γενικότερα με απώτερο σκοπό την προσωπική εξέλιξη.
